ของเราเลือดตาแทบกระเด็นแล้วค่ะ เรียนในไทยเนี่ยล่ะ แต่ที่มหาวิทยาลัยเน้นเรื่องวิจัย
นี่เรียนมาสามปีแล้ว คอร์สเวิร์คจบหมดแล้ว เหลือเขียนเล่ม
ทำไมรู้สึกว่าหนทางยังอีกยาวไกล (กำลังเขียนเล่มค่ะ แต่เขียนเป็นภาษาอังกฤษ ฮืออออ TT)
เราเองก็เลือกทำวิจัยแบบใช้วิธีการที่ใช้เวลามากหน่อย แบบ triangulation (เชิงคุณภาพ + เชิงปริมาณ รวมกัน ไหนๆ ทำทั้งทีก็อยากให้ดีไปเลย)
นั่นล่ะค่ะ คิดถึงตอนเวลาถอดเทปกับวิเคราะห์ข้อมูลแล้ว อยากจะร้องไห้ ฮื๊อออออวววว

ส่วนหัวข้อที่ทำ ชอบมากกกก หัวข้อเนี้ย แต่ทำไปทำมา ยากมากกกกกกก อารมณ์แบบ กลับตัวก็ไม่ได้ ให้เดินต่อไปก็ไปไม่ถึง (แต่ก็ต้องเดิน แม้จะแทบคลาน) หัวฟู วิจัยที่อ่านก็เป็นภาษาอังกฤษ เคยหาไทยมาอ่านเหมือนกัน ยากกว่าเดิม ศัพท์เยอะจัง ไม่รู้อันไหนแปลออกมาแล้วคืออะไร ฮาาาาา

บางโมเม้นท์ก็แบบ ชั้นมาทำอะไรที่นี่ ชั้นทำบ้าอะไรอยู่ คนอื่นเค้าเรียนจบ มีงาน มีลูก มีปั๋วกันหมดแล้ว (ร้องไห้ใต้ฝักบัวแป๊บ เฮ้ยแต่เคยร้องจริงนะ 555 คือมันยากจริงอะไรจริง)
แล้วดูเราสิ มีแต่แฟ้ม ชีทกองโต กระดาษจดยุกยิก คอมพิวเตอร์
ที่เรียนนี่คืองานที่เราอยากจะไปทำต้องจบ ป.โทน่ะค่ะ

เคยทำตีสิส จนแบบหลอนเลยอ่ะค่ะ แอบงีบกลางวัน ก็ยังฝันว่า นั่งทำงานอยู่


เราก็พอเข้าใจค่ะว่าชีวิตจริง ชีวิตที่ทำงาน ก็คงจะเจออะไรยากเย็นและหนักกว่านี้ คอยบอกตัวเองตลอด แต่ตอนนี้ก็คงต้องใช้พลังงาน พลังกาย พลังใจ มากมายจริงๆ บางวันก็นอนแทบไม่หลับ กลัวเรียนไม่จบ เป็นครั้งแรกในชีวิตที่เกิดความรู้สึกว่ากลัวเรียนไม่จบมันเป็นยังไง มันเหมือนเรากำลังอยู่ในอุโมงค์มืดๆ ที่ไกลเหลือเกิน

ขอปิดท้ายด้วยคลิปนี้ เราดูทีไรแล้วก็ขำ นึกว่าเป็นตัวเอง ตอนเรียนจบ
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้(เปลี่ยนชื่อคลิปเป็น ค้างคา's Thesis Defence Surprise! เปลี่ยนน้องลิลี่เป็นเรา เปลี่ยนคุณแม่เป็นอาจารย์ที่ปรึกษา เปลี่ยนของขวัญเป็นเล่มจบ อารมณ์ประมาณนี้เลยค่ะ เป๊ะเลย ฮือออ อยากให้ถึงวันนั้นจัง ><

ขอบคุณที่หลงเข้ามาฟังเราระบายนะคะ