เราคบกับแฟนมาได้ 4 ปีแล้วคะ ต่างคนต่างเป็นแฟนคนแรกของกันและกัน ตอนนี้เรา 2 คนอายุ 25ปีคะ ช่วงเวลาที่คบก็มีความสุขบ้างทุกข์บ้างปนกันไป แต่มาช่วงหลังๆนี้ เราสองคนก็ค่อยเปลี่ยนไป เจอกันน้อยลง คุยกันน้อยลงไปเอง หวานกันน้อยลงแต่เราเข้าใจกันและกันคะ และไม่ได้มีใครนอกใจใครคะ เราเหมือนเป็นเพื่อนสนิท เป็นตัวของตัวเอง จะคิดพูดอะไรก็ได้ที่เป็นตัวของเรา  หลังจากที่เราคบกันครบ 4 ปี วันนึงเราก็นั่งทานข้าวกัน แล้วอยู่ดีดีแฟนก็พูดขึ้นมา ว่าเราสองคนน่าจะลองไปคบคนอื่นดูบ้างเนอะ เราอยู่ด้วยกันตลอด (เรียนด้วยกัน) จนไม่รู้ว่ามันคือความรักหรือความผูกพันธ์กันแน่ และแฟนก็พูดขึ้นมาคำนึงซึ่งเป็นคำเดียวที่เราอยากจะพูดกับเค้าคือ เราไม่ได้ชอบแฟนเราแล้ว เราอยากลองคบคนอื่นบ้าง มันเกิดความเบื่อหน่อย แต่ ณ ขณะเดียวกันก็รู้สึกว่า อยู่กับเค้าแล้วสบายใจเป็นตัวของตัวเองที่สุดคะ ในขณะที่คุยกับคนใหม่ๆก็รู้สึกว่าเราต้องทำให้เค้ารู้สึกดีกับเราทั้งที่มันไม่ใช่เรา แต่ก็ชอบคนใหม่มากกว่าแฟน เหมือนมันตื่นเต้น มีความสุขมากกว่า

มันเลยเป็นเหตุผลที่เรายังเลิกกับแฟนไม่ได้สักทีคะ ทั้งสองคนเกิดปัญหาเดียวกัน คือ เรารู้สึกว่าเราเหมือนเพื่อนสนิทกันมากจไนม่อยากเลิกคบกัน ไม่ทักทายกัน ยังทำใจทำแบบนั้นไม่ได้คะ แต่อีกใจก็อยากลองคุยคนอื่นบ้างคะ มันเหมือนความเคยชินลึกๆที่เราก็ยังอยากมีกันและกันคะ แต่เค้าก็ยังไม่ใช่ขนาดนั้น งงไหมคะ? คือเหมือนเราไม่เห็นอนาคนข้างหน้าว่ามีกันและกัน

ความรู้สึกแบบนี้มันแปลกไหมคะ ? หรือจริงๆเราไม่ได้รักกันแค่ความผูกพันธ์? แล้วเราควรทำอะไรต่อไปดีคะ? ปัญหาดูเหมือนไม่มีอะไรนะคะ แต่ลึกๆก็เสียใจตรงที่ว่าเราไม่ได้เห็นอนาคตร่วมกัน เหมือนมันไม่เวิร์คอ่ะคะ

ใครเคยร็สึกแบบนี้บ้างมาแชร์กันได้นะคะ
ขอบคุณที่รับฟังคะ ^^