เรากับแฟนคบกันมาได้4ปีแล้วผ่านเรื่องราวต่างๆด้วยกันมาก็มาก เราผิดเองตั้งแต่ต้นที่เป็นคนใจอ่อนตามใจเขาเรื่อยมา คือเราปล่อยให้เขาไปคนคิดตัดสินใจในทุกๆเรื่องเพราะเราถือว่าเขาคือหัวหน้าครอบครัว แต่เรื่องเงินคือประเด็นที่ติดค้างอยู่ในใจเราเรื่อยมา คือเรากับเขาต่างทำงานด้วยกันทั้งคู่ รายจ่ายของเขาคือค่าเช่าบ้านที่หารกันจ่ายคนละครึ่งนอกจากนั้นเขาก็เอาเงินไปเก็บเข้าธนาคาร ส่งให้แม่ของเขา ส่วนเราเป็นคนรับภาระค่าใช้จ่ายจิปาถะต่างๆทั้งหมด เราเองก็มีแม่ที่ต้องส่งเงินให้เหมือนกัน แล้วไหนยังต้องมาแบกรับภาระกับค่าใช้จ่ายอื่นๆอีก คบกัน4ปีเราแถบจะไม่มีเงินเก็บ แต่เราไม่อยากที่จะพูดเพราะเรารู้ว่าถ้าพูดคงทะเลาะกันผิดใจกันใหญ่โตเราเลยยอมที่จะเงียบ จนเมื่อ2วันก่อนก็มีเหตุให้เราต้องทะเลาะกันกับเขาเรื่องเงินเพราะเราทนไม่ไหวแล้ว เขามากล่าวหาเราว่า เราไปเป็นหนี้อะไรหลักหมื่นทำอะไรทำไมไม่เคยบอกเขา โกหกปิดปังเขาทำไม คบกันอยู่ด้วยกันทำไมต้องปิดปังเขา เราทำให้เขาต้องไม่ไว้ใจตลอดเลย บลาๆๆๆ ซึ่งเราก็ไม่รู้เรื่องว่าเขาไปทราบเรื่องนี้มาจากไหนเพราะเราก็ไม่มีหนี้สินอะไรที่ไหนนอกจากค่าผ่อนโทรศัพท์ที่เราซื้อให้เขาและค่าผ่อนของอย่างอื่นอีกไม่กี่พันบาทเพราะเขาไม่เคยที่จะซื้อให้ของทุกชิ้นความสุขทุกอย่างเราต้องหามาด้วยตัวเองแล้วจ่ายเองหมด เรื่องหนี้รายจ่ายพวกนี้เราจึงไม่เคยไปรายงานรายละเอียดให้แฟนเราฟังเลยว่ามีอะไรบ้างกี่บาทๆเพราะเรารู้อยู่แล้วว่าถึงบอกไปเราก็คงโดนเขาด่าว่าจะซื้ออะไรนักหนาแล้วก็ต้องเป็นคนจ่ายเองอีกเหมือนเดิม เราจึงฟิวส์ขาดเพราะเราไม่รู้ว่าเขามาด่าเราเรื่องอะไร เราก็เลยระบายความในใจออกไปหมดว่าที่ผ่านมาเราต้องเก็บความรู้สึกอะไรไว้บ้างเกี่ยวกับเรื่องเงินๆทองในการคบกันของเรา ซึ่งเราคิดว่าถ้าจะคบกันต่อไปแล้วสถานการณ์มันยังจะเป็นแบบนี้ไปเรื่องๆเรารู้สึกไม่มีความปลอดภัยในชีวิต เพราะถ้าวันใดวันนึงเราสองคนเลิกกันขึ้นมา แล้วเราจะเหลืออะไรล่ะ เงินเขา เขาเก็บหมด เงินเรา เราจ่ายหมด พอเราบอกความในใจที่เก็บไว้ทุกอย่างออกไป(ด้วยอารมณ์) เรากับเขาไม่คุยกันอีกเลยนับจากวันนั้น ทั้งๆที่อยู่บ้านเดียวกันแต่ทั้งบ้านมีแต่ความเงียบ เราไม่รู้ว่าเขาจะเลิกกับเรามั้ย แต่เราก็ไม่อยากที่จะเป็นฝ่ายเริ่มคุยก่อน นี่เราบอกความจริงเขาไปแค่เรื่องเงินนะ ยังไม่รวมถึงเรื่องที่เราเป็นคนอีสานแล้วเขาเป็นคนใต้ เขาเข้ากันไม่ได้กับสังคมวัฒนธรรมบ้านเราเลย ปีนึงเราได้รับการอนุญาตให้กลับบ้านได้แค่7วัน เพราะเขาอยู่นานกว่านั้นไม่ได้เขาเบื่อ เขาทานอะไรก็ไม่ได้ ถ้าท่านๆอ่านแล้วเกิดคำถามขึ้นมาว่า แล้วทำไมเราไม่กลับบ้านคนเดียวจะได้อยู่นานๆ คำตอบคือเขาไม่ยอมให้เรากลับคนเดียว เขาตัวติดกับเราตลอดเราไปไหนจะต้องไปด้วย ครอบครัวเราก็ชาวบ้านธรรมดาที่พ่อกับแม่เลิกกัน ที่บ้านก็มีแม่ของเรากับน้องสาวน้องเขยและหลานที่พึ่งลืมตาดูโลก แฟนเราก็ไม่ค่อยชอบน้องเขยเราและอะไรอีกหลายๆอย่างในครอบครัวเราที่เขาไม่ชอบ ครอบครัวของเรามันไม่สมบูรณ์แบบหรอกมันไม่อบอุ่นแต่เราก็รักพวกเขามาก เวลาที่ครอบครัวเรามีปัญหาเราก็ไม่รู้จะหันหน้าไปปรึกษาใคร ถ้าเล่าให้แฟนฟังก็จะได้รับคำตอบที่ทำให้เราไม่พอใจกลับมาทุกครั้ง และทุกๆครั้งมันก็ทำให้เรากับมานั่งคิดว่าเนี่ยหรอคนที่เราจะฝากชีวิตไว้ด้วย เขาคอยดูแลเราหรือว่าเรากันแน่ที่คอยดูแลเขา เป็นแบบนี้มันจะไปกันรอดหรอ มีคำถามแบบนี้ผุดขึ้นมาในใจเราทุกวัน เรากับแฟนความคิดเห็นส่วนทางกันตลอดแม้กระทั้งเรื่องเล็กๆน้อยๆ อย่างเรื่องกิน เถียงกันทะเลาะกันทุกวัน จนบางทีเรานั่งคิดว่าเฮ้ยเรารักคนๆนี้ที่ตรงไหน ทำไมเราต้องมานั่งทนอยู่ตรงนี้เพื่อ?? แฟนเรามีข้อเสียที่ใหญ่มากสำหรับเราอยู่สองเรื่องที่เล่าให้ฟังคือเรื่องเงินกับเรื่องครอบครัวเรา แต่เราก็รับรู้ได้นะว่าเขารักเรามาก เพราะเขาไม่ยอมอยู่ห่างจากเราเลยไปไหนต้องไปด้วยกันตลอด แต่ถ้าเขายังเป็นแบบนี้คุณคิดว่าเราควรจะทำยังไงดีกับความรักของเราต่อไปดี
ขอโทษที่เรื่องยาวมาก แต่เราไม่รู้จะไปปรึกษาใครดี รบกวนชาวพันทิพย์ช่วยตอบหน่อยนะคะ