ก่อนอื่นต้องขอบอก่อนว่านี่เป็นครั้งแรกของผมที่จะเขียนเรื่องส่วนตัวครับคือผมเครียดกับเรื่องนี้มานาน2ปีครึ่งและวันนี้คิดว่าอาจจะแตกหัก....
ผมและแม่เรารักกันมากครับเพราะพ่อของผมท่านเสียไปตั้งแต่ผมยังเล็กๆชีวิตของผมก็เลยมีแต่แม่คนเดียวเรื่องแม่ผัวลูกสะใภ้ผมได้ยินมาตั้งแต่เล็กๆจนผมโตเป็นหนุ่มผมก็ตั้งใจไว้ว่าจะต้องหาสะใภ้ที่ดีไม่มีปัญหากับแม่ให้ได้และแล้วผมก็เจอเธอ........
เราเรียนคณะเดียวกันครับดูใจกันอยู่นานจนมั่นใจว่าคนนี้แหละที่ใช่และต้องเป็นแม่ของลูกเราแน่ๆจึงพาเข้าบ้านเพื่อทดสอบความเข้ากันได้ของแม่ผัวและลุกสะใภ้ผลปรากฎว่าเข้ากันได้ดีมากครับ... ด้วยอุปนิสัยของแฟนก็จะง๊องแง๊งขี้ออนเลยถูกใจคุณแม่และคุณแม่ท่านก็ธรรมะธัมโมทำให้ลูกสะใภ้ก็เคารพยำเกรง
เวลาผ่านไปผมตัดสินใจแต่งงานกับเธอคนนี้เราเริ่มสร้างครอบครัวด้วยกันครับจนกระทั่งผมมีลูก. ลูกคนนี้เกิดมาพร้อมทรัพย์ครับคลอดปุ๊บแม่ยายผมก็มาปลดหนี้บ้านให้เลนกะว่าหลานเกิดมาสบายแน่ๆ ซึ่งต้องบอกก่อนว่าบัานหลังนี้ผม ภรรยา,พ่อภรรยา,และแม่ผมอยุ่ครับส่วนแม่ยายอยุ่ต่างจังหวัดคนเดียว
หลังจากลูกเกิดไม่นานภรรยาผมด้วยความที่ว่าเธอเป็นนักวิชาการก็จะเลี้ยงดูลูกตามตำราครับซึ่งต่างกับแม่ผมเลี้ยงแบบลูกทุ่งๆก็จะเริ่มมีปากมีเสียงกันบ้างเรื่อยมาจนภรรยาผมทนไม่ได้ต้องหอบลูกกลับไปเลี้ยงที่ตจว.หลังคลอดได้ไม่ถึงสัปดาห์ส่วนแม่ผมก็กลับบ้านไปอยุ่ตจว.ครับระหว่างนั้นพอภรรยากลับมาทำงานเราก็เริ่มจ้างพี่เลี้ยงมาเลี้ยงลูกที่บ้านจึงไหว้วานให้แม่ผมมาช่วยสอดส่องดูแลพี่เลี้ยงใหม่
ภรรยาผมเขาจะเป็นแนวเจ้าระเบียบจุ้จี้จุกจิกชอบซักด้วยคำถามที่บางทีเราจี๊ด
เรื่องวันนั้นเกิดจากแม่ผมจะตีองออกไปทำธุระข้างนอกและภรรยาผมไม่ให้ฝากกุญแจไว้กับพี่เลี้ยงด้วยเหตุจำเป็นแม่ผมยฝากกุญแจไว้กับพี่เลี้ยงเมีอแฟนผมกลับมาก็แอบสงสัยว่าพี่เลี้ยงมีกุญแจบ้านได้ยังไงเธอจึงถามแม่สามีในตอนเช้าของอีกวัน
ด้วยความที่ภรรยาเป็นคนละเอียดจึงซักกไซร้ละเอียดแม่ผมซึ่งธรรมะธัมโมแต่ความอดทนอาจจะไม่เพียงพอเพราะเมื่อก่อนเธอก็เป็นขาวีนเลยสวนกลับและเตือนสติลูกสะใภ้ด้วยถ้อยคำรุนแรงและบอกว่าให้ระวังตัวไว้ดีๆทำตัวอย่างนี้ระวังสามีจะทิ้งเพราะผู้หญิงไม่ได้มีคนเดียวอย่าทนงตัวมากนักแล้วก็โต้กันไปโต้กันมาจนมีคำหนึ่งคำหลุดออกมาจากปากแม่ของผมว่าก็ไม้อยากมาอยู่ที่นี่หรอกต่อไปจะไม่มาเหยียบบ้านนี้แล้ว....
หลังจากวันนั้นมาภรรยาผมก็ไม่อยากเห็นหน้าไม่อยากคุยกับแม่ผมเธอบอกว่ายังไม่พรัอมจะคุยขอเวลาให้เธอทำใจไม่เห็นหน้าแม่ผมสักปีสองปี
เวลาผ่านไปไม่นานแม่ผมกลับมาบ้านผมอีกครั้งเพราะคิดถึงหลานและทุกครั้งภรรยาผมก็จะออกอาการไม่ปลื้มแม่ผมตลอดเราทะเลาะกันทุกครั้งที่แม่ผมมาและเธอจะพูดเสมอว่าเธอยังไม่พร้อมจะเห็นหน้าแม่ผม. วันนี้ผมเปิดอกคุยกับเธอเธอยกตัวอย่างว่าถ้าคนที่ไม่ชอบหน้าผมอยากจะเห็นจะคุยด้วยไหมะอีกอย่างคนๆนั้นมาอยุ่ในที่ของเธอ(บ้านที่แม่ของเธอหอบเงินมาโป๊ะไว้)ผมทั้งอึ้งและเสียใจที่ได้ยินคำนี้เพราะผมรุ้สึกว่าที่ผ่านมาผมอาจจะไม่มีค่าในสายตาเธอเลยก็ได้เพราะขนาดแม่ของผมเธอยังไม่ให้ความเคารพเลย เธอเก็บคำพูดของแมีผมไว้ในใจทุกคำเธอบอกแม่ผมดีแต่ปากไหนว่าจะไม่มาเหยียบบ้านนี้อีกผมอึ้งมากเสียใจแทบกลั้นน้ำตาไม่อยู่
ผมทบทวนตัวเองว่าจะทนอยุ่ตีอไปทำไมแต่ก็ห่วงลูกเพราะไม่อยากให้กำพร้าพ่ออีกใจนึงก็รู้สึกผิดที่เหมือนเราอกตัญญูต่อแม่บังเกิดเกล้า
ขอแค่ระบายครับ T~T
ปัญหาโลกแตกแมีผัวลูกสะใภ้....ใกล้บ้าตายละครับ
ผมและแม่เรารักกันมากครับเพราะพ่อของผมท่านเสียไปตั้งแต่ผมยังเล็กๆชีวิตของผมก็เลยมีแต่แม่คนเดียวเรื่องแม่ผัวลูกสะใภ้ผมได้ยินมาตั้งแต่เล็กๆจนผมโตเป็นหนุ่มผมก็ตั้งใจไว้ว่าจะต้องหาสะใภ้ที่ดีไม่มีปัญหากับแม่ให้ได้และแล้วผมก็เจอเธอ........
เราเรียนคณะเดียวกันครับดูใจกันอยู่นานจนมั่นใจว่าคนนี้แหละที่ใช่และต้องเป็นแม่ของลูกเราแน่ๆจึงพาเข้าบ้านเพื่อทดสอบความเข้ากันได้ของแม่ผัวและลุกสะใภ้ผลปรากฎว่าเข้ากันได้ดีมากครับ... ด้วยอุปนิสัยของแฟนก็จะง๊องแง๊งขี้ออนเลยถูกใจคุณแม่และคุณแม่ท่านก็ธรรมะธัมโมทำให้ลูกสะใภ้ก็เคารพยำเกรง
เวลาผ่านไปผมตัดสินใจแต่งงานกับเธอคนนี้เราเริ่มสร้างครอบครัวด้วยกันครับจนกระทั่งผมมีลูก. ลูกคนนี้เกิดมาพร้อมทรัพย์ครับคลอดปุ๊บแม่ยายผมก็มาปลดหนี้บ้านให้เลนกะว่าหลานเกิดมาสบายแน่ๆ ซึ่งต้องบอกก่อนว่าบัานหลังนี้ผม ภรรยา,พ่อภรรยา,และแม่ผมอยุ่ครับส่วนแม่ยายอยุ่ต่างจังหวัดคนเดียว
หลังจากลูกเกิดไม่นานภรรยาผมด้วยความที่ว่าเธอเป็นนักวิชาการก็จะเลี้ยงดูลูกตามตำราครับซึ่งต่างกับแม่ผมเลี้ยงแบบลูกทุ่งๆก็จะเริ่มมีปากมีเสียงกันบ้างเรื่อยมาจนภรรยาผมทนไม่ได้ต้องหอบลูกกลับไปเลี้ยงที่ตจว.หลังคลอดได้ไม่ถึงสัปดาห์ส่วนแม่ผมก็กลับบ้านไปอยุ่ตจว.ครับระหว่างนั้นพอภรรยากลับมาทำงานเราก็เริ่มจ้างพี่เลี้ยงมาเลี้ยงลูกที่บ้านจึงไหว้วานให้แม่ผมมาช่วยสอดส่องดูแลพี่เลี้ยงใหม่
ภรรยาผมเขาจะเป็นแนวเจ้าระเบียบจุ้จี้จุกจิกชอบซักด้วยคำถามที่บางทีเราจี๊ด
เรื่องวันนั้นเกิดจากแม่ผมจะตีองออกไปทำธุระข้างนอกและภรรยาผมไม่ให้ฝากกุญแจไว้กับพี่เลี้ยงด้วยเหตุจำเป็นแม่ผมยฝากกุญแจไว้กับพี่เลี้ยงเมีอแฟนผมกลับมาก็แอบสงสัยว่าพี่เลี้ยงมีกุญแจบ้านได้ยังไงเธอจึงถามแม่สามีในตอนเช้าของอีกวัน
ด้วยความที่ภรรยาเป็นคนละเอียดจึงซักกไซร้ละเอียดแม่ผมซึ่งธรรมะธัมโมแต่ความอดทนอาจจะไม่เพียงพอเพราะเมื่อก่อนเธอก็เป็นขาวีนเลยสวนกลับและเตือนสติลูกสะใภ้ด้วยถ้อยคำรุนแรงและบอกว่าให้ระวังตัวไว้ดีๆทำตัวอย่างนี้ระวังสามีจะทิ้งเพราะผู้หญิงไม่ได้มีคนเดียวอย่าทนงตัวมากนักแล้วก็โต้กันไปโต้กันมาจนมีคำหนึ่งคำหลุดออกมาจากปากแม่ของผมว่าก็ไม้อยากมาอยู่ที่นี่หรอกต่อไปจะไม่มาเหยียบบ้านนี้แล้ว....
หลังจากวันนั้นมาภรรยาผมก็ไม่อยากเห็นหน้าไม่อยากคุยกับแม่ผมเธอบอกว่ายังไม่พรัอมจะคุยขอเวลาให้เธอทำใจไม่เห็นหน้าแม่ผมสักปีสองปี
เวลาผ่านไปไม่นานแม่ผมกลับมาบ้านผมอีกครั้งเพราะคิดถึงหลานและทุกครั้งภรรยาผมก็จะออกอาการไม่ปลื้มแม่ผมตลอดเราทะเลาะกันทุกครั้งที่แม่ผมมาและเธอจะพูดเสมอว่าเธอยังไม่พร้อมจะเห็นหน้าแม่ผม. วันนี้ผมเปิดอกคุยกับเธอเธอยกตัวอย่างว่าถ้าคนที่ไม่ชอบหน้าผมอยากจะเห็นจะคุยด้วยไหมะอีกอย่างคนๆนั้นมาอยุ่ในที่ของเธอ(บ้านที่แม่ของเธอหอบเงินมาโป๊ะไว้)ผมทั้งอึ้งและเสียใจที่ได้ยินคำนี้เพราะผมรุ้สึกว่าที่ผ่านมาผมอาจจะไม่มีค่าในสายตาเธอเลยก็ได้เพราะขนาดแม่ของผมเธอยังไม่ให้ความเคารพเลย เธอเก็บคำพูดของแมีผมไว้ในใจทุกคำเธอบอกแม่ผมดีแต่ปากไหนว่าจะไม่มาเหยียบบ้านนี้อีกผมอึ้งมากเสียใจแทบกลั้นน้ำตาไม่อยู่
ผมทบทวนตัวเองว่าจะทนอยุ่ตีอไปทำไมแต่ก็ห่วงลูกเพราะไม่อยากให้กำพร้าพ่ออีกใจนึงก็รู้สึกผิดที่เหมือนเราอกตัญญูต่อแม่บังเกิดเกล้า
ขอแค่ระบายครับ T~T