วันนี้ฤกษ์งามยามดี เนื่องจากลางานไว้กะจะไป meeting กะสาวๆ ที่ศูนย์คาวาพระราม 9 แต่มีเหตุให้ยกเลิกเลยผิดแผนค่ะ เอาวะไหนๆก็ว่างแล้ว ลองไปขี่บนถนนใหญ่สักครั้งซิ จับรถนับครั้งได้ว่านี่คือครั้งที่ 4 และไม่เคยออกถนนใหญ่เลย แดดร่มลมตก ไหว้พระเสร็จ ตั้งนะโมสามจบ พร้อม!!!
ออกจากบ้านมาได้นิดนึง ดับกลางอากาศซะงั้น อาการเหมือนเดิม กำคลัชแล้วดับ ไม่เป็นไร ใจเย็นๆ พี่ๆพันทิปบอกว่าให้กำคลัชแล้วสตาร์ทแล้วขี่ต่อได้ เอ้า!!!ลองดู ครั้งที่ 1 ไม่ติด คร้งที่ 2 ไม่ติด เฮ้ย ไหนบอกว่ามันจะติดไง เอาใหม่ ครั้งที่ 3 เย้!! ติดแล้วเว้ย
ขับไปอีกนิดเจอลูกระนาด จากบ้านไปปากซอยหมู่บ้านมีลูกระนาดเป็นสิบๆลูก เอ้า ดับอีกแล้ว คราวนี้ไม่กลัวแล้ว กำคลัช สตารท์ ไปต่อ กว่าจะถึงหน้าปากซอยหมู่บ้านก็สามกิโล ดับไปแค่ 4 รอบ
ออกมาถึงถนนใหญ่เลี้ยวซ้ายวิ่งไปทางธัญญบุรี รถเยอะมว๊าก ...จะไปไหนกัน ทั้งรถบรรทุก รถกระบะ ได้แต่ตามเค้าไป พี่ฟีโน่ก็จ่อตูดอยู่ เลยนึกในใจ พี่ๆแซงเลย หนูไม่รีบ เหมือนพี่เค้าได้ยิน แซงซ้ายรถยรรทุกไปได้ 1 ขบวน 55 เสร็จตรู มีคนนำทางแล้ว ตามพี่ฟีโน่ละกัน
ขากลับมองเกย์น้ำมันเหลือขีดเดียว แวะเติมสักหน่อย มัวแต่มองไหนอ่ะ แก๊สโซฮอล เอ้า จอดเลยๆๆๆ ซะงั้น เด็กปั้มบอก พี่ๆถอยหลังมาหน่อย ถอยยังไงอ่ะน้องคร่อมรถอยู่ขายังเหยียบไม่เต็มพื้นเลย
น้องมันเลยบอก ตรงนั้นก็ได้พี่ื คราวนี้จะปลดเกียร์ว่างเพื่อดับเครื่อง บร๊ะ !!! ทำยังไงก็ไม่ว่างซักที เดินหน้าก็แล้ว ถอยหลังก็แล้ว เฮ้ย !!! เกียร์ว่างหายไปไหน เด็กปั๊มพากันมายืนให้กำลังใจหน้าสลอน เหตุการณ์เริ่มบานปลายเมื่อพี่กระบะข้างๆ เปิดกระจกมาดู พร้อมด้วยทำเสียงคิกคักๆ ใครไม่เคยเจอไม่รู้หรอกว่า หนูอายนะพี่ !!! ผ่านไป 2 นาที ภาระกิจหาเกียร์ว่างก็สำเร็จ พร้อมๆเด็กปั๊มพากันส่งเสียงเชียร์ กลับบ้านดีกว่า
ทางเข้าหมู่บ้านกับลูกระนาด มันเหมือนเกมส์กำแพงซ่าที่จะต้องผ่านให้ได้แบบเนียนๆ
เคยเห็นครูฝึกที่ยามาฮ่าเค้ายกก้นกันเวลาเจอลูกระนาด เอามั่ง!!! เออ สนุกดีนี่นา ไม่ต้องค่อยๆต่ายทีระลูก อาศัยผ่อนคันเร่งเอา แล้ว อึ้บ !!! ยกก้นนิดหน่อย กลับถึงบ้านอย่างปลอดภัย จอดรถได้สิ่งแรกที่รู้สึกคือ เมื่อยมือชะริบ กำแฮนด์แน่นไปหน่อย
ประสบการณ์ออกถนนใหญ่ครั้งแรกนี้สอนให้รู้ว่า
- อย่ากำแฮนด์แน่นจนเกินไป เพราะมันเมื่อยมาก
-เสื้อ nurve ที่บอกว่าเป็นผ้าตาข่ายน่ะ ลมมันไม่ผ่านเข้ามาเลยนะ เล่นซะเหงื่อโชคเลย
-หมวก bel women qaulifier ใส่แล้วมันทำให้แก้มป่อง
-ขี่รถต้องมีสติตลอดเวลา แม้แต่ยามปลดเกียร์ว่าง
ข้อสุดท้ายสำคัญสุด มันรู้สึกสบายใจที่ได้ทำลายกำแพงความกลัวที่ฝังอยู่ในใจ และมันภูมิใจที่เราข้ามพ้นความกลัวนั่นมาได้
ชวนคุยค่ะ ประสบการณ์ขี่บนถนนใหญ่ครั้งแรก
ออกจากบ้านมาได้นิดนึง ดับกลางอากาศซะงั้น อาการเหมือนเดิม กำคลัชแล้วดับ ไม่เป็นไร ใจเย็นๆ พี่ๆพันทิปบอกว่าให้กำคลัชแล้วสตาร์ทแล้วขี่ต่อได้ เอ้า!!!ลองดู ครั้งที่ 1 ไม่ติด คร้งที่ 2 ไม่ติด เฮ้ย ไหนบอกว่ามันจะติดไง เอาใหม่ ครั้งที่ 3 เย้!! ติดแล้วเว้ย
ขับไปอีกนิดเจอลูกระนาด จากบ้านไปปากซอยหมู่บ้านมีลูกระนาดเป็นสิบๆลูก เอ้า ดับอีกแล้ว คราวนี้ไม่กลัวแล้ว กำคลัช สตารท์ ไปต่อ กว่าจะถึงหน้าปากซอยหมู่บ้านก็สามกิโล ดับไปแค่ 4 รอบ
ออกมาถึงถนนใหญ่เลี้ยวซ้ายวิ่งไปทางธัญญบุรี รถเยอะมว๊าก ...จะไปไหนกัน ทั้งรถบรรทุก รถกระบะ ได้แต่ตามเค้าไป พี่ฟีโน่ก็จ่อตูดอยู่ เลยนึกในใจ พี่ๆแซงเลย หนูไม่รีบ เหมือนพี่เค้าได้ยิน แซงซ้ายรถยรรทุกไปได้ 1 ขบวน 55 เสร็จตรู มีคนนำทางแล้ว ตามพี่ฟีโน่ละกัน
ขากลับมองเกย์น้ำมันเหลือขีดเดียว แวะเติมสักหน่อย มัวแต่มองไหนอ่ะ แก๊สโซฮอล เอ้า จอดเลยๆๆๆ ซะงั้น เด็กปั้มบอก พี่ๆถอยหลังมาหน่อย ถอยยังไงอ่ะน้องคร่อมรถอยู่ขายังเหยียบไม่เต็มพื้นเลย
น้องมันเลยบอก ตรงนั้นก็ได้พี่ื คราวนี้จะปลดเกียร์ว่างเพื่อดับเครื่อง บร๊ะ !!! ทำยังไงก็ไม่ว่างซักที เดินหน้าก็แล้ว ถอยหลังก็แล้ว เฮ้ย !!! เกียร์ว่างหายไปไหน เด็กปั๊มพากันมายืนให้กำลังใจหน้าสลอน เหตุการณ์เริ่มบานปลายเมื่อพี่กระบะข้างๆ เปิดกระจกมาดู พร้อมด้วยทำเสียงคิกคักๆ ใครไม่เคยเจอไม่รู้หรอกว่า หนูอายนะพี่ !!! ผ่านไป 2 นาที ภาระกิจหาเกียร์ว่างก็สำเร็จ พร้อมๆเด็กปั๊มพากันส่งเสียงเชียร์ กลับบ้านดีกว่า
ทางเข้าหมู่บ้านกับลูกระนาด มันเหมือนเกมส์กำแพงซ่าที่จะต้องผ่านให้ได้แบบเนียนๆ
เคยเห็นครูฝึกที่ยามาฮ่าเค้ายกก้นกันเวลาเจอลูกระนาด เอามั่ง!!! เออ สนุกดีนี่นา ไม่ต้องค่อยๆต่ายทีระลูก อาศัยผ่อนคันเร่งเอา แล้ว อึ้บ !!! ยกก้นนิดหน่อย กลับถึงบ้านอย่างปลอดภัย จอดรถได้สิ่งแรกที่รู้สึกคือ เมื่อยมือชะริบ กำแฮนด์แน่นไปหน่อย
ประสบการณ์ออกถนนใหญ่ครั้งแรกนี้สอนให้รู้ว่า
- อย่ากำแฮนด์แน่นจนเกินไป เพราะมันเมื่อยมาก
-เสื้อ nurve ที่บอกว่าเป็นผ้าตาข่ายน่ะ ลมมันไม่ผ่านเข้ามาเลยนะ เล่นซะเหงื่อโชคเลย
-หมวก bel women qaulifier ใส่แล้วมันทำให้แก้มป่อง
-ขี่รถต้องมีสติตลอดเวลา แม้แต่ยามปลดเกียร์ว่าง
ข้อสุดท้ายสำคัญสุด มันรู้สึกสบายใจที่ได้ทำลายกำแพงความกลัวที่ฝังอยู่ในใจ และมันภูมิใจที่เราข้ามพ้นความกลัวนั่นมาได้