บางครั้งการดูคมพยาบาทบอกตรงว่าเกลียดเปียมาก แต่มาดูวันนี้พูดเลยว่าสงสารทั้งเปียและตัวเอง เพราะฉากที่เปียแอบเห็นพี่เลอ เอาดอกไม้ให้ ศัตรูคู่อาฆาตอย่างน้อย ทำให้กลับไปนึกเรื่องสมัยตอนเรียนมหาวิทยาลัย ตัวเราเคยแอบชอบผู้ชายคนนึงเขาเป็นเพื่อนของเพื่อน แวบแรกที่เจอเขา เจอเขาหน้าอยู่มุมห้องคอม ผู้ชายสูงใหญ่ หุ่นดี แต่หน้าไม่รับแขก เราเลยตัดสินใจ เดินเข้าไปทักไม่คิดเลยว่าการทักครั้งนั้นจะทำให้เราได้คุยกันต่อ และครั้งนั้นทำให้เราไม่เคยลืมสายตาตี่ ยิ้มกว้างของเขาได้เลย วันเวลาหมุนไป เราและเขาเริ่มสนิทขึ้น เราหาทุกวิถีทางที่จะเดินไปเฉียดที่คณะเขา โชคดีที่เรามีเพื่อนเรียนคณะนั้นเลยเป็นข้ออ้างได้สบายเลย เราโผล่ไปคณะเขาบ่อยมาก ทำทุกอย่างให้เขาเห็น และในที่สุดเขาก็ทักเราวันนั้นถือว่าประสบความสำเร็จ ความสัมพันธ์เราเพิ่มมากขึ้น เราสนิทมากว่าเดิม กินข้าวด้วยกัน เดินกลับหอด้วยกัน เดินห้างด้วยกัน โทรคุยกัน ฉันมีความสุขมาก แต่แล้ววันที่ไม่คาดคิดก็มาถึง ฉันพยายามเดินกลับหอให้ผ่านหอชายที่ที่เขาอยู่ ฉันอมยิ้มมีความสุขที่ได้มองหาเขา แต่รอยยิ้มต้องหุบทันทีเมื่อเห็นเขาเอาดอกกุหลาบให้รุ่นน้องคนนึง ภาพนั้นมันตอกย้ำฉันมาก ฉันทำได้แต่ฝืดยิ้มเมื่อเขาหันมาเห็นฉัน ฉันหันหลังและก้มหน้าก้มตาเดินไปหอ ด้วยความรู้สึกเหมือนโดนตกหน้า ใจสั่น ความเจ็บลึ้กๆ ในใจเริ่มทวีความรุนแรงขึ้นจนไม่สามารถที่จะกลั้นน้ำตาได้ ยกโทรศัพท์โทรหาเพื่อนร้องไห้แทบล้มทั้งยืน ฉันทำอะไรไมืได้ จะไปวีนเขาก็ไม่ได้ จะไปแสดงความเป็นเจ้าของก็ไม่ได้ มันเจ็บปวดที่สุดก็ตรงที่ต้องยิ้มเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ฉันเคยลืมความเจ็บปวดนั้นเลย แม้วันนี้ฉันจะเจอคนที่รักฉันจริงก็ตาม