วันนี้เราก็ไปทำงานปกติ แถมไปสายอีกด้วย รถก็ติด กว่าจะถึงที่ทำงานเล่นซะหัวกระเซิงเลย
ปกติก็ไม่ได้สายบ่อยนะคะ แต่ช่วงนี้งานรัดตัวจริงๆ เหนื่อยสายตัวแทบขาด ก็เลยเบลอๆ มึนๆ
อาการเหมือนไม่ค่อยอยากลุกจากที่นอน
ถึงที่ทำงาน ด้วยหัวที่กระเซิงของเรา วิ่งไปหน้าลิฟท์พร้อมตะโกนสุดเสียงว่า รอด้วยค่าาาาาา
พร้อมเร่งฝีเท้าด้วยเลเวลระดับเทพ วิ่งตึกๆๆๆๆๆ ลิฟท์ก็มีคนกดอ้าซ่ารอเราอยู่ ระหว่างที่ง้างขา
ทำท่าจะก้าวเข้าลิฟท์นั้น สงสัยเพราะก้าวยาวไป หรือพื้นลื่นไป หรือส้นสูงมันแหลมไป เราก็ไม่ทราบ
อยู่ๆก็สไลด์ตัวไปอย่างสวยงาม ช้าๆ สโลว์โมชั่น พรืดดดดดด ...
นึกภาพกันออกมั้ยคะ คือขาข้างซ้ายเรายังอยู่หน้าลิฟท์ ส่วนขาข้างขวาของเราไปนอนเหยียดยาวอยู่ข้างในตัวลิฟท์
เรียบร้อย ท่าเหมือนตอนที่เชียร์หลีดเดอร์แหกขาเต้นปอมๆเชียร์อยู่อ่ะ ท่านั้นเลย ท่ายากด้วยนะ!!!
แต่แม่เจ้า เราทำได้ !!! นั่งนิ่งอยู่ท่านั้นเกือบสิบวิ ไม่มีใครช่วยพยุงเลย รู้สึกว่ามีกันหยู่ 4-5 คนเนี่ยแหละ
มองเราตาปริบๆเลย ด้วยความที่โมโหสุดฤทธิ์ เราตะโกนออกไปว่า ช่วยหน่อยเซ่!!! เสียงดังมาก
เราพูดออกไปแบบไม่รู้ตัวเลย แล้วเหมือนพวกนั้นจะรู้ตัวเช่นกันก็เลย ช่วยพยุงเราขึ้นมา
เป็นอันว่าเราได้ลุกขึ้นยืนอีกครั้งด้วยความปลอดภัย ตามมาด้วยอาการอายยยยยสุดๆ ไม่กล้ามองหน้าใครเลย
สักพักก็ได้ยินเสียงพวกนั้นหัวเราะคิกๆๆๆๆ แบบกลั้นหัวเราะเต็มที่อ่ะ มีผู้ชายด้วย โหยยยย อายอ่ะ
มิหนำซ้ำ ด้วยความที่อายอยู่เลยลืมกดชั้น คนก็เริ่มทยอยออก จนออกกันหมดเหลือแต่เรา เท่านั้นแหละ เพิ่งมารู้ตัวว่าลืมกด
ง่ะ!!! และด้วยความที่เมื่อเช้านั่งแหกขาซะนานเลยต้องนั่งทน ปวดขาทั้งวัน แอบไปดูรอยที่ห้องน้ำ เป็นรอยแดงเลยอ่ะ
บวมด้วย ดีที่...ไม่ระบม!!!
ความอายยังไม่สิ้นสุด ก่อนกลับบ้าน เจ้านายบอกอยากกินเยนตาโฟ จ้าวประจำหน้าออฟฟิส ด้วยความที่เราเป็นดั่งแขนขาของเจ้านาย
เป็นมันทุกอย่างยกเว้น ภรรเมีย หรือเรียกง่ายๆว่า เบ๊!! เมื่อนายอยากกินก็ต้องเอาใจหน่อย ด้วยการไปซื้อให้ อ่อ นายสั่งเผื่อ
ลูกๆนายเรียบร้อย เราก็โอเค งานเรียบร้อยแล้ว ก็เลยเดินไปหน้าออฟฟิส สั่งๆๆๆ คนก็เยอะ
สงสัยว่ารวยขนาดนั้น ทำไมต้องมากินเยนตาโฟธรรมดาๆให้ลำบาก ทำไมไม่ไปกิน สปาเก็ตตี้ ซี่โครงแกะย่าง หรืออะไรๆๆที่คนรวยเค้ากินกัน
งงกะคนรวยจริงๆ
รอนานมากเกือบ ครึ่งชั่วโมงได้มั้ง ได้แล้วก็ออกจากร้านไป รู้สึกว่ามีคนมองจังแฮะ มองแบบผิดปกติอ่ะ เรางงว่าทำไมมองกุจังฟระ
เดินๆอยู่สักพัก มีเด็กผู้ชายน่าจะ ป.5ได้มั้ง มาทักเราว่า พี่ๆพี่เป็น E ตัวเหรอ จะเห็น...แล้วพี่ !!
ขุ่นพระ ไอ้เด็กเวร เรายังไม่ทันจะด่ากลับเด็กนั่นมันวิ่งไปไกลแล้ว หัวเราะด้วย เราเหมือน Eตัว ตรงไหนเนี่ยยยยย
ไอ้เด็กบ้า
สักพักมีพี่ผู้หญิงคนนึงซึ่งเราไม่รู้จักหรอก มาดึงกระโปรงเรายึกยักๆ เราก็ตกใจ แกมากระซิบบอกว่า น้องๆ ชายกระโปรงน้องไปติดกับขอบกระโปรงอ่ะ
สเตย์โผล่อ่ะน้อง เราตกใจมาก ทำหน้าไม่ถูกเลย รีบวิ่งเข้ามาในออฟฟิสอย่างไวโดยที่ไม่ขอบคุณเจ๊แกสักคำ ขอโทษนะเจ๊
อายล่ะทีนี้คนเห็นทั้งบ้านทั้งเมือง ดีที่มีสเตย์กันโป๊อยู่ แต่ยังไงก็อายอยู่ดี ไม่ต่างกับโชว์กุงเกงลิงเลยอ่ะ อ๊ายยอายยสุดๆ
ไม่รู้มันไปเกี่ยวตอนไหน สงสัยตอนเข้าห้องน้ำแน่เลย ก่อนเราไปเราไปเข้าห้องน้ำก่อนอ่ะ แล้วไม่ได้ดูความเรียบร้อย
อายค่ะอาย นายนะนายไม่น่าใช้หนูไปซื้อเยนตาโฟเลย ฮือๆๆๆๆๆ อายมากกกกอ่ะ ไม่กล้าไปทำงานเลย วันนี้เป็นวันมหาประลัยซวยยย
ของเราจริงๆ ซวยตั้งแต่เช้ายันเย็น
อายสุดๆอ่ะ อ๊ายยยยยยอายยย...อายจนอยากเอาปี๊ปคลุมหัว
ปกติก็ไม่ได้สายบ่อยนะคะ แต่ช่วงนี้งานรัดตัวจริงๆ เหนื่อยสายตัวแทบขาด ก็เลยเบลอๆ มึนๆ
อาการเหมือนไม่ค่อยอยากลุกจากที่นอน
ถึงที่ทำงาน ด้วยหัวที่กระเซิงของเรา วิ่งไปหน้าลิฟท์พร้อมตะโกนสุดเสียงว่า รอด้วยค่าาาาาา
พร้อมเร่งฝีเท้าด้วยเลเวลระดับเทพ วิ่งตึกๆๆๆๆๆ ลิฟท์ก็มีคนกดอ้าซ่ารอเราอยู่ ระหว่างที่ง้างขา
ทำท่าจะก้าวเข้าลิฟท์นั้น สงสัยเพราะก้าวยาวไป หรือพื้นลื่นไป หรือส้นสูงมันแหลมไป เราก็ไม่ทราบ
อยู่ๆก็สไลด์ตัวไปอย่างสวยงาม ช้าๆ สโลว์โมชั่น พรืดดดดดด ...
นึกภาพกันออกมั้ยคะ คือขาข้างซ้ายเรายังอยู่หน้าลิฟท์ ส่วนขาข้างขวาของเราไปนอนเหยียดยาวอยู่ข้างในตัวลิฟท์
เรียบร้อย ท่าเหมือนตอนที่เชียร์หลีดเดอร์แหกขาเต้นปอมๆเชียร์อยู่อ่ะ ท่านั้นเลย ท่ายากด้วยนะ!!!
แต่แม่เจ้า เราทำได้ !!! นั่งนิ่งอยู่ท่านั้นเกือบสิบวิ ไม่มีใครช่วยพยุงเลย รู้สึกว่ามีกันหยู่ 4-5 คนเนี่ยแหละ
มองเราตาปริบๆเลย ด้วยความที่โมโหสุดฤทธิ์ เราตะโกนออกไปว่า ช่วยหน่อยเซ่!!! เสียงดังมาก
เราพูดออกไปแบบไม่รู้ตัวเลย แล้วเหมือนพวกนั้นจะรู้ตัวเช่นกันก็เลย ช่วยพยุงเราขึ้นมา
เป็นอันว่าเราได้ลุกขึ้นยืนอีกครั้งด้วยความปลอดภัย ตามมาด้วยอาการอายยยยยสุดๆ ไม่กล้ามองหน้าใครเลย
สักพักก็ได้ยินเสียงพวกนั้นหัวเราะคิกๆๆๆๆ แบบกลั้นหัวเราะเต็มที่อ่ะ มีผู้ชายด้วย โหยยยย อายอ่ะ
มิหนำซ้ำ ด้วยความที่อายอยู่เลยลืมกดชั้น คนก็เริ่มทยอยออก จนออกกันหมดเหลือแต่เรา เท่านั้นแหละ เพิ่งมารู้ตัวว่าลืมกด
ง่ะ!!! และด้วยความที่เมื่อเช้านั่งแหกขาซะนานเลยต้องนั่งทน ปวดขาทั้งวัน แอบไปดูรอยที่ห้องน้ำ เป็นรอยแดงเลยอ่ะ
บวมด้วย ดีที่...ไม่ระบม!!!
ความอายยังไม่สิ้นสุด ก่อนกลับบ้าน เจ้านายบอกอยากกินเยนตาโฟ จ้าวประจำหน้าออฟฟิส ด้วยความที่เราเป็นดั่งแขนขาของเจ้านาย
เป็นมันทุกอย่างยกเว้น ภรรเมีย หรือเรียกง่ายๆว่า เบ๊!! เมื่อนายอยากกินก็ต้องเอาใจหน่อย ด้วยการไปซื้อให้ อ่อ นายสั่งเผื่อ
ลูกๆนายเรียบร้อย เราก็โอเค งานเรียบร้อยแล้ว ก็เลยเดินไปหน้าออฟฟิส สั่งๆๆๆ คนก็เยอะ
สงสัยว่ารวยขนาดนั้น ทำไมต้องมากินเยนตาโฟธรรมดาๆให้ลำบาก ทำไมไม่ไปกิน สปาเก็ตตี้ ซี่โครงแกะย่าง หรืออะไรๆๆที่คนรวยเค้ากินกัน
งงกะคนรวยจริงๆ
รอนานมากเกือบ ครึ่งชั่วโมงได้มั้ง ได้แล้วก็ออกจากร้านไป รู้สึกว่ามีคนมองจังแฮะ มองแบบผิดปกติอ่ะ เรางงว่าทำไมมองกุจังฟระ
เดินๆอยู่สักพัก มีเด็กผู้ชายน่าจะ ป.5ได้มั้ง มาทักเราว่า พี่ๆพี่เป็น E ตัวเหรอ จะเห็น...แล้วพี่ !!
ขุ่นพระ ไอ้เด็กเวร เรายังไม่ทันจะด่ากลับเด็กนั่นมันวิ่งไปไกลแล้ว หัวเราะด้วย เราเหมือน Eตัว ตรงไหนเนี่ยยยยย
ไอ้เด็กบ้า
สักพักมีพี่ผู้หญิงคนนึงซึ่งเราไม่รู้จักหรอก มาดึงกระโปรงเรายึกยักๆ เราก็ตกใจ แกมากระซิบบอกว่า น้องๆ ชายกระโปรงน้องไปติดกับขอบกระโปรงอ่ะ
สเตย์โผล่อ่ะน้อง เราตกใจมาก ทำหน้าไม่ถูกเลย รีบวิ่งเข้ามาในออฟฟิสอย่างไวโดยที่ไม่ขอบคุณเจ๊แกสักคำ ขอโทษนะเจ๊
อายล่ะทีนี้คนเห็นทั้งบ้านทั้งเมือง ดีที่มีสเตย์กันโป๊อยู่ แต่ยังไงก็อายอยู่ดี ไม่ต่างกับโชว์กุงเกงลิงเลยอ่ะ อ๊ายยอายยสุดๆ
ไม่รู้มันไปเกี่ยวตอนไหน สงสัยตอนเข้าห้องน้ำแน่เลย ก่อนเราไปเราไปเข้าห้องน้ำก่อนอ่ะ แล้วไม่ได้ดูความเรียบร้อย
อายค่ะอาย นายนะนายไม่น่าใช้หนูไปซื้อเยนตาโฟเลย ฮือๆๆๆๆๆ อายมากกกกอ่ะ ไม่กล้าไปทำงานเลย วันนี้เป็นวันมหาประลัยซวยยย
ของเราจริงๆ ซวยตั้งแต่เช้ายันเย็น