- ที่ศาลเจ้าของเทนจินมีคุณยายท่านหนึ่งมาขอพร "ท่านเทนจินเจ้าขา ท่านเทนจินเจ้าขา ช่วยกรุณานำสร้อยข้อมือเส้นนี้ กลับคืนสู่เจ้าของด้วยเถิด ..." ... ณ สถานเดิม ยาโตะที่รับข่าวการว่าจ้างของเทนจินจากนกพิราบ (นกพิราบที่คาซึมะให้ยาโตะใช้แทนมือถือ ...) ก็มาที่ศาลเจ้าด้วยเช่นกัน แม้ถึงยาโตะจะดีใจที่การว่าจ้างซึ่งห่างหายไปนานกลับมาแล้ว แต่เจ้าตัวก็ยังบ่นกะปอดกะแปดเรื่องที่เทนจินเป็นผู้ว่าจ้างอยู่ดี และคิดว่ายังไงเทนจินก็คงเอางานยุ่งยากมาให้ทำเหมือนเดิมแน่ๆ

- เทนจินนำแผ่นไม้ที่เขียนคำขอของผู้ศรัทธรายื่นให้ยาโตะดู
"เรื่องนี้ต้องไหว้วานเธอคนเดียวเท่านั้น ยาโตะ"
"เธอมากราบไหว้ที่นี่เป็นประจำแท้ๆ แต่กว่าจะสังเกตเห็นก็สายไปเสียแล้ว ..."
"เวลาบนโลกมนุษย์ช่างไหลเวียนไปอย่างรวดเร็วเหลือเกิน"
"เสียโอกาสไปเปล่าๆจริงๆ ..."

ที่บ้านของคุณยาย
- เมื่อคุณยายดูแผ่นไม้และยืนยันว่าตัวเองเป็นคนเขียนเสร็จแล้วก็ถามว่ายาโตะคือเทนจินหรือเปล่า ซึ่งยาโตะก็ตอบแบบอารมณ์เสียไปนิดหน่อยว่า ถึงเขาจะไม่ใช่เทนจินแต่เขาก็เป็นเทพเจ้าเหมือนกัน คุณยายจึงขอบคุณที่ยาโตะอุตส่าห์มาหาถึงบ้านและเชิญเข้าบ้านอย่างง่ายดาย ฮิโยริกับยูกิเนะเลยเตือนคุณยายไปว่า "คุณยายไม่ควรจะเชิญใครเข้าบ้านง่ายๆอย่างนี้นะ เพราะมันอันตรายน่ะ" (ทั้งสองคนตั้งใจจะกัดว่า คนอย่างยาโตะน่ะอันตราย ฮ่าาา)

- เมื่อยาโตะยื่นนามบัตรและแนะนำตัวเองเสร็จเรียบร้อยแล้ว คุณยายก็ยกมือขึ้นมาและเล่าให้ฟังว่า สร้อยข้อมือที่อยู่บนข้อมือของเธอนั้นเป็นของที่สำคัญมาก เธอได้รับมันมาตั้งแต่ตอนยังเด็กและสวมมันไว้ตลอด แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็คิดว่ามันเป็นสิ่งที่เธอไม่ควรเก็บเอาไว้ แต่ยังไม่ทันที่เธอจะเล่าต่อ ลูกสาวของเธอก็เข้ามาและตกใจว่าทำไมถึงมีชาอยู่เต็มโต๊ะ ทั้งๆที่เธอเห็นแม่ของเธอนั่งอยู่คนเดียว (คนปกติมองพวกยาโตะไม่เห็น) คุณยายตอบลูกสาวไปว่าเธอกำลังเล่าเรื่องสร้อยข้อมืออยู่ ลูกสาวจึงเออออไปกับคุณยายและเก็บถ้วยน้ำชาไป

- คุณยายเล่าต่อว่าสร้อยข้อมือนี้เธอได้รับมาตั้งแต่ตอนเธอยังเด็ก และมันยังเป็นของดูต่างหน้าของคุณแม่ที่เสียไปในระหว่างสงครามอีกด้วย ... ฮิโยริสังเกตเห็นที่ข้อมือของคุณยายมีรอยแผลเป็นไหม้เป็นลายสร้อยข้อมือ ... ยาโตะที่นั่งฟังอยู่ก้มลงไปมองแผ่นไม้และพึมพำขึ้นมาว่า


"ที่บอกว่าไม่ใช่ฉันไม่ได้ ... คือเรื่องนี้เองหรือ เทนจิน ..."
"ความปรารถนาของคุณยาย ผมรับฟังเรียบร้อยแล้ว"

- หลังจากยาโตะรับคำขอของคุณยายเสร็จแล้ว ทั้งสามคนก็ออกมาจากบ้านคุณยาย ระหว่างทางยูกิเนะถามยาโตะว่า
"ยาโตะ นายได้ฟังที่คุณยายพูดหรือเปล่าเนี้ย"
"สร้อยข้อมือนั่นคุณยายได้รับมาจากคุณแม่ที่เสียไปในสงครามนะ แล้วจะเอาไปคืนยังไงล่ะ"

"ไม่ใช่สร้อยข้อมือ มันคือสายสร้อยของนาฬิกาพกน่ะ"
"ความปรารถนาของคุณยายรุนแรงมากจนดึงดูดสิ่งไม่ดีเข้ามาซะแล้วล่ะ"

"หมายความว่ามีมารสิงอยู่งั้นเหรอ"
"เพราะอย่างนั้นถึงบอกว่าต้องให้พวกเราช่วยสินะ แล้วเรื่องความปรารถนาของคุณยายจะทำยังไงเล่า"

(ฮิโยริสังเกตเห็นยาโตะทำหน้าตาจริงจัง)

- ตกดึกคุณยายเริ่มไอและฝันเห็นถึงอดีต ตอนที่คุณยายยังเด็ก พ่อของเธอต้องไปออกรบในสงคราม ซึ่งก่อนจะไปพ่อได้มอบนาฬิกาพกให้กับเธอและแม่ของเธอ "นี่ถือเป็นตัวแทนของฉัน ถึงตัวจะอยู่ในสนามรบแต่ก็ยังสามารถปกป้องพวกเธอได้อยู่" ส่วนคุณยายที่ยังเด็กอยู่ในตอนนั้นเอาแต่ร้องไห้ท่าเดียว ... ไทม์สคิปมานิดหน่อย (น่าจะ) ที่หลุมหลบภัย คุณยายได้ยินเสียงดังโครมครามอะไรนิดนึงก็ตกใจกลัวจนร้องไห้ออกมาตลอด จนทำให้ผู้ที่ร่วมอาศัยในหลุมหลบภัยเดียวกันรำคาญขึ้นมา


"หนวกหูจริงๆ !"
"ขอร้องล่ะ เงียบหน่อยเถอะ ..."

'ขอโทษค่ะ'
'หนูขอโทษ ...'

- ยาโตะโผล่มาฟันมารที่สิงอยู่ในตัวคุณยาย แต่แค่ฟันครั้งแรกยังไม่สำเร็จ มารขยายตัวออกเป็นควันปกคลุมในห้องของคุณยายทันที พวกยาโตะจึงไม่สามารถโจมตีได้ จากนั้นควันที่ปกคลุมอยู่ก็เปลี่ยนกลายเป็นเปลวไฟไหม้ห้องคุณยายขึ้นมาอีก และในฝันของคุณยาย ไฟก็กำลังไหม้เช่นเดียวกัน ... ในช่วงสงคราม มีเครื่องบินมาปล่อยระเบิดลงสู่พื้นดินญี่ปุ่นมากมายหลายลูก นั้นทำให้เกิดเพลิงไหม้บ้านเรือนเป็นจำนวนมาก คุณยายกับแม่ของคุณยายเองก็ถูกไฟล้อมรอบไว้เช่นกัน

"แม่คะ ! พวกเราถูกล้อมหมดแล้ว แม่คะ !!"

"คิโยโกะ ทางนั้น ... ไปทางนั้น เร็วเข้า !!"

'แม่คะ หนูขอโทษที่หนูเป็นเด็กอ่อนแอ หนูขอโทษ'

- ไฟที่ไหม้ในห้องของคุณยายยังคงลุกลามหนักขึ้นเรื่อยๆ ฮิโยริจึงเสนอให้ยาโตะตัดสร้อยข้อมือของคุณยายซะ แต่ยาโตะไม่ยอมทำ ยูกิเนะจึงร้องบทเพลงขึ้นมา บทเพลงนี้มีความหมายว่า บ้านนี้ทำขึ้นจากน้ำแข็งและหิมะ ไม่มีทางที่เพลิงจะไหม้ได้ หลังจากยูกิเนะร้องจบ ไฟก็มอดลงทันที (ในฝันของคุณยาย แม่ของคุณยายกำลังไหม้และแสดงสีหน้าเคียดแค้น) พอไฟดับลง ยาโตะก็มองเห็นตัวจริงของมารและฟันทิ้งอย่างแม่นยำ ... และความฝันของคุณยายก็เปลี่ยนไป ...

"แม่คะ ! พวกเราถูกล้อมหมดแล้ว แม่คะ !!"

"คิโยโกะ ไปทางนั้น !" (คุณแม่โยนคุณยายลงไปในคูน้ำตื้น)

"มีชีวิตต่อไป !!"
"มีชีวิตต่อไปในส่วนของแม่ด้วยนะ !!"

ที่ศาลเจ้าเทนจิน
- หลังจากที่ยาโตะฟันมารไปเมื่อคืนแล้ว วันถัดมาคุณยายก็เล่าให้ยาโตะฟังต่อว่า เธอรู้สึกเป็นหนี้แม่ของเธออยู่เสมอ เพราะเธอคิดว่าการเลี้ยงลูกในระหว่างสงครามทำให้แม่ของเธอต้องลำบากไม่น้อย ... แต่ในฝันเมื่อคืนนั้นต่างออกไป เพราะคราวนี้แม่ของเธอได้พูดคำว่า 'จงมีชีวิตต่อไป '

"... ในความทรงจำของคุณยาย คุณแม่เป็นคนยังไงกันนะ"
"ยังจำได้ไหม ... ก่อนที่จะถูกการโจมตีทางอากาศจนทำให้ไฟไหม้ไป คุณยายเคยมากราบไหว้ที่นี่ด้วยนะ"
"กับคุณแม่ของคุณยายน่ะ ..."

"เอ๊ะ?"

(ความทรงจำที่เคยมาไหว้ศาลเจ้าที่นี่ของคุณยายกลับมาอีกครั้ง)
'แม่คะ แม่ขออะไรเหรอคะ'

'อืม ... ขอให้พ่อกลับบ้านเร็วๆ'
'ขอให้สงครามจบเร็วๆ'
'ขอให้คิโยโกะเลิกฉี่รดที่นอน'
'ขอให้คิโยโกะหายฟันผุ'
'ขอให้คิโยโกะเรียนได้คะแนนดีๆ'


'ขอให้คิโยโกะเติบโตขึ้นโดยไม่เจ็บไข้ได้ป่วย '

"มะ ไม่เป็นไรนะคะ"
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้




- หลังจากที่ลูกสาวรับคุณยายกลับไปแล้ว ยูกิเนะก็เดินมาเห็นสร้อยข้อมือในมือของโทโมเนะ จึงตั้งใจจะถามว่า "ทำไมสร้อยถึงมาอยู่ที่มายุซังล่ะ" แต่ยังไม่ทันจะถามจบประโยค ยูกิเนะก็โดนยาโตะลากไปถามเรื่องบทเพลงที่ใช้ดับไฟซะก่อน (คาซึมะเป็นคนสอนให้ตอนที่ยาโตะลงไปที่โยมิ) ฮิโยริเองก็ตั้งใจที่จะถามเหมือนกันว่า "คุณแม่ของคุณยายคือมายุซังใช่หรือเปล่า" แต่ก็โดนซึยุปิดปากเอาไว้ก่อน

"... ซึยุซัง"

"ห้ามพูดเด็ดขาดค่ะ !"
"คุณไม่อยากปกป้องยูกิเนะกับมายุแล้วหรือคะ"
"คุณกำลังถามในสิ่งที่ไม่จำเป็นค่ะ"

"นั้นคือความลับที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของเหล่าเทพ ... !"

ด้านท่านพ่อ
- ท่านพ่อกำลังทดลองใช้พู่กันใหม่กับมนุษย์อยู่ และโนระก็อยู่ด้วย
"ท่านพ่อ"
"นี่ ท่านพ่อ"

"แป๊บนึงนะ มิซึจิ ..." (ชื่อที่ท่านพ่อตั้งให้โนระ)
"หวาาา พลาดซะแล้ว" (ควบคุมมนุษย์จนถูกรถชน)

"เลิกเล่นได้แล้วน่า เรื่องยาโตะจะเอายังไงดี"

"นี่ก็กำลังฝึกอยู่ไง" (หมายถึงฝึกใช้พู่กันอยู่ ไม่ได้เล่น)
"... ถ้าไม่ให้เวลาอิสระกับยาโตะแล้วล่ะก็ จะสร้างความทรงจำที่สวยงามขึ้นมาได้ยังไงกันล่ะ"
"พ่อออกจะใจดีนะ"

"ให้ตายสิ ..."
"ยาโตะไม่กลับมาก็เพราะมียูกิเนะกับฮิโยริอยู่สินะ"

"งั้นทำเหมือนกับตอน 'ซากุระ' ดีไหม"
"เปิดเผยความลับของเทพซะ"

---

จบไปอีกหนึ่งตอนกับอดีตของโทโนเมะค่ะ ตอนนี้เดาได้ตั้งแต่แรกแล้วว่าต้องเป็นโทโมเนะแน่ๆ เดาจากทรงผมล้วนๆเลยค่ะ ฮ่าาา
ส่วนเรื่องที่เป็นความลับของเทพก็คือ อดีตก่อนตายของอาวุธเทพค่ะ สาเหตุที่ไม่ควรเปิดเผยเราก็เดาๆเอาไว้ว่า
เพราะมันเป็นอดีต เป็นเรื่องที่แก้ไขอะไรไม่ได้แล้ว ถึงอาวุธเทพรู้ไปก็เท่านั้น มีแต่จะรังให้ยึดติดกับโลกมนุษย์มากขึ้นเท่านั้นเองค่ะ
ดีไม่ดี อาจจะทำให้คิดมากจนกลายเป็นโรคาไปเลยก็ได้ ...

ส่วนเรื่องที่ 'ซากุระ' เป็นใครนั้น ก็ต้องรอดูกันต่อไป ... ว่าแต่ท่านพ่อกับโนระบอกว่าจะเปิดเผยอดีตของยูกิเนะ ...
แล้วจะหาทางรู้อดีตได้ยังไงกันล่ะหว่าา ปกติต้องเป็นเทพที่ตั้งชื่อให้เท่านั้นถึงจะรู้อดีตของอาวุธเทพได้ ...

หากใครยังจำได้ ตอนชมซากุระ ยาโตะมองซากุระแล้วพึมพำว่า "ไม่ได้เห็นนานแล้วนะ" ด้วยค่ะ

ขอบคุณคุณดอกไม้ขี้เซาที่แปลชื่อคุณยายให้ค่ะ