แวะเข้ามาเล่าเรื่องครับ

คนออกจากงานประจำมาทำนาใหม่ๆแล้วไม่ประสบความสำเร็จ มีหลายต่อหลายกรณีให้ศึกษาครับ ลองพิจารณาดูครับคิดซะว่าเป้นเรื่องเล่าก็ได้ครับ  โดยเรื่องที่พบเจอมากคือ ไปทำนาของพ่อตาแม่ยาย ซึ่งตัวลูกเขยเป็นคนไปทำ เพราะเจ้าของเดิมพ่อตาแม่ยายและลูกๆทำแล้วไม่ประสบความสำเร็จ  จึงยอมให้ลูกเขยเข้ามาทำ สรุปผลได้กำไรเพราะเปลี่ยนวิธีทำวิธีคิด แต่ทำได้ไม่นาน ปีสองปีก็เลิก เพราะพ่อตาแม่ยาย ได้ How to จากลูกเขยแล้ว  ก็จะบีบถีบหัวส่ง ให้ลูกตัวเองกลับมาทำ ได้วิธีการทำนา/เพาะปลูก ได้อุปกรณ์ที่เหลืออยู่ ได้ความมั่นคงให้ลูกหลานสายตรงของตัว สุดท้ายคนทำไม่เหลืออะไรนอกจากความเจ็บใจที่เก็บไว้ลึกๆ  แถวบ้านผมมีหลายคนครับ  หลายคนเริ่มใหม่โดยเริ่มจากการมีที่เป็นชื่อของตัวเอง แต่หลายคนกลับไม่สามารถทำได้กลายเป็นที่หัวเราะขบขันของคนชอบนินทาและเป็นตัวอย่างของพวกชอบดูถูกคนอื่นครับ(ตัวอย่างหาได้ไม่ไกลในกระทู้นี้ก็มีครับ)  ดังนั้นการมีที่ทำต้องมั่นใจว่า จะไม่เป็นเครื่องมือถูกหลอกใช้เป็นอันดับแรก หรือหาทางป้องกันโดยการหาซื้อที่ไว้เป็นของตัวเริ่มจากแปลงเล็กๆแล้วค่อยขยับขยายค่อยๆเป็นค่อยๆไป

บางคนเริ่มทำนาครั้งแรกทำจำนวนมากเกินไป ทีเดียวสิบไร่ ยี่สิบไร่ มันไม่สามารถทำได้แค่คนสองคน และไม่มีความหนักแน่นพอ ถูกคนรอบข้างเชียร์ให้ซื้อนั่นซื้อนี่ ต้องซื้อรถไถ ต้องซื้อปั้มน้ำ ต้องซื้อนั่นซื้อนี่ โดยเอาข้ออ้างว่าที่เยอะ  โดยบางครั้งอาจลืมไปว่าของที่เราซื้อนี่แหละ เราใช้ไม่เท่าไหร่ คนอื่นที่คอยเชียร์ให้เราซื้อมักมาขอยืมใช้เสมอ ซึ่งมันก็คือหลอกให้เราซื้อมาให้เขาใช้ หรือบางครั้งเอาไปให้เขาใช้เองเลยก็มี  เพราะถ้ามองในอีกมุมนั่นคือทุนของเรา หนี้ของเราที่เราก่อ แต่คนอื่นตักตวงผลประโยชน์ ถ้าเสียชำรุดเราต้องหาทางซ่อมเอง ปล่อยให้เขาซ่อมมักจะไปเอาอะหลั่ยคุณภาพแย่กว่ามาเปลี่ยนให้  หรือบางครั้งการจ้างแรงงานจำนวนมากก็ต้องเสียค่าใช้จ่ายยิบย่อยมากเกินความจำเป็น เช่น จ่ายค่าแรงต่อวันแล้ว อาจต้องเสียค่าข้าวเลี้ยง บางทีมีพ่วงกระทิงแดงอีก(บางคนไม่กินเหน็บกลับไปขายคืนร้าน)  ค่าเหล้ากับแกล้มตอนเย็นอีก บางทีค่าแรงต่อหัวอาจเกิน 500 บาทต่อคนต่อวันไปด้วยซ้ำ  การไปอยู่บ้านนอกอย่าไปคิดว่าคนบ้านนอกเป้นคนดีเหมือนในละครหลังข่าวครับ  ความเป็นจริงก็คือ คนมีความคิดดีๆ ความคิดก้าวไกล ออกไปอยู่สุขสบายในเมืองหมดครับ เค้าไม่ต้องไม่มานั่งทนให้ยายหัวหยิกยายหัวหยอยนั่งล้อมวงด่าลับหลังแล้วครับ  การกลับไปอยู่บ้านนอกมีข้อสังเกตุดีๆคือ คนพอเชื่อถือได้มักไม่ค่อยว่าง ทำงานตลอด คนเชื่อถือไม่ได้มักกินเหล้าตอนเย็น(แต่ขี้โม้อวดอ้างเยอะ)และเรียกได้ตลอดเวลา

ชาวนาเงินล้าน เค้าไม่ได้ทำรอบเดียวแล้วรวยเลยและไม่ได้ง่ายเลย ทางลัดทางเดียวคือการใช้ความรู้ ความคิด และใส่ใจรายละเอียดให้มาก โดยมากมักทำน้อยๆก่อน แล้วค่อยขยายที่ทำไปเรื่อยๆ ทำพื้นฐานให้ไม่ขาดทุน ขยายให้พออยู่ได้  แล้วค่อยขยายให้สามารถเก็บออมได้ครับ  ซึ่งผมในตอนแรกก็ไม่คิดว่ามันจะเดินมาไกลได้ขนานนี้ เริ่มจากเมล็ดมะเขือเจ้าพระยาซองเดียวที่ซื้อมาแค่ปลูกไว้ให้พ่อเก็บกินในสวนหลังบ้าน ปลูกรอบแรกได้แค่ยี่สิบกว่าต้นเองครับ(อันที่จริงน่าจะได้เป็นร้อย) พอดีว่ามันเกินกว่าที่กินได้ไปเยอะมากครับ ทุกรอบการเก็บครั้งละ 10 กิโล เลยเอาไปขายให้แม่ค้าตลาดกิโลละ 4 บาท แม่ค้าขายกิโลละ 5 บาท แค่เก็บรอบแรกได้ทุนคืน+กำไรแล้ว และสามารถเก็บได้ทุกๆ 3 วัน สรุปเดือนๆหนึ่งได้ 400บาท ต่อยี่สิบกว่าต้น นั่นก็ทำให้ผมมีกำลังใจมากในการทดลองปลูกอย่างอื่นต่อ อันต่อมาผมลองปลูกแตงกวา จากนั้นก็เป็นกระเจี๋ยบเขียว และอีกหลายๆอย่าง เริ่มทำอย่างอื่นบ้าง ได้บ้าง บางอย่างแย่บ้างก็มีครับ แต่มันจะเริ่มให้อยู่ตัวมากขึ้น รายได้มากขึ้น ซึ่งก็เหมือนเราลงทุนนั่นแหละครับ ไปลงทุนในพืชต่างชนิดให้ผลราคาต่างกัน ต่างเวลาช่วงเวลาให้ผลตอบแทนต่างกัน ด้านสังคมก็ขยับสังคมขึ้นไปพูดคุยกับคนระดับผู้นำชุมชน ซึ่งเราพูดอะไรเขาก็ฟังเรา  ซึ่งตอนนี้แค่เราบอกจะกู้เงินมาลงทุนมันง่ายมากมายครับ มีคนมาพูดคุยเรื่องกู้เงินถึงที่บ้านเราเลย ไม่ต้องทำหน้าเครียดไปธนาคารเพื่อขอกู้เงินแล้วกลัวเขาปฏิเสธแล้วครับ

การเลี้ยงสัตว์ อาศัยทุนเยอะ การดูแลเอาใจใส่สูง ที่บ้านเคยรับไก่พันธ์แจกมาเลี้ยง  แม่จ้าว!!!ไม่กินอย่างอื่นนอกจากหัวอาหาร เอาข้าวสารโยนให้มามุงยืนมองหน้าเฉย ไม่มีไม่กินอดตายเกือบยกเล้า แม้แต่รำข้าวก็ไม่กิน สรุปคือกินแต่หัวอาหารถุงละยี่สิบขึ้นเท่านั้น เอามาชั่งขายตัวประมาณร้อยบาทแค่ค่าเลี้ยงตกตัวละห้าหกร้อย ไปหาไก่บ้านมาเลี้ยง ไข่เล็กมาก แต่เห็นก็ไม่อยากเอามาต้มกินแล้วครับ อีกทังยังต้องเลี้ยงแยก ครอกเดียวกันตีกันตายรุมจิกกันตาย สรุปเหลือโตแค่สองสามตัว เราก็ต้องมานั่งเก็บซากไปฝัง เวลามันตีกัน บางทีไม่สนตัวผู้ตัวเมีย บางทีตัวเมียตีกันจับแยกเผลอก็วิ่งมาตีกันต่อทั้งๆที่มีลูกไก่วิ่งอยู่รอบตัว สรุปต้องทำกรงแยกเลี้ยงเป็นกลุ่มๆไป เสียเวลาเสียทรัพยากรณ์จนเลิกเลี้ยง มาลองเลี้ยงเป็ดดูเข้าท่ากว่า เพราะเป็ดกินอะไรได้หลายอย่างครับ ทั้งเศษผัก แม้แต่ว่าจะซอยหยวกซอยหญ้าให้มันกินมันก็กินครับ เลี้ยงง่ายอยู่ง่ายกว่าไก่เยอะครับ  พอดีว่าปลูกต้นกล้วยไว้ด้วยเยอะ เลยฟันมาซอยเป็นอาหารเป็ดซะ ต่างจากไก่ที่ของพวกนี้ไม่แม้แต่จะแล แถมไข่ฟองใหญ่กว่าอีก เสียแต่ต้องคอยตัดปลายปีกกับขุดที่ให้มีน้ำไว้ให้อาบน้ำเล่นน้ำด้วยเท่านั้นครับ  ไข่เป็ดเหลือกินขายตลาดได้ แต่ไข่ไก่สู้พวกไข่ฟาร์มยากครับ

เลี้ยงสัตว์ใหญ่อย่างวัวและควายไม่เคยเลี้ยงครับ แต่เท่าที่ดูก็น่าจะต้องมีงบสำหรับทำโรงเลี้ยงให้ และต้องคอยเฝ้า ไม่ใช่แค่หายและขโมย แต่กันไม่ให้ไปกินพืชผลของคนอื่น ปรับทีหนักเอาเรื่องครับ บางคนดีเขาไม่เอาเรื่องก็แล้วไป บางคนหัวหมอเสือหิวนี่ล่อเป็นห้าหกพัน ทั้งที่บางครั้งเราให้ความช่วยเหลือตลอดก็มีครับ เวลาเราไม่อยู่ต้องไปเที่ยวไปธุระต่างจังหวัดก็ต้องจ้าง/หาคนมาดูแลครับ แต่ว่าผลตอบแทนคุ้มครับ อย่างน้อยได้มูลสัตว์มาเป็นปุ๋ย ขายได้กระสอบละ 100 วัวตัวหนึ่งอย่างน้อยสุดก็สามหมื่นขึ้นแล้วครับตอนนี้ เรียกว่ากำไรกว่าสองเท่าตัวในหนึ่งปีครับถ้านับเฉพาะขายเป้นตัว