มันคือเรื่องราวของคนสองสามคนที่มันบังเอิญมาบรรจบกันผ่านโปรแกรมแชท และจบลงด้วยคราบน้ำตา
จากโปรแกรมแชทที่ส่วนใหญ่รู้จักกันอยู่แล้วคือ BeeTalk เราก็เป็นอีกคนหนึ่งที่ลองโหลดแอพนี้มาเล่นขำๆคลายเครียด ไม่ได้คิดอะไรมากมาย เจอคนหลากหลายประเภทก็ถือว่าไม่ได้เลวร้ายอะไร ( ไม่เบอร์ ไม่เจอ ไม่เดท คติประจำใจ จขกท. ขืนแหกกฏแฟนแหวกอกแน่ๆ)
ช่วงต้นเดือนเมษายนได้รับแอดเพื่อนใหม่คนนึง เป็นคนที่คุยได้สุภาพน่ารัก ไม่วุ่นวาย ไม่ละลาบละล้วง คุยสัพเพเหระทุกเรื่อง ถูกคอและถูกใจในมิตรไมตรีของเขามาก เป็นปกติทุกวันที่ต้องส่งข้อความทักทายกันเสมอไม่เคยขาดจนกลายเป็นส่วนหนึ่งคล้ายกิจวัตรประจำวัน นานเกือบเดือนที่ได้ทำความรู้จักกันมา
แต่แล้วอยู่ๆเขาก็หายไปไม่มีข้อความทักทายเช่นเดิม เราก็แอบเคืองแต่พยายามไม่คิดอะไรเพราะเป็นเรื่องปกติที่เพื่อนแชทจะหายไป มิตรภาพผ่านโลกออนไลน์มันช่างสั้นและเบาบางยิ่งนัก
ผ่านไปนานเกือบเดือน จนเราแทบจะลืมเพื่อนเก่าคนนั้นไปแล้ว วันนี้ก็มีเพื่อนคนใหม่แอดเข้ามา หลังจากทักทายผ่าน BeeTalk ก็ได้แอดเพื่อนใหม่เพิ่มในแชทไลน์ด้วย เป็นปกติที่จะต้องมีการติดตามเรื่องราวเก่าๆของคนนั้นไว้สักหน่อยเป็นข้อมูล ( แหม...รู้เขารู้เราไว้ไม่เสียหลาย )
ในไทม์ไลน์ของเพื่อนใหม่ไม่มีไรโพสต์มากมาย
แต่สิ่งหนึ่งที่สะดุดตาเรามากคือ โพสต์ไว้อาลัยเพื่อนรัก!!
ภาพถ่ายหน้าศพที่บรรดาผองเพื่อนยืนเรียงกันด้วยความเศร้าสลด เกือบจะตกเฟรมแล้วที่มีรูปผู้ตายเห็นแค่ครึ่งเสี้ยว แต่เป็นเสี้ยวที่แวบเข้ามาในสมองของเรารวดเร็วจนปวดแปลบขึ้นมาทันที รูปที่คุ้นเคยและได้มองซ้ำๆทุกวันทำให้จำได้ไม่มีวันลืมแม้มันจะเล็กแค่เสี้ยวหรือเลือนลางแค่ไหน เรากลับไปแคปภาพหน้าจอสนทนาเดิมของเพื่อนเก่าทันที และส่งไปให้เพื่อนใหม่ดู
" นายรู้จักผู้ชายคนนี้ไหม " เราถามเข้าประเด็นทันที เพื่อนใหม่คงอึ้งไปเหมือนกัน ก่อนจะพิมพ์ตอบกลับมาว่า " นี่ เพื่อนรักเราเอง เสียชีวิตด้วยอุบัติเหตุไปแล้ว "
"วันไหน ที่ไหน อย่างไร " เราถามอย่างร้อนรน คำตอบที่ได้คือ วันนั้นเขาประสบอุบัติเหตุรถพ่วงชนกับมอร์เตอไซด์ที่ขี่กลับหลังจากพูดคุยเรื่องงาน
เวลาประมาณสี่ทุ่มของวันที่ 28 เมษายน
เรารีบกลับไปย้อนดูไทม์ไลน์ตัวเอง ตอนเช้ายังคุยและเมนท์ข้อความกันอยู่แท้ๆ เฮ้อ...ชีวิตคนเราเป็นอะไรที่ไม่แน่นอนจริงๆ
"มันมาเสียที่โรงพยาบาล......คืนนั้นเพื่อนๆช็อคกันหมด" ....ชื่อโรงพยาบาลมันสะดุดหูนัก ก็เพราะเราทำงานอยู่ที่นี่นะสิ รีบเปิดมือถือดูตารางงานทันที
เฮ้ย!!! ปฏิทินตารางงานคืนวันที่ 28 เมษายน เราอยู่เวรห้องฉุกเฉิน!!! คุณพระ!!
สมองนึกย้อนกลับไปได้แบบเลือนลาง เคสอุบัติผู้ชายมูลนิธินำส่งสภาพยับเยินไม่ต่างจากผลไม้ที่ถูกทุบแหลกเหลว ต่างกันตรงนี่คือสมองและร่างกายคน มันบอบช้ำจนไม่สามารถบรรยายออกมาได้ น้ำตาเจ้ากรรมซึมออกมาไม่รู้ตัว......
สู่สุคติเถอะนะ..ถึงแม้ว่าเราจะรู้จักกันแค่ช่วงเวลาสั้น...แต่มิตรภาพที่จริงใจมันมีความหมายมากมายกว่านั้น..ขอโทษจริงๆที่นึกเคืองเรื่องนายหายไปไม่บอกไม่กล่าว ขอโทษที่จำนายไม่ได้ และขอโทษจริงๆที่เราไม่สามารถยื้อนายไม่ให้ไปกับมัจจุราชได้...สู่สุคติในภพภูมิที่ดีเถิด..หลับให้สบายชั่วนิรันด์
บังเอิญ โลกกลม หรือพรหมลิขิตไม่รู้..(เศร้าไปนิดแต่อยากเล่าค่ะ..ระลึกถึงคนที่จากไปไกลชั่วนิรันด์)
จากโปรแกรมแชทที่ส่วนใหญ่รู้จักกันอยู่แล้วคือ BeeTalk เราก็เป็นอีกคนหนึ่งที่ลองโหลดแอพนี้มาเล่นขำๆคลายเครียด ไม่ได้คิดอะไรมากมาย เจอคนหลากหลายประเภทก็ถือว่าไม่ได้เลวร้ายอะไร ( ไม่เบอร์ ไม่เจอ ไม่เดท คติประจำใจ จขกท. ขืนแหกกฏแฟนแหวกอกแน่ๆ)
ช่วงต้นเดือนเมษายนได้รับแอดเพื่อนใหม่คนนึง เป็นคนที่คุยได้สุภาพน่ารัก ไม่วุ่นวาย ไม่ละลาบละล้วง คุยสัพเพเหระทุกเรื่อง ถูกคอและถูกใจในมิตรไมตรีของเขามาก เป็นปกติทุกวันที่ต้องส่งข้อความทักทายกันเสมอไม่เคยขาดจนกลายเป็นส่วนหนึ่งคล้ายกิจวัตรประจำวัน นานเกือบเดือนที่ได้ทำความรู้จักกันมา
แต่แล้วอยู่ๆเขาก็หายไปไม่มีข้อความทักทายเช่นเดิม เราก็แอบเคืองแต่พยายามไม่คิดอะไรเพราะเป็นเรื่องปกติที่เพื่อนแชทจะหายไป มิตรภาพผ่านโลกออนไลน์มันช่างสั้นและเบาบางยิ่งนัก
ผ่านไปนานเกือบเดือน จนเราแทบจะลืมเพื่อนเก่าคนนั้นไปแล้ว วันนี้ก็มีเพื่อนคนใหม่แอดเข้ามา หลังจากทักทายผ่าน BeeTalk ก็ได้แอดเพื่อนใหม่เพิ่มในแชทไลน์ด้วย เป็นปกติที่จะต้องมีการติดตามเรื่องราวเก่าๆของคนนั้นไว้สักหน่อยเป็นข้อมูล ( แหม...รู้เขารู้เราไว้ไม่เสียหลาย )
ในไทม์ไลน์ของเพื่อนใหม่ไม่มีไรโพสต์มากมาย
แต่สิ่งหนึ่งที่สะดุดตาเรามากคือ โพสต์ไว้อาลัยเพื่อนรัก!!
ภาพถ่ายหน้าศพที่บรรดาผองเพื่อนยืนเรียงกันด้วยความเศร้าสลด เกือบจะตกเฟรมแล้วที่มีรูปผู้ตายเห็นแค่ครึ่งเสี้ยว แต่เป็นเสี้ยวที่แวบเข้ามาในสมองของเรารวดเร็วจนปวดแปลบขึ้นมาทันที รูปที่คุ้นเคยและได้มองซ้ำๆทุกวันทำให้จำได้ไม่มีวันลืมแม้มันจะเล็กแค่เสี้ยวหรือเลือนลางแค่ไหน เรากลับไปแคปภาพหน้าจอสนทนาเดิมของเพื่อนเก่าทันที และส่งไปให้เพื่อนใหม่ดู
" นายรู้จักผู้ชายคนนี้ไหม " เราถามเข้าประเด็นทันที เพื่อนใหม่คงอึ้งไปเหมือนกัน ก่อนจะพิมพ์ตอบกลับมาว่า " นี่ เพื่อนรักเราเอง เสียชีวิตด้วยอุบัติเหตุไปแล้ว "
"วันไหน ที่ไหน อย่างไร " เราถามอย่างร้อนรน คำตอบที่ได้คือ วันนั้นเขาประสบอุบัติเหตุรถพ่วงชนกับมอร์เตอไซด์ที่ขี่กลับหลังจากพูดคุยเรื่องงาน
เวลาประมาณสี่ทุ่มของวันที่ 28 เมษายน
เรารีบกลับไปย้อนดูไทม์ไลน์ตัวเอง ตอนเช้ายังคุยและเมนท์ข้อความกันอยู่แท้ๆ เฮ้อ...ชีวิตคนเราเป็นอะไรที่ไม่แน่นอนจริงๆ
"มันมาเสียที่โรงพยาบาล......คืนนั้นเพื่อนๆช็อคกันหมด" ....ชื่อโรงพยาบาลมันสะดุดหูนัก ก็เพราะเราทำงานอยู่ที่นี่นะสิ รีบเปิดมือถือดูตารางงานทันที
เฮ้ย!!! ปฏิทินตารางงานคืนวันที่ 28 เมษายน เราอยู่เวรห้องฉุกเฉิน!!! คุณพระ!!
สมองนึกย้อนกลับไปได้แบบเลือนลาง เคสอุบัติผู้ชายมูลนิธินำส่งสภาพยับเยินไม่ต่างจากผลไม้ที่ถูกทุบแหลกเหลว ต่างกันตรงนี่คือสมองและร่างกายคน มันบอบช้ำจนไม่สามารถบรรยายออกมาได้ น้ำตาเจ้ากรรมซึมออกมาไม่รู้ตัว......
สู่สุคติเถอะนะ..ถึงแม้ว่าเราจะรู้จักกันแค่ช่วงเวลาสั้น...แต่มิตรภาพที่จริงใจมันมีความหมายมากมายกว่านั้น..ขอโทษจริงๆที่นึกเคืองเรื่องนายหายไปไม่บอกไม่กล่าว ขอโทษที่จำนายไม่ได้ และขอโทษจริงๆที่เราไม่สามารถยื้อนายไม่ให้ไปกับมัจจุราชได้...สู่สุคติในภพภูมิที่ดีเถิด..หลับให้สบายชั่วนิรันด์