เล่าเลยละกันนะคะ ... เริ่มแรกที่เรารู้จักกัน เราเป็นเพื่อน(ที่แค่เคยเห็นหน้ากันเท่านั้น) สมัยมัธยมค่ะ
แต่ก็แทบจะจำไม่ได้เลยว่า เพื่อนคนนี้ชื่ออะไร แล้วเราก็มีเฟสบุคกัน และนั่นก็เป็นจุดเริ่มต้น ที่เราได้คุยกัน หลังจากที่แยกย้ายกันไปเข้ามหาลัย
แรกๆ คุยก็ธรรมดาค่ะ เหมือนเพื่อนทั่วไป นานๆ ตอบที ตอบบ้างไม่ตอบบ้าง เราเองก็คุยกับคนอื่นไปด้วย
ไม่ได้สนใจอะไรเท่าไหร่ แต่ก็คุยเรื่องสับเพเหระทั่วไป (บางทีถามไปวันนึง อีกสองสามวันตอบ อะไรแบบนี้ค่ะ) คือไม่ได้สนใจอะไรกันมาก

อยู่ๆ ก็หายไปพักเปนเดือนๆ แล้วก้อส่งข้อความมาถามว่าแกมีที่อยู่มั้ย เราก็งง ว่าเห้ยเอาไปทำอะไร เค้าบอกว่าจะส่งไปรณียบัตรมาให้
พอดีไปเที่ยวที่ภูเก็ตมันสวยดีคะ ... เราก็ไม่ได้สนใจอะไรอีก ก็สงสัยว่าเค้าคงส่งให้เพื่อนๆ หลายคนอะไรแบบนี้หละ
หลังจากนั้นเราเริ่มมีเรียน ป.โท ก็บ่นๆ บลาๆ ในเฟส  เค้าก้อบอก อ้าวเห้ย เราก็เรียนเหมือนกัน (แต่เรียนคนละคณะกันนะ)
ตั้งแต่นั้นมาเราก็เริ่มมีเรื่องคุยกันมากขึ้น เรื่องปฐมนิเทศบ้าง เรื่องการบ้านบ้าง (วิชาที่เรียนรวมแรกๆ) บ่นอาจารย์บลาๆๆ บ้าง
วันนั้นเรียนรวมด้วยกันวันแรก ก็เจอกันโดยบังเอิญมากๆ (หลังจากที่เห็นแค่ในรูป) แค่เดินสวนทางกันแป๊ปเดียวค่ะ

ณ จุดๆนั้นลืมไปเลยค่ะ ว่ามีไปรณียบัตรส่งมาถึงที่บ้านแล้ว พอเราเริ่มคุยกันมากขึ้นเลยนึกออก ก็ไปหยิบมาดู รู้สึกประทับใจมากๆ
แต่ก็ยังไม่ได้คิดอะไรมากแค่อารมประทับใจเบาๆ  เวลาเรามีปัญหาเรื่องอะไร เค้าก็แบบ เห้ย เอามาลงที่เราเลย ว่ามาเลย ใจเย็นๆๆ ค่อยๆคิดนะ
พอเราบ่นไม่สบาย เค้าก็แบบ เห้ยจะออกไปข้างนอกพอดี เอายามั้ยเด่วเอาไปแขวนไว้ให้หน้าบ้าน แต่เราตอนนั้นคือแบบไม่สนิทใจมาก
เลยขี้เกียจเจอ แต่เวลามีอะไรอร่อยๆ เอามาโพสในเฟส เค้าก็จะ เห้ย ๆ ว่างๆ ค่อยพาไปกิน อะไรทำนองนี้เราก็ไม่สนใจอีก ฮ่าๆ (ก็เข้าใจว่าเพื่อน)
หรืออาจจะเป็นแบบนี้กับทุกๆคนมั้ง หรือไม่ก็ชวนไปงั้น ตามมารยาท เพราะเค้าเป็นคนเฟรนลลี่มากๆ เพื่อนเยอะมากด้วยค่ะ

หลังจากที่เราคุยกันเยอะมากขึ้น เราก็เริ่มรู้สึกบ้างนะว่าคนๆ นี้ทำให้เรายิ้มได้ หัวเราะได้ แบบที่เราเองก็เป็นตัวของตัวเองด้วย
เราเริ่มไปไหนมาไหนกันมากขึ้น คุยกันเยอะขึ้น เราอยากไปไหนเราก็ชวนเค้า เค้าก็ชวนเราเหมือนกัน ต่างคนต่างก็เล่าเรื่องของตัวเอง
เคยเจอคนแบบไหนมา เลิกกันเพราะอะไร มีใครเข้ามา แล้วทำไมถึงยังโสด ? ชอบผู้หญิงแบบไหน? อะไรทำนองนี้ ก็แลกเปลี่ยนกันทั้งคู่ค่ะ
สรุปคร่าวๆ คือ เราเหมือนๆกันค่ะ คือถ้าไม่เจอคนที่ใช่ก็ไม่อยากจะยุ่งกับใครด้วย เพราะเค้าก็มีผู้หญิงเข้ามาเยอะพอสมควร

บอกตรงๆ เราก็รู้สึกมากขึ้นนะ ...แต่ก็กล้าๆกลัวๆ เพราะเหมือนกับเป็นห่วงเป็นใย ไปไหนมาไหนกันแบบเพื่อน ไม่เคยพูดจาอะไรหวานๆ ใส่กัน
เค้าก็คงรับรู้ได้ว่าเราก็เปนห่วงเค้า และเค้าก็เหมือนกัน แต่ต่างคนต่างก็ไม่ได้พูดอะไรถึงเรื่องของความรู้สึก
เราเริ่มคุยกันมาในลักษณะนี้ได้ไม่นานค่ะ ประมาณ 3 อาทิตย์ (แต่จริงๆ แล้วรู้จักมานานแล้ว ก่อนหน้านั้นที่คุยบ้างไม่คุยบ้างก็ 4 เดือน )
แต่เราเริ่มรู้สึกว่าเค้าเป็นคนที่ใช่สำหรับเรานะ ทั้งนิสัย ความคิด ความดี ความเอาใจใส่ ความใส่ใจ อะไรหลายๆ อย่าง มันพอดี กับสิ่งที่เราต้องการ

แต่ตัวเราเองกลับมีความคาดหวังมากขึ้น กลัวว่าจะผิดหวัง (เพราะรู้สึกไปแล้ว) ไม่อยากแสดงออกอะไรมากมาย
เกรงใจ กลัวจะทำให้เค้ารู้สึกอึดอัด จากที่เริ่มจะรู้สึกดี กลัวว่ากลายเป็นหนีหายไปเลย แต่ถ้าไม่แสดงออกอะไรเลย เราก็กลัวว่าเค้าจะแอบรู้สึกกับเรา
พอเห็นว่าเราไม่แสดงออกมาก กลัวเค้าจะหายไปเหมือนกัน  

เราไม่รู้ว่าพฤติกรรมของผู้ชายแบบนี้ เค้าอายที่จะแสดงออกว่าชอบเรา รู้สึกดีกับเรา หรือว่าเค้าเป็นแบบนี้กับทุกคนค่ะ
แต่เท่าที่รู้ คนก่อนหน้าที่เค้าเล่าให้เราฟังว่าเค้าจีบ จะอยู่ในลักษณะที่ว่า "เราคุยกันสองคน โดยไม่มีคนอื่น" แต่เนื่องจากเรื่องของศาสนา
ทำให้ความรู้สึกที่เกิดขึ้นไม่สามารถไปต่อได้ (ผญ เป็นอิสลามค่ะ) เค้าเลยเลือกหยุด .... จนได้มาคุยกับเรานี่แหละค่ะ