แอบชอบผู้หญิงอยู่คนหนึ่ง ภายนอกเธอร่าเริง ยิ้มเก่ง เป็นคนสู้ขยันมากกับการเรียนทำอะไรแล้วตั้งใจสุดๆ
ผมพึ่งทราบว่าเธอเลิกกับแฟน ก็มักจะเห็นเธอโพสสเตตัสเศร้าๆใน Facebook ของเธอ หรือเพลงเศร้าๆทำนองนี้
ซึ่งผมเข้าใจเลยว่าข้างในเธอไม่โอเคแน่นอน
แต่ทุกครั้งที่เจอกัน เธอกลับยิ้มและดูสดใส ปิดบังความรู้สึกนั้นไว้ อาจมีบางครั้งที่แสดงออกมาทางแววตา และคำพูด
ผมไม่ได้ต้องการอยากจะเข้าไปแทนที่อะไรในใจข้างในของเธอ แต่ผมรู้สึกว่าถ้าผมแสดงออกตรงๆอย่างนั้นเลย ผมจะกล้ามองหน้าเธออีกไหม
ถ้าเธอมองผมผิดไปจากที่เธอคิด ผมพยายามอยู่ใกล้เธอถ้าทำได้ ในเวลาเรียนบางวิชาก็จะนั่งข้างกันคอยแนะนำ คอยสอนกันตลอดในบางเรื่องที่ไม่เข้าใจ ผมเป็นคนไม่ค่อยเก่งวิชาสามัญ จึงมักขอคำปรึกษาบ่อยครั้ง แต่ในเรื่องวิชาชีพ (ซึ่งเป็นวิชาที่ผมไม่มีเรียน เพราะซิ่วมา และขอเทียบโอนหน่วยกิต)
ผมพยายามอธิบายถึงเทคนิคและขั้นตอนต่างๆในการทำงานทั้งหมดเท่าที่ผมมีให้กับเธอ เพราะอยากให้งานของเธอพัฒนาไปได้ดียิ่งขึ้นเรื่อยๆ บางทีก็อยากจะยื่นมือเข้าไปช่วย อยากจะบอกเธอว่า "ถ้าทำงานไม่ไหวให้เราช่วยไหม" เคยพูดทำนองนี้ แต่เธอก็ยิ้มแล้วบอกว่า "เห้ย ไม่เป็นไรขอบใจมาก"
ผมจึงได้แต่เก็บคำพูดเหล่านี้ไว้ มีครั้งหนึ่งที่เธอไม่สบาย ผมก็ขับรถไปส่งเธอที่หอ และเวลาที่ต้องไปติดต่อภายในมหาวิทยาลัย ผมก็มักจะขับรถพาเธอไป
รู้สึกดีนะครับที่ได้มือเข้าไปช่วยบ้างถึงแม้มันอาจจะดูไม่มาก อยากบอกเธอว่าชอบเธอแต่มันก็ไม่กล้า หรือผมไม่คู่ควรกับเธอจริงๆ..
แอบชอบเพื่อนในห้อง
ผมพึ่งทราบว่าเธอเลิกกับแฟน ก็มักจะเห็นเธอโพสสเตตัสเศร้าๆใน Facebook ของเธอ หรือเพลงเศร้าๆทำนองนี้
ซึ่งผมเข้าใจเลยว่าข้างในเธอไม่โอเคแน่นอน
แต่ทุกครั้งที่เจอกัน เธอกลับยิ้มและดูสดใส ปิดบังความรู้สึกนั้นไว้ อาจมีบางครั้งที่แสดงออกมาทางแววตา และคำพูด
ผมไม่ได้ต้องการอยากจะเข้าไปแทนที่อะไรในใจข้างในของเธอ แต่ผมรู้สึกว่าถ้าผมแสดงออกตรงๆอย่างนั้นเลย ผมจะกล้ามองหน้าเธออีกไหม
ถ้าเธอมองผมผิดไปจากที่เธอคิด ผมพยายามอยู่ใกล้เธอถ้าทำได้ ในเวลาเรียนบางวิชาก็จะนั่งข้างกันคอยแนะนำ คอยสอนกันตลอดในบางเรื่องที่ไม่เข้าใจ ผมเป็นคนไม่ค่อยเก่งวิชาสามัญ จึงมักขอคำปรึกษาบ่อยครั้ง แต่ในเรื่องวิชาชีพ (ซึ่งเป็นวิชาที่ผมไม่มีเรียน เพราะซิ่วมา และขอเทียบโอนหน่วยกิต)
ผมพยายามอธิบายถึงเทคนิคและขั้นตอนต่างๆในการทำงานทั้งหมดเท่าที่ผมมีให้กับเธอ เพราะอยากให้งานของเธอพัฒนาไปได้ดียิ่งขึ้นเรื่อยๆ บางทีก็อยากจะยื่นมือเข้าไปช่วย อยากจะบอกเธอว่า "ถ้าทำงานไม่ไหวให้เราช่วยไหม" เคยพูดทำนองนี้ แต่เธอก็ยิ้มแล้วบอกว่า "เห้ย ไม่เป็นไรขอบใจมาก"
ผมจึงได้แต่เก็บคำพูดเหล่านี้ไว้ มีครั้งหนึ่งที่เธอไม่สบาย ผมก็ขับรถไปส่งเธอที่หอ และเวลาที่ต้องไปติดต่อภายในมหาวิทยาลัย ผมก็มักจะขับรถพาเธอไป
รู้สึกดีนะครับที่ได้มือเข้าไปช่วยบ้างถึงแม้มันอาจจะดูไม่มาก อยากบอกเธอว่าชอบเธอแต่มันก็ไม่กล้า หรือผมไม่คู่ควรกับเธอจริงๆ..