สมัยเรียนประถมต้น  ผมเป็นประเภทเด็กหน้าตาดีมีความใฝ่รู้
วันไหนครูผู้หญิง (สาวเท่านั้น  รุ่นย่าแจ๊คกี้นี่  ไม่ไหว  ไม่คิดใฝ่รู้) นั่งตรวจสมุดบนโต๊ะในห้องเรียน
ผมก็จะร่วมมือกับเพื่อน ๆ แสวงหาความรู้
ด้วยการให้เพื่อน ๆ ไปยืนล้อมโต๊ะดูครูตรวจสมุด

ส่วนผมก็จะมุดใต้โต๊ะ  แหวกขาเพื่อน ๆ เข้าไปส่องดูนั่นดูนี่ไปตามประสาเด็กใฝ่รู้

ได้ความรู้เยอะครับ   เรียกว่าความรู้นอกตำราในห้องเรียน  ความรู้จากประสบการณ์ตรง
ทำให้ผมกลายเป็นคนธรรมะธรรมโมเมื่อโตขึ้น  
การเมืองชอบยุ่ง  การมุ้งไม่สน

จ๊นหาแฟนไม่ได้ถึงทุกวันนี้

จากประสบการณ์ตรงนั่นแหละครับ  ทำให้ผมใฝ่รู้เป็นนิสัย
ไม่ได้เรียนกับครูโดยตรง  ก็อาศัยวิธี ครูพักลักจำ
คือลอกเลียนและลอกเรียนวิธีคิด  วิธีพูด  วิธีต่าง ๆ ของบุคคลที่ผมนับถือ ศรัทธา

ครูพักลักจำของผมคนแรก  คือ ม.ร.ว.คึกฤทธิ์  ปราโมช
ได้อ่านหนังสือท่านตอนอายุสิบกว่าขวบ  นี่แหละ  ดาลใจให้ผมกลายเป็นคนหล่อชอบอ่านหนังสือในกาลต่อมา

อีกหลายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย  ท่าน  จำไม่ได้  เล่าไม่หมด

ในช่วยระยะห้าหกปีมานี้   ผมมีครูพักลักจำอีกท่าน   คือ อ.นิธิ  เอียวศรีวงศ์
ฟังท่านพูด  อ่านท่านเขียนทีไร  ผมเหมือนได้ซดโรมานีกองตีทุกที
ทั้งที่ชีวิตเคยซดแต่ยาดอง  กับสปายไวน์คูลเลอร์เท่านั้น

สิ่งที่ อ.นิธินำเสนอต่อสังคม  ถูกหลักการ  เฉียบคม  หลักแหลม  ให้หลักคิด  คิดแล้วแตกกอต่อยอดได้มากมาย



ทู้นี้   คิดถึงท่านอาจารย์นิธิ  เอียวศรีวงศ์  ครับ  



ด้วยคารวะครับ



ราตรีสวัสดิ์ก่อนเด้อหลิ่มศรีหลิ่มศักดิ์