คบกับแฟนมาจะ 2 ปี เดือน กรกฎาคมนี้แล้วครับ.....เรารักกันดีมาตลอด เราไม่เคยห่างกันนานเลย

จนกระทั่งวันหนึ่ง....ผมได้รับรู้ว่าแม่แฟนไม่ชอบผม และมองว่าผม เกาะแฟนกิน ทั้งที่ผมไม่เคยมีพฤติกรรมนั้นเลย

ผมพยายามทำให้ทุกอย่างมันดีขึ้น ทำตัวให้นิ่งเหมือนเดิม และไม่คิดมาก พยายามหาอะไรทำ

ในแต่ละวันของผม ก็มนุษย์เงินเดือนธรรมดาคนหนึ่ง ที่มีอาชีพเสริมคือ ทำขนม ส่งร้านกาแฟ

ดังนั้น หากใครมองว่าผมเกาะแฟนกิน....นอกจากจะตาบอดแล้วก็ยังใจบอดอีกด้วย

เราประคับประคองกันมาตลอด จนกระทั่ง........ผมรู้สึกว่า ผมเหนื่อย!!!!

เหนื่อย.........เพราะต้องทำงานทุกอย่างเอง ทั้งงานที่ทำงานและงานที่บ้าน ในขณะที่แฟนไม่ทำอะไรเลย
เหนื่อย.........เพราะต้องคอยตามเอาใจ ตามง้อแฟน ไม่อยากจะขัดใจ
เหนื่อย.........เพราะมุมมองของคนที่แฟนเรียกว่า "แม่"

ผมพยายามฝ่าฟันปัญหาต่างๆ เพื่อจะเอาชนะคำสบประมาทของทุกคนที่เคยมองผมไม่ดี
แต่....
ทุกครั้งที่แม่แฟนดูถูกผม.....แฟนจะรับฟัง แล้วก็นิ่งปล่อยให้ผ่านไป โดยที่ไม่เคยนึกเลยว่า....ผมจะรู้สึกอย่างไร
(แม่แฟนคุยเสียงดัง จนผมได้ยินชัดเจนทุกครั้ง ทุกประโยค)
หลังๆมาผมเลยขอให้เขาไปคุยกับแม่เขาไกลๆ ไม่ต้องให้ผมได้ยิน หรือรับรุ้อะไรเกี่ยวกับแม่เขา ผมจะได้ไม่โกรธ

จริงๆผมไม่ต้องการอะไรจากแฟนมากมาย ขอแค่กำลังใจให้ผมบ้างเท่านั้น
ในบางครั้งผมอยากให้ช่วยแบ่งเบางานบ้างเช่นงานบ้าน....แต่ก็ไม่เคยมีสักครั้งที่แฟนจะทำจริงจัง
เวลาผมทำผิด มาช้า หรือทำให้ไม่พอใจ........ขอให้ถามก่อนว่ามีเหตุผลอะไร
แต่สิ่งที่ผมได้เสมอคือ......การกวนตีน!!!

ผมมีความปรารถนาดีให้แฟนเสมอ เวลาไปไหน หรือทานอะไร ผมมักจะซื้อกลับมาฝากเขาเสมอ
แต่เขา.....ตรงกันข้าม เขามักจะอ้างว่า "นึกว่าผมทานแล้ว"
ผมไม่เอามาคิดมาก แต่จะรู้สึกแย่ทุกครั้ง หากความปรารถนาดีของผมได้รับการตอบแทนมาเป็นอารมณ์กวนตีน


ตอนนี้ผมเหนื่อย ผมล้า ผมอยากอยู่คนเดียว ตอนผมอยู่คนเดียว ผมไม่ต้องทำเพื่อใคร ไม่ต้องง้อใคร ไม่ต้องมีใครมาเป็นภาระ
ไม่ต้องมีใครมาบั่นทอน  ผมเหนื่อย!!!