*** ยาวหน่อย แต่ม้วนเดียวจบ ***
มีใครเคยรู้สึกว่าตัวเองไร้ค่า  ไม่มีใครต้องการมั้ยคะ  ตอนนี้เรารู้สึกอย่างนั้นจริงๆ  เรารู้สึกว่าตัวเราไร้ค่ามากๆเลย

ในชีวิตครอบครัว
เรารู้สึกว่าตัวเราเป้นลูกที่ไม่เอาไหน เรียนก็ไม่เก่งเหมือนพ่อเหมือนแม่ อย่าว่าแต่เรียนเลย 2ตัวสุดท้ายยังไม่รู้ผลจะเป็นยังไง (เราเรียนราม) จะจบได้รึยัง เราเรียนตามฝันพ่อเราที่พ่อเราอยากให้ลูกๆเป็นนักกฎหมาย(พ่อเรามีลูกหลายคน แต่คนละแม่)  เส้นทางของพ่อกับแม่เขาประสบความสำเร็จในการมีรายได้ชนิดที่ว่าอยู่กันสบายได้ทั้งขาติ เขาทั้งคู่เป็นบุคคลเบื้องหลังที่ยิ่งใหญ่ ทั้งในแวดวงตุลาการและการเมือง แต่เราเป็นลูกสาวตัวเล็กๆ ที่ยังไม่เป็นท่าอะไรเลย  เราคงไม่เก่งไม่ยิ่งใหญ่อย่างที่พ่อกับแม่เป็น ข้าวของเงินทองก็ขอพ่อแม่ใช้ รายได้ก็ไม่มี ได้เป็นแค่ลูกมือช่วยงานพ่อกับแม่ และรับจ็อบเล็กๆน้อยๆแค่พอให้ไม่ว่าง แต่มันก็ยังว่าง และพ่อแม่ก็ยังไม่ปล่อยเราเผชิญโลกทั้งที่เราอายุก็ 23 แล้ว เรารู้สึกว่าเรายังไม่เป็นที่ยอมรับในครอบครัวเลย

ในชีวิตส่วนตัว
เรามีแฟน อายุมากกว่าเรา 1 ปี เขาทำงานแล้ว เราก็ยิ่งรู้สึกว่า ตัวเรามันช่างว่างเปล่า ไม่มีค่าอะไรเลย ทะเลาะกันก็บ่อยเพราะนิสัยส่วนตัวเราจู้จี้ขี้บ่น เรารู้ว่าผู้ชายไม่ค่อยชอบฟังเสียงบ่นหรอก เมื่อเราหวังดีเราบอกอะไรเราเตือนอะไรเขาก็ไม่ค่อยจะรับฟังหรือยอมรับเรา คงเพราะเขาถือว่าเขาอาวุโสกว่าเราในทุกด้าน อีกทั้งเพื่อนๆสังคมทำงานเขาก็มีแต่พวกกินเที่ยว ที่แฟนเราก็คล้อยตามด้วย ยังไม่รวมเพื่อนร่วมงานสาวๆบางคนที่มาคุยสนิทสนม(เกิน)กับแฟนเราด้วย_____เรายิ่งรู้สึกว่าเราอยู่ในมุมมืดจริงๆ_____เรารู้สึกว่าเรามีค่า มีหน้าที่กับแฟนแค่ทำกับข้าวให้ เป็นที่ระบายให้ทั้งร่างกายและจิตใจ แค่เสาร์-อาทิตย์ (เฉพาะกลางวัน เพราะเรานอนค้างที่ไหนไม่ได้ ที่บ้านไม่อนุญาต)  แฟนเราก็ดูเหมือนจะให้ความสำคัญกับเราแค่วันเสาร์-อาทิตย์แค่นั้น วันธรรมดา เราแทบไม่อยู่ในสายตาเขาเลย
ส่วนเพื่อนฝูงเราก็ไม่ค่อยจะมีมากมายนัก เพราะเอาเข้าจริงเราเป็นคนโลกส่วนตัวสูงพอสมควร บวกกับสภาพวิถีชีวิตไม่ค่อยเหมือนใครเท่าไหร่เพื่อนจึงน้อย เรามีเพื่อนสนิทที่มหา'ลัย แค่สองคน เพื่อนมัธยมก็มีที่สนิทแค่คนเดียว และแต่ละคนก็มีวิถีชีวิตเป็นของตัวเองซึ่งเราก็ไม่อยากรบกวนเพื่อน

เราพยายามทบทวนตัวเอง  พยายามขุดสารพัดคุณค่าของตัวเองขึ้นมาและพบว่า ฉันมันก็ไอ้แค่นั้นเอง
เราตรวจสอบตัวเองแล้วพบว่าเรามีนิสัยและรสนิยมการใช้ชีวิตแบบนี้
-เราเป็นคนตลกเฮฮานะ แต่เฉพาะกับคนที่สนิทด้วย คนที่ไม่สนิท เราจะไม่กล้าพูดคุยด้วย เพราะกลัวเสียมารยาท
-เราเป็นคนสองบุคลิก คือกับบุคคลอื่นเราก็ร่าเริงดีมีความสุขสนุกสนานนะ แต่พออยู่กับตัวเองแล้วมันก็จะเงียบๆเปลี่ยวๆเก็บกดอะไรบางอย่างลึกๆ
-เราเป็นคนตรงๆ คิดอะไรก็พูดไปตามนั้น แต่ไม่ใช่แรงๆหยาบๆนะ ตรงกับแรงมันคนละความหมายกัน
-เราเป็นคนกินง่าย อยู่ง่าย ชอบทำอาหาร ทั้งคาว หวาน โดยเฉพาะขนมหวานนี่ชอบ(กินมากกว่าทำ)มาก ทำงานบ้านหรืองานประจำเพศได้สบาย
-เราเป็นคนห้าวๆ ลุยๆ เซอร์ๆ บางทีก็แมนไป งานต่างเพศเราก็ทำได้ (งานซ่อม งานช่าง ฯลฯ) แต่ถ้าอยู่กับแฟน เราก็จะมีมุมหวานบ้าง(คนที่จะได้เห็นมุมนั้นก็มีแค่แฟนคนเดียว)  
-เราเป็นคนให้เกียรติและเคารพคนอื่น เราถือว่าคนทุกคนมีเกียรติมีศักดิ์ศรีในความเป็นคนเท่ากัน เหมือนกัน ไม่ว่าจะนักธุรกิจหรือแม่ค้าขายข้าวแกง
-เราไม่ชอบเที่ยวสังสรรค์แนวผับ บาร์(เคยไปแล้วกับญาติๆแต่ไม่ชอบ) แต่เราชอบเที่ยวผจญภัย บุกไฟ บุกป่า
-เราชอบเล่นกีฬา เราเคยเป็นนักกีฬาแบตมินตันค่ายหนึ่งสมัยตอนป.6-ม.2
-เราชอบเล่นเกม(มากกว่ากีฬาเสียอีก) ทั้งเกม PC ทั้งเกม Console และสนใจในคอมพิวเตอร์มากๆ ตอนเด็กๆเราติดเกมมากจนแม่ต้องเอาเครื่องเกมไปซ่อนแล้วเอาเราไปเรียนแบตฯจนกระทั่งเข้าสังกัดได้ โตขึ้นมาก็พยายามหัดประกอบคอมพิวเตอร์ เก็บเงินซื้อแต่ละชึ้นสะสมเป็นจิกซอร์เพื่อต่อประกอบเอามาเล่นเกมเอง และทุกวันนี้ก็ยังบ้าเกมอยู่ เวลาเล่นเกมออนไลน์เราชอบพากษ์เกม  เราเคยทำงานสตาฟและได้ออกไมค์ประชาสัมพันธ์ขายของบูธตัวเองในวันที่พริตตี้ยังท่องข้อมูลไม่ได้ เรารู้สึกว่าเราชอบการออกไมค์มาก และใครก็ต่างชมว่าเราพูดได้ดี ติดแค่หน้าตารูปร่าง(นม)เราไม่ได้แค่นั้นเอง
-เราชอบดนตรีมาก ชอบร้องเพลง เล่นดนตรีได้(กีต้าร์) และกำลังจะหัดเล่นเครื่องดนตรีอีกหลายชิ้น(เบสและกลองชุด) แต่ยังไม่มีโอกาสเพราะยังไม่มีทุนซื้อของเพื่อฝึกซ้อม  และเราชอบดนตรีแนวๆ Heavy Metal แต่แนวอื่นก็ฟังได้นะ
-เรารักสัตว์ ตอนนี้กำลังอุปการะลูกแมวจร 2 ตัว ลูกนกกระจอกที่ตกจากรัง 1 ตัว (ประคองได้ 4 วันก็เสียชีวิตไปเพราะมันอ่อนมาก) นี่เห็นแม่บอกในท่อระบายน้ำมีงูเหลือม เราก็ว่าจะจับมาอุปการะอยู่
-เราชอบภาษาอังกฤษ ถึงจะไม่เก่งมากแต่ก็พอติวพอสอนเพื่อนสอบผ่านมาได้หลายคน และชอบสอน เรามีวิธีการในการสอนให้เข้าใจแบบง่ายๆและให้ได้จริง
-นิสัยส่วนตัวกับแฟน เราเป็นคนขี้หึง(โดนหลอกมาเยอะ เจ็บมาเยอะ) คิดมาก เราไว้ใจแฟนแต่ไม่วางใจสาวๆคนอื่น กอรปกับแฟนเราเป็นคนเฉยๆ คือชอบทำเฉย ไม่ว่าเรื่องอะไร อาทิเช่น มีสาวที่ทำงานมาบอกชอบหรือทำตัวสนิทสนม เขาเฉย แล้วก็บอกแต่ให้ดูที่เขา ไม่ใช่ดูที่คนอื่น แต่เราสิจะรู้สึกเฉยได้ไง
ขณะเดียวกัน เป็นแฟนเราแต่ก็แสดงออกแบบ เฉยๆ เหมือนเพื่อนซะมากกว่า หรืออาจจะเพราะอายุที่ใกล้เคียงกันจึงดูเหมือนเพื่อนกัน แต่เราก็รักและเคารพเขานะ แต่การพูดจาแสดงออกมันไม่ค่อยจะเหมือนแฟนกันเลย

ทั้งหมดนี้คือตัวเราที่ขุดขึ้นมาได้ มันดูเยอะแยะ แต่มันก็ดูจับฉ่ายไปหมด เรารู้สึกว่าเราจับจุดไม่เจอ ว่าตัวเรามีค่าหรือมีดีที่อะไรตรงไหนกันแน่
หรือเพราะเราเอาตัวเราไปเปรียบกับพ่อแม่หรือแฟน จึงทำให้เราดูด้อย (แต่เราก็รู้สึก"ด้อย" อย่างนั้นจริงๆนะ)   หรือเพราะเราไม่ค่อยได้รับการยอมรับจากพ่อแม่และแฟนซักเท่าไหร่ เราถึงรู้สึกว่าตัวเองไม่มีความหมาย

เราสับสนมาก สับสนมานานแล้ว แต่เช้านี้มันทนเก็บไว้ไม่ไหวแล้ว จึงได้เล่าเรื่องนี้ให้ชาวพันทิปได้อ่าน(เล่าให้พ่อแม่ เล่าให้แฟน ไม่เคยมีใครฟังหรือใส่ใจเราบ้างเลย)  ชาวพันทิปมีความคิดเห็นหรือทางออกอย่างไร มาพูดคุยกันนะคะ