ต้องยอมรับนะคะ จากการดูข่าวเมื่อเช้าที่มีพลเมืองดีแถวซอยเสนานิคมถูกลูกหลงจากเด็กช่างกลุ่มหนึ่งยิงด้วยปืนปากกาจนเสียชีวิต หรือแม้กระทั่งข่าวต่างๆ ที่ผ่านมาส่วนใหญ่ออกมาเป็นด้านลบ ทำให้เราก็อดสะท้อนใจไม่ได้นะคะ ว่าทำไมพ่อ แม่ ผู้ปกครองส่วนใหญ่ หรือประชาชนทั่วไปนั้นค่อนข้างมีความกังวลต่อความเสี่ยงของเด็กช่างฯ เป็นอย่างยิ่ง

แต่ในฐานะของคนเป็นคุณครูที่สอนนักเรียนช่างฯ มาเกือบ 10 ปี สิ่งที่เป็นด้านลบที่ทุกๆ ท่านได้เห็น ได้ยิน ได้สัมผัส เราเองก็มองเห็น ได้ฟัง รู้สึกได้มากกว่านั้นค่ะ เราค่อนข้างโชคดีมากที่สถานศึกษาที่เราสอนอยู่ เรื่องตีรันฟันแทงเป็นเรื่องที่เกิดขึ้นน้อยมาก สมัยเราเรียนยังเจอมาแทบจะวันเว้นวันมากกว่าตอนได้เป็นครูเสียอีก เพราะฉะนั้นหน้าที่ของเราจึงไม่ใช่การที่ต้องคอยระแวงนักเรียนคู่อริที่จะทำร้ายนักเรียนเราอยู่ตลอดเวลา เพียงแต่คอยระวังเท่านั้น

การสอนของเรากับหัวหน้าแผนกฯ ค่อนข้างจะอยู่ในแนวคิดและทิศทางเดียวกัน คือ เด็กไม่ต้องเก่งเว่อร์ แต่ต้องทำเป็นและเอาตัวรอดในสังคมได้ การเรียนการสอนในแผนกฯ ของเราจึงอยู่ในรูปแบบที่นักเรียนทุกคนจะต้องมีผลงานกลับบ้านในทุกเทอม แต่ละครั้งที่พวกเขาทำได้ก็จะเมาท์มอยทับถมกันตลอดเวลาว่าใครเจ๋งใคร งานใครเฟี้ยวฟ้าวกว่ากัน การต่อล้อต่อเถียงแซวกันไปมาของพวกเขา มันทำให้ชีวิตครูช่างฯ ของเรามันมีสีสันและสดชื่นเสมอ เด็กพวกนี้มีศักยภาพในตัวเองกันทุกคนนะคะ บางคนอาจจะใช้เวลามากหน่อยที่จะเอาสิ่งที่มีอยู่ในตัวออกมาใช้ ขอเพียงโอกาส พื้นที่ และความเข้าใจให้กับพวกเขาหน่อยนะคะ

อย่างเด็กกลุ่มนี้คือส่วนหนึ่งของนักเรียนอิเล็กทรอนิกส์พาเพลินรุ่นที่ 35 เด็กมีอยู่แค่ 21 คน แต่ละคนมีคาแรคเตอร์แตกต่างกันออกไป ความน่ารัก ความสนใจ ความกะตือรือร้น ที่มีอยู่ในตัวพวกเขามันทำให้ครูช่างฯ อย่างฉันรู้สึกโชคดี ที่ได้มีโอกาสอยู่ร่วมกันกับพวกเด็กๆ เหล่านี้ อย่างวันพฤหัสที่จะถึงนี้มีงานไหว้ครู เด็กๆ ก็ช่วยกันทำพานโดยนำวงจรที่เป็นผลงานที่ตัวเองทำไว้ในเทอมที่ผ่านมา มาใช้ให้เกิดความน่าสนใจมากยิ่งขึ้น ครูอย่างเราก็แค่อยากอวดผลงานของเด็กๆ ที่เราภูมิใจ งานมันอาจจะดูกิ๊กก๊อกในสายตาคนอื่น แต่หัวใจอย่างครูช่างฯ อย่างฉันคงพองโตเมื่อได้รับ

คุณว่าดิฉันโชคดีไหมคะ???