เริ่มเรื่องเลยเเล้วกัน จขกท.โดนเเฟนทิ้งไปเกือบครบเดือนนึงเเล้ว
เเต่เมื่อสองสามวันก่อน จขกท.โทรไปง้อเเฟน เเต่เเฟนของ จขกท.กลับไม่ยอมคืนดีด้วย เเล้วก็บอกกับ จขกท.ว่าอยากอยู่คนเดียว
เท่านั้นเเหละจขกท.ร้องไห้โฮเเละตัดสายไปทันที เพราะจขกท.รู้นิสัยของเเฟนเลยว่าต้องมีคนอื่นเเล้วเเน่ๆ

ย้อนไปก่อนเลิก จขกท.เคยนั้งคิดว่าหากเลิกกับเเฟนไปไม่ว่าจะเรื่องอะไรก็ตาม จขกท.จะไม่โกรธไม่เคืองเลย เเต่พอมาเจอเข้าจริงๆ
มันไม่ใช่ จขกท.ไม่ได้รู้สึกเเบบนั้น เเต่จขกท.กับรู้สึกเเค้นมากที่เเฟนทิ้งจขกท.ไปมีคนอื่น

จขกท.ได้พยายามทำใจไม่ให้ไปโกรธเเฟน เเต่ทำยังไงมันก็ทำใจไม่ลง เหมือนตอนนี้มีเเต่ไฟเเค้นที่อยู่ในหัวใจของจขกท.  
จขกท.ไม่เคยโกรธใครเเบบนี้มาก่อน เเละไม่รู้ว่าเวลาจะช่วยเยียวยาความเเค้นในใจของจขกท.ได้หรือป่าว?

จขกท.รู้ดีว่าตัวเองทำไม่ถูกที่ไปโกรธเเฟน เเต่จขกท.ไม่รู้จะเเก้ยังไงใครพอเเนะนำอะไรได้ จขกท.ก็ขอคำชี้เเนะด้วยครับT^T