ชีวิตบนสายลมตอนจบ “การอยู่ร่วมอย่างสันติ”

------------------------------------------------------
การที่เรามีโอกาสได้เกิดมาบนโลกใบนี้ ถือว่าเป็นสิ่งที่ล้ำค่าอย่างแรก การที่ได้เกิดมาเป็นมนุษย์คือสิ่งสูงค่าอันดับสอง และการที่เรามีร่างกายที่สมบูรณ์ครบสามสิบสองพร้อมสมองที่ชาญฉลาดคือสิ่งล้ำค่าสูงสุด มนุษย์เรียนรู้ที่จะดิ้นรนต่อสู้เพื่อได้กินได้อยู่และเอาชีวิตรอดไม่ต่างจากสัตว์อื่นๆบนโลกใบนี้

แต่เมื่อมนุษย์มีจำนวนมากขึ้นและด้วยความชาญฉลาดของสมองมนุษย์ ทำให้มนุษย์ไม่ได้หยุดที่การมีกิน มีที่อยู่ที่พอเพียง มนุษย์เริ่ม สะสม กักตุน กอบโกย ทั้งใช้ทรัพยากรอย่างฟุ่มเฟือย จนเกิดความเหลื่อมล้ำบนโลก เกิดการแก่งแย่งครอบครองทั้งพื้นที่ สัตว์ และ มนุษย์ด้วยกัน จนกระทั่งกินพื้นที่ไปถึงดาวดวงอื่นเพื่อครอบครอง

เมื่อมองย้อนกลับมาช่างต่างจากสิ่งมีชีวิตอื่นๆที่อาจจะเกิดมาพร้อมหรือก่อนมนุษย์มากนัก  แต่ก็ยังมีมนุษย์อีกจำนวนหนึ่งที่ยังคงใช้ชิวิตอย่างพอเพียง แบ่งปัน  ช่วยเหลือ สัตว์โลกเท่าที่ทำได้ เรียนรู้ที่จะอยู่ร่วมอย่างสันติ ความสุขของมนุษย์แต่ละคนจึงแตกต่างกัน

การได้เกิดมาเป็นมนุษย์ที่มีความสมบูรณ์ทั้งร่างกายและจิตใจ ก็ถือได้ว่ามีมากกว่าสัตว์อื่นๆบนโลกแล้ว แล้วมนุษย์ยังจะต้องการอะไรอีก ดูอย่างชีวิตบนสายลม ของเจ้าสัตว์น้อยๆในสารคดีนี้สิเหมือนถูกสายลมแทะโลม พัดพา

ชีวิตบนโลกของมนุษย์ไม่ได้ต่างจากชีวิตบนสายลมของสัตว์ต่างๆเลย ต่างมาเยือนโลกแล้วก็จากไปตามกาลเวลา

หากได้สายลมพัดพาให้เรียนรู้ในการอยู่ร่วมอย่างพอเพียงและแบ่งปัน...ปัญหาต่างๆก็คงลดน้อยลง
.