เราอยู่กับแฟนที่บ้านเรา ตั้งแต่อายุ 18 จนปัจจุบัน 32 กำลังมีน้อง และกำลังจะแต่งงาน คือแหกกฏทุกข้อ - -"  ไม่ได้บอกว่าเปนเรื่องดีหรอกค่ะ แม่เราก็โดนนินทาว่าร้ายมาตลอด แฟนเราเองก็พยายามช่วยดูแลครอบครัวเรา จากคนด่ามากๆ ก็เริ่มอิจฉาแทน เพราะ ผ่านไป 6-7 ปี แฟนก็ยังดูแล ขับรถรับส่ง ทำงานช่วยกิจการที่บ้าน เราลูกคนเดียว พ่อป่วย ช่วยเหลือตัวเองไม่ได้ แฟนเราก็ไม่เคยรังเกียจ ช่วยดูแลไม่เคยทิ้ง จนอิป้าขี้นินทาต่างหาก ที่ต้องอยุ่คนเดียว ลุกหลานไม่มีใครดูแล คนขี้นินทา  คือ แย่กว่าเยอะอ่ะ ข้าวก็ไม่มีใครซื้อให้กิน ของใช้บางทีก็ฝากแฟนเราซื้อ ด่าสารพัด แต่สุดท้ายก็ต้องพึ่งเรา และเริ่มเหนค่าว่ามี ผุ้ชายในบ้านมันเดีแค่ไหน

ที่จะบอกคิอ โดนด่าล่ะมันแน่ๆ อยุาที่คนในครอบครัว คุยกัน ปรับความเข้าใจกันค่ะ เพราะมันเปนสิ่งที่ไม่ถุกต้อง แต่เราเลือกได้ แค่ต้องปรับให้ตรงกัน หาตรงกลางให้เจอ

การอยุ่ก่อนแต่ง สำหรับเรา มัน ok เลยอ่ะ คบกัน 3-4 ปีแรก พอเริ่มมีบ้านเขาบ้านเรา เงินใช้ร่วมกัน สารพันปันหาค่ะ เคยเกือบเลิกกันก็บ่อย เพราะ เราต่างมี บ้านที่ต้องรับผิดชอบ  แค่รักกันไม่พอ เราอยุ่กับแฟนมา 13 ปีแล้ว ยังต้องปรับตัวกันตลอดเวลา เลย เพราะเราต้องแชรทุกสิ่งในชีวิตร่วมกัน

บางคนรักกันมา 10 ปี แต่งปุ้บ ปีเดียวจะหย่าก็มี ไม่ใช่ไม่รักกัน แต่หลายๆอย่างปรับเข้าหากันไม่ได้ วันนึงเข้ามาเปนร้อยเรื่อง ถ้าไม่เข้าใจกัน แค่เรื่องเดียว เราก็อาจจะไม่สามารถให้อภัยกันได่ค่ะ

เราแค่โชคดีค่ะ ที่แม่ให้โอกาสเรา และ โชคดี ที่วันนั้น จนวันนี้ ยังเปนคนเดิมค่ะ และหวังว่าจะในอนาคตก็ยังเปนคนเดิม  ><