คือผมมีพ่อนั่งรถเข็น เพราะแกเป็นอัมพฤษ จากการเส้นเลือดหัวใจตีบตัน 4 เส้นทำขดลวดใส่สปิงได้แค่ 3 เส้นและมีลิ่มเลือดขึ้นไปอุดตันที่สมองทำให้เป็นอัมพฤษ ช่วง 2-3 ปี แรกๆไม่ได้พาแกไปไหนเลย ค่อยแต่ให้ออกกำลังกาย กายภาพบำบัด แต่ก็ดีขึ้นมานิดหน่อย  มาปีหลังๆผมพาพ่อออกไปไหนมาไหนบ่อยเช่น เดินห้าง พาไปเที่ยวทะเล พาไปเที่ยววังน้ำเขียว แม่ฮ่องสอน ส่วนใหญ่ผมจะเป็นคนอุ้นพ่อขึ้นรถเข็นเข็นรถเข็นพาไปเรื่อยๆ แล้วจะเจอคนที่ชอบมองผมกับพ่อ บางคนมองตามจนน่าเกลียดเลยครับทั้งๆที่เดินผ่านไปแล้ว บางคนก็สีหน้าออกเลย บางคนรุ่นๆเดียวกับผมพูดดูถูกผมบ้างว่ามีพ่อเป็นคนพิการผมได้ยินผมก็โมโหนะเป็นมันเป็นผู้หญิงผมทำอะไรไม่ได้ ตอนที่ผมพาพ่อไปโรงพยาบาลบางท่านก็ชื่นชม เวลาผมเจอคนที่นั่งรถเข็นผมไม่เคยชักสีหน้าผมยิ้มให้เขาบางทีเขามาคนเดียวผมเจอผมก็ช่วยเขาครับ


ปัจจุบันพ่อผมเสียแล้วครับเมื่อวันเลือกตั้งที่ผ่านมาเพราะเป็นไข้หวัดใหญ่ไปหาหมอแล้วหมอไม่สนใจเห็นแกทรมาณก่อนเสียอยู่ด้วยกันมาตั้งแต่ผมเรียนอยู่ ม.5 จนผมอายุ 23  แล้วครับ  (แค่นี้ละครับอยากระบายเฉยอัดอั่นมานาน) ปัจจุบันก็ต้องดูแลแม่ต่อครับอายุ 62 แล้ว แกอยู่คนเดียวกลัวแกเหงาเลยต้องขยันพาเที่ยวหน่อย