มีลูกคนที่2 ตอนอายุมากค่ะ ห่างจากคนแรก 15 ปี คนละพ่อนะคะ ไม่คิดจะมีอีกแต่เป็นช่วงพลาด และคาบเกี่ยวหลายๆอย่าง อยู่กับสามีปัจจุบันมา 11 ปี พอท้องนี้ รู้สึกเครียดมาก คิดทุกเรื่อง อายุมากแล้วเลี้ยงลูกไหวหรอ อิสรภาพของชั้นหมดแล้ว รู้ตัวว่าอารมณ์ร้อน กลัวเลี้ยงไม่ได้ดีต่างๆนานา พอท้อง6 เดือนตรวจเจอเบาหวานขณะตั้งครรภ์อีก โลกเอียงเลยค่ะ เครียดมาก รู้กันแค่ 3 คน เรา สามี ลูก ไม่บอกใคร กลัวไปหมด บอกไม่ถูก ตั้งแต่นั้นมารู้สึกเลยว่าตัวเอง ซีเรียสขึ้น ฉุนเฉียวง่ายกว่าเมื่อก่อน จนลูกคลอดออกมา แพ้อาหารทางนมแม่อีก ยิ่งเครียดไม่ไหวจะเครียด แต่สามีใจเย็นนะคะ เค้าช่วยเท่าที่จะช่วยได้ บวกกับเราให้เค้าลองทำทุกอย่างด้วย เพราะคือคติว่าผู้หญิงกับผู้ชายต้องเดินไปพร้อมๆกันแล้วก็เผื่อเวลาเราไม่อยู่ เค้าจะได้ดูลูกได้ แต่กระนั้น เราก็ยังไม่พอใจในอะไรเล็กๆน้อยๆที่เค้าทำไม่ถูกใจ หรือบางทีเค้าชอบดื่มเบียร์ อารมณ์เราคือประมาณ ทำไมเธอดื่มได้ แต่ชั้นดื่มไม่ได้ หรือ ดื่มแล้วขับรถ เมียกับลูกก็อยู่ ไม่ห่วงกันบ้างเลยหรือ คือประเด็นเลยก็เป็นห่วงน่ะค่ะ แต่เค้าก็ยังดื่มเป็นระยะ มากบ้างน้อยบ้างตามเรื่องตามราว แต่เราซีเรียสไง เลี้ยงลูก อยู่กับลูกตลอด สิ่งที่อยากทำก็ไม่ได้ทำ ทำอะไรก็ลำบาก แต่เค้าทำได้ กินไร เลยสงสัยว่า เราซีเรียส กดดันเค้าเกินไป หรือนี่คือเรื่องปกติของชายไทย เราต้องปล่อยวาง