เรื่องราวที่ผมจะอยากบอกชาวพันทิพในวันนี้เกิดจากการที่ผมไม่รู้จะแก้ไขปัญหานี้ยังไง เป็นปัญหาที่เกิดจากครอบครัวของแฟนผม แต่เธอเล่นพันทิพไม่เป็นเธอเลยฝากให้ผมมาถ่ายทอดลงในนี้
ผมกับแฟนผม เรารู้จักกันมา 3 ปีกว่าๆ ตั้งแต่ ม.4 เรียนอยู่ห้องเดียวกัน จนตอนนี้ เธออยู่ปี 1 ตอนนี้เธอ 19 ย่าง 20 ส่วนผม 20 ย่าง 21 แล้ว (ตอนนี้เราแอบคบกันมาก็ได้หลายเดือนแล้ว ที่แอบคบมีเหตุผลคือ พ่อเค้าเคยพูดกับผมว่า ถ้าคิดกับเธอมากกว่าเพื่อน ก็ออกจากบ้านไปเลย แต่ผมเคยบอกกับแม่ของเธอว่าผมรักลูกเขาแบบไหน )ครอบครัวของเธอมี พ่อ แม่ และลูก อีก 4 คน แฟนผมเป็นลูกสาวคนโตสุด เธอเป็นคนที่เรียนค่อนข้างจะดี ถ้า เต็ม 5 เธอก็ได้ 4 แต่ที่สำคัญคือ เธอร้องเล่นเต้นรำวาดรูปเก่งเป็นคนมีหัวทางด้านศิลป์สูง
แฟนผมเล่าให้ผมฟังมาตลอดว่าเธอค่อนข้างจะถูกเลี้ยงดูมาด้วยวิธีบังคับ ไม่ค่อยให้เธอตัดสินใจเอง ไม่ว่าจะเป็นเรื่องไหนๆ ตอนเธอขึ้นม.4 เธออยากเข้าสายการสื่อสาร(นิเทศน์) แต่แม่ของเธอก็บังคับๆให้เธอเข้าสายคำนวน ด้วยความไม่ถนัดเธอก็พยายามอธิบายๆให้แม่ฟัง แต่ก็ยากกว่าจะยอม
ตั้งแต่ ม.4-ม.5 ชีวิตของเธอคือ ขับรถไปโรงเรียนและกลับบ้านตอนเย็น ไม่มีค่อยโอกาสได้ไปเดินห้างหรือดูหนังกับเพื่อนๆหลังเลิกเรียน หรือไปไหนมาไหนวันเสาร์อาทิตย์ เท่าที่ผมกับเธอช่วยกันนับ ก็ประมาณ 6 ครั้ง ตลอดเวลา 2 ปี จน ม.6 เธอก็ย้ายไปเรียนต่อต่างประเทศ ประมาณ 8 เดือน แล้วเธอก็กลับมาเรียนมหาลัยต่อที่ไทย
เธออยากเข้าเอแบคเพราะทำไมผมก็ลืมถาม แต่พ่อเธอก็ไม่ยอมให้เธอนอนหอเด็ดขาด หัวเด็ดตีนขาดยังไงก็ไม่ให้ (ที่ต้องนอนหอเพราะมันไกลบ้าน เว้นสะแต่จะตื่น ตี 3 เวลาถึงบ้านก็ 3 ทุ่ม อะไรแบบนี้ แต่ก็คงไม่ไหว ) เอแบ็คเลยตัดทิ้งไปและก็ทำให้เธอผิดหวังผมสมควร เธอเลยทำใจจะมาเข้า ม.กรุงเทพเพราะเธออยากเข้านิเทศน์ แต่แม่เธอก็ไม่ยอม บอกต้องเรียนบริหาร และต้องเป็นบริหารอินเตอร์เท่านั้น ซึ่งตอนนี้เธอก็บอกกับผมว่าคงต้องทำใจเรียนบริหาร แต่ก็อยากให้เป็นมหิดลแทน
ทั้งหมดที่ผมพิมพ์ไปคือการบังคับด้านการศึกษา ต่อไปคือการบังคับด้านการใช้ชีวิต
แฟนผม พ่อแม่เธอจะหวงมากกกกกก โดยเฉพาะพ่อจะหวงเป็นพิเศษ(ผมก็พอเข้าใจว่า พ่อหวงลูกสาวเป็นธรรมดา) แต่เธอก็จะขอออกไปเที่ยวที่ไหนกับเพื่อนไม่ค่อยจะได้เลย ที่ออกได้คือ เดือนละครั้งเท่านั้น แต่ผมกับเธอก็เจอกันบ่อยพอสมควร เพราะผมจะขับรถไปบ้านเธอบ่อยๆช่วงเย็นๆไปนั่งเล่นบ้านเธอช่วง 6โมงเย็น เพราะอย่างน้อยอยู่ในสายตาผู้ใหญ่เค้าก็น่าจะไว้ใจขึ้นบ้างเวลาออกไปข้างนอก แต่ก็ต้องยอมรับว่าขึ้นมานิดนึง นิดนึงจริงๆ จนถึงตอนนี้ เวลาผมจะไปเซเว่นกับเธอหน้าปากซอย ยังต้องลุ้นเลยว่าจะอนุญาติมั้ย ซึ่งโอกาสก็ 30-70 คือไปได้บ้างแต่ส่วนใหญ่ก็ไม่ได้
ตลอดระยะเวลา 6 เดือนผมไปบ้านเธอ อาทิตย์ 1 ก็ ประมาณ 4 วันโดยเฉลี่ย ผมสนิทกับน้องๆของเขาเพราะเคยได้เรียนอยู่โรงเรียนกันด้วยและบางวันผมก็เป็นคนไปรับน้องๆของเค้า พ่อแม่ของเธอเคยมาบ้านผมและรู้จักพ่อแม่ของผม และผมก็เคยพาเธอกับน้องๆของเธอมารู้จักพ่อแม่ผม แต่เราก็ยังไปเที่ยวด้วยกัน หรือ ดูหนังด้วยกันไม่ได้อยู่ดี ขอ 10ครั้ง ก็ไม่ได้สัก 9.5 ครั้ง ผมละงงจริงๆว่าความไว้ใจมันสร้างได้ตรงไหน หรือต้องถ่ายสำเนาบัตรประชาชนไว้ให้พ่อแม่เขาเก็บไว้ สัก ชุด
ก่อนหน้านี้แฟนผมเคยทำงานกับแม่ของเธอ ประมาณแบบเกี่ยวกับช่วยพี่บัญชีคีย์ข้อมูลนั้นนู้นนี่หรือไปธนาคารให้ โดยได้เงินเดือน เดือนละ 3,000 บาท ผมไม่ได้พิมพ์ 0 ตกไปสักตัวแน่นอนครับ( ผมเล่าให้แม่ผมฟังแม่ผมยังขำเลย แม่เลยอยากให้เธอไปทำงานด้วย กับเงินเดือนStart เท่าปริญญาตรี แต่พ่อแม่ของเธอก็ไม่ยอม ) เวลาเธอขอแม่ขึ้นเงินเดือนเพราะยุคนี้สมัยนี้ วันละ 100 ถามว่าอยู่ได้มั้ยก็ได้ แต่ก็ลำบาก และฐานะทางบ้านเธอก็ไม่ได้ลำบากอะไรขนาดนั้น แม่เธอก็มักจะพูดเสมอๆว่า มีข้าวกินมีที่ซุกหัวนอนก็ดีแล้ว เธอได้ยินทีไรเธอก็ร้องไห้ออกมาบ่อยๆผมก็สงสารเธอ แต่จะช่วยเอาเงินให้เธอก็ไม่เอา อีกนัยหนึ่งก็เหมือนผมดูถูกเธอ จนมาพักหลังๆนี่ เธอก็เริ่มจะใช้ชีวิตมหาลัย โดยเธอจะไปเรียน จันทร์-ศุกร์ ที่มหาลัย และเรียนพิเศษต่อเสาร์อาทิตย์ โดยแม่ของเธอจะให้เงินเธอไว้ใช้ เดือนละ 2,500 บาทถ้วน ผมรู้สึกเหมือนมันเป็นเงินอุดหนุนจากรัฐบาลอะไรประมาณนั้น เธอเสียใจมากและอยากรู้ว่าเธอคิดไปเองหรือเปล่าว่าแม่ของเธอเลี้ยงเธอแปลกกว่าลูกชาวบ้านคนอื่นๆ และที่ผมอยากรู้คือ ความไว้ใจจากพ่อแม่เธอสร้างยังไง
ปล. เวลาเธอทำอะไรผิดเธอมักจะโดนตบโดนจิกหัวจากผู้เป็นแม่ของเธอ ผมเคยถามเธอว่า ในชีวิตโดนแม่ตบมาถึง 10ครั้ง หรือยัง
เธอตอบว่าโดนตบตั้งแต่7-8ชวบ ถ้านับจริงๆป่านนี้เป็น 100 แล้วมั้ง
ปล2 . ผมเติบโตมาในครอบครัวที่ค่อนข้างจะประชาธิปไตย เรามักจะคุยกันด้วยเหตุผล มากกว่าครอบครัวของเธอ
ผมควรจะแก้ไขยังไงดีครับ ปัญหาเกิดจากอะไร
ผมกับแฟนผม เรารู้จักกันมา 3 ปีกว่าๆ ตั้งแต่ ม.4 เรียนอยู่ห้องเดียวกัน จนตอนนี้ เธออยู่ปี 1 ตอนนี้เธอ 19 ย่าง 20 ส่วนผม 20 ย่าง 21 แล้ว (ตอนนี้เราแอบคบกันมาก็ได้หลายเดือนแล้ว ที่แอบคบมีเหตุผลคือ พ่อเค้าเคยพูดกับผมว่า ถ้าคิดกับเธอมากกว่าเพื่อน ก็ออกจากบ้านไปเลย แต่ผมเคยบอกกับแม่ของเธอว่าผมรักลูกเขาแบบไหน )ครอบครัวของเธอมี พ่อ แม่ และลูก อีก 4 คน แฟนผมเป็นลูกสาวคนโตสุด เธอเป็นคนที่เรียนค่อนข้างจะดี ถ้า เต็ม 5 เธอก็ได้ 4 แต่ที่สำคัญคือ เธอร้องเล่นเต้นรำวาดรูปเก่งเป็นคนมีหัวทางด้านศิลป์สูง
แฟนผมเล่าให้ผมฟังมาตลอดว่าเธอค่อนข้างจะถูกเลี้ยงดูมาด้วยวิธีบังคับ ไม่ค่อยให้เธอตัดสินใจเอง ไม่ว่าจะเป็นเรื่องไหนๆ ตอนเธอขึ้นม.4 เธออยากเข้าสายการสื่อสาร(นิเทศน์) แต่แม่ของเธอก็บังคับๆให้เธอเข้าสายคำนวน ด้วยความไม่ถนัดเธอก็พยายามอธิบายๆให้แม่ฟัง แต่ก็ยากกว่าจะยอม
ตั้งแต่ ม.4-ม.5 ชีวิตของเธอคือ ขับรถไปโรงเรียนและกลับบ้านตอนเย็น ไม่มีค่อยโอกาสได้ไปเดินห้างหรือดูหนังกับเพื่อนๆหลังเลิกเรียน หรือไปไหนมาไหนวันเสาร์อาทิตย์ เท่าที่ผมกับเธอช่วยกันนับ ก็ประมาณ 6 ครั้ง ตลอดเวลา 2 ปี จน ม.6 เธอก็ย้ายไปเรียนต่อต่างประเทศ ประมาณ 8 เดือน แล้วเธอก็กลับมาเรียนมหาลัยต่อที่ไทย
เธออยากเข้าเอแบคเพราะทำไมผมก็ลืมถาม แต่พ่อเธอก็ไม่ยอมให้เธอนอนหอเด็ดขาด หัวเด็ดตีนขาดยังไงก็ไม่ให้ (ที่ต้องนอนหอเพราะมันไกลบ้าน เว้นสะแต่จะตื่น ตี 3 เวลาถึงบ้านก็ 3 ทุ่ม อะไรแบบนี้ แต่ก็คงไม่ไหว ) เอแบ็คเลยตัดทิ้งไปและก็ทำให้เธอผิดหวังผมสมควร เธอเลยทำใจจะมาเข้า ม.กรุงเทพเพราะเธออยากเข้านิเทศน์ แต่แม่เธอก็ไม่ยอม บอกต้องเรียนบริหาร และต้องเป็นบริหารอินเตอร์เท่านั้น ซึ่งตอนนี้เธอก็บอกกับผมว่าคงต้องทำใจเรียนบริหาร แต่ก็อยากให้เป็นมหิดลแทน
ทั้งหมดที่ผมพิมพ์ไปคือการบังคับด้านการศึกษา ต่อไปคือการบังคับด้านการใช้ชีวิต
แฟนผม พ่อแม่เธอจะหวงมากกกกกก โดยเฉพาะพ่อจะหวงเป็นพิเศษ(ผมก็พอเข้าใจว่า พ่อหวงลูกสาวเป็นธรรมดา) แต่เธอก็จะขอออกไปเที่ยวที่ไหนกับเพื่อนไม่ค่อยจะได้เลย ที่ออกได้คือ เดือนละครั้งเท่านั้น แต่ผมกับเธอก็เจอกันบ่อยพอสมควร เพราะผมจะขับรถไปบ้านเธอบ่อยๆช่วงเย็นๆไปนั่งเล่นบ้านเธอช่วง 6โมงเย็น เพราะอย่างน้อยอยู่ในสายตาผู้ใหญ่เค้าก็น่าจะไว้ใจขึ้นบ้างเวลาออกไปข้างนอก แต่ก็ต้องยอมรับว่าขึ้นมานิดนึง นิดนึงจริงๆ จนถึงตอนนี้ เวลาผมจะไปเซเว่นกับเธอหน้าปากซอย ยังต้องลุ้นเลยว่าจะอนุญาติมั้ย ซึ่งโอกาสก็ 30-70 คือไปได้บ้างแต่ส่วนใหญ่ก็ไม่ได้
ตลอดระยะเวลา 6 เดือนผมไปบ้านเธอ อาทิตย์ 1 ก็ ประมาณ 4 วันโดยเฉลี่ย ผมสนิทกับน้องๆของเขาเพราะเคยได้เรียนอยู่โรงเรียนกันด้วยและบางวันผมก็เป็นคนไปรับน้องๆของเค้า พ่อแม่ของเธอเคยมาบ้านผมและรู้จักพ่อแม่ของผม และผมก็เคยพาเธอกับน้องๆของเธอมารู้จักพ่อแม่ผม แต่เราก็ยังไปเที่ยวด้วยกัน หรือ ดูหนังด้วยกันไม่ได้อยู่ดี ขอ 10ครั้ง ก็ไม่ได้สัก 9.5 ครั้ง ผมละงงจริงๆว่าความไว้ใจมันสร้างได้ตรงไหน หรือต้องถ่ายสำเนาบัตรประชาชนไว้ให้พ่อแม่เขาเก็บไว้ สัก ชุด
ก่อนหน้านี้แฟนผมเคยทำงานกับแม่ของเธอ ประมาณแบบเกี่ยวกับช่วยพี่บัญชีคีย์ข้อมูลนั้นนู้นนี่หรือไปธนาคารให้ โดยได้เงินเดือน เดือนละ 3,000 บาท ผมไม่ได้พิมพ์ 0 ตกไปสักตัวแน่นอนครับ( ผมเล่าให้แม่ผมฟังแม่ผมยังขำเลย แม่เลยอยากให้เธอไปทำงานด้วย กับเงินเดือนStart เท่าปริญญาตรี แต่พ่อแม่ของเธอก็ไม่ยอม ) เวลาเธอขอแม่ขึ้นเงินเดือนเพราะยุคนี้สมัยนี้ วันละ 100 ถามว่าอยู่ได้มั้ยก็ได้ แต่ก็ลำบาก และฐานะทางบ้านเธอก็ไม่ได้ลำบากอะไรขนาดนั้น แม่เธอก็มักจะพูดเสมอๆว่า มีข้าวกินมีที่ซุกหัวนอนก็ดีแล้ว เธอได้ยินทีไรเธอก็ร้องไห้ออกมาบ่อยๆผมก็สงสารเธอ แต่จะช่วยเอาเงินให้เธอก็ไม่เอา อีกนัยหนึ่งก็เหมือนผมดูถูกเธอ จนมาพักหลังๆนี่ เธอก็เริ่มจะใช้ชีวิตมหาลัย โดยเธอจะไปเรียน จันทร์-ศุกร์ ที่มหาลัย และเรียนพิเศษต่อเสาร์อาทิตย์ โดยแม่ของเธอจะให้เงินเธอไว้ใช้ เดือนละ 2,500 บาทถ้วน ผมรู้สึกเหมือนมันเป็นเงินอุดหนุนจากรัฐบาลอะไรประมาณนั้น เธอเสียใจมากและอยากรู้ว่าเธอคิดไปเองหรือเปล่าว่าแม่ของเธอเลี้ยงเธอแปลกกว่าลูกชาวบ้านคนอื่นๆ และที่ผมอยากรู้คือ ความไว้ใจจากพ่อแม่เธอสร้างยังไง
ปล. เวลาเธอทำอะไรผิดเธอมักจะโดนตบโดนจิกหัวจากผู้เป็นแม่ของเธอ ผมเคยถามเธอว่า ในชีวิตโดนแม่ตบมาถึง 10ครั้ง หรือยัง
เธอตอบว่าโดนตบตั้งแต่7-8ชวบ ถ้านับจริงๆป่านนี้เป็น 100 แล้วมั้ง
ปล2 . ผมเติบโตมาในครอบครัวที่ค่อนข้างจะประชาธิปไตย เรามักจะคุยกันด้วยเหตุผล มากกว่าครอบครัวของเธอ