เหตการณ์คือวันนี้เราขึ้นรถเมล์แล้วก็ได้นั่ง
ทีนี้สักพักมีลุงวัย50 ตัวใหญ่ๆ ขาเหมือนเป๋หน่อยๆ ถือไม้เท้าพยุง(ไม่ได้พิการ น่าจะเจ็บขา หรืออุบัตเหต) มานั่งข้างเรา
เราก็นั่งตัวลีบๆ ลุงมานั่งข้างๆ นั่งกินที่เราตามปรัะสาคนตัวใหญ่ เราก็ไม่อะไรนะ

ผ่านไปสักพักมีพระขึ้นมา
อิลุงที่นั่งข้างๆเราก็พูดแล้วแตะๆเราแบบโมโห ตั้งแต่พระยังไม่เหยียบตีนรถขึ้นมา
ว่า
"ลุกๆ เห็นไหมพระมา ลุกๆ ออกไป"พูดเสียงดังอยู่2-3ครั้ง จนเราทนไม่ไหวลุกออกไป
มาทีหลัง นั่งนอกแล้วยังมาตะคอกใส่เราอีก
บอกก่อนเลย ปกติเราลุกใหัทุกคนอยู่แล้ว
ไม่ว่าจะเป็นใคร เด็กหิ้วของพะรุงพะรังเราก็ลุกให้ คนแก่ คนพิการ เราทำตลอด ก็ไม่ได้คิดว่ามันเป็นหน้าที่นะ แต่ก็ลุกให้

แต่ครั้งนี้เรานั่งด้านใน ลุกออกยาก แถมอิลุงตัวใหญ่ก็นั่งฝั่งนอก นอกจากนี้แล้วตอนแรกที่นั่งรถเมล์ฝั่งเดี่ยวตอนแรกมันก็ยังว่าง ซึ่งมีคนขึ้นมาก่อนพระนั่งไปเมื่อกี้ ซึ่งถ้าเค้าเห็นพระเดี๋ยวเค้าก็ลุกให้อยู้แล้ว

แต่นี่รู้สึกโมโห โดนสั่งให้ลุก ทั้งๆที่เราออกก็ยาก ของก็เยอะ กระเป๋าใบใหญ่และนั่งไกล
แถมลุกแล้วพระก็บอกไม่นั่ง เพราะลงไม่ไกล จนอิลุงคะยั้นคะยอให้นั่งถึงนั่ง

ตอนนั้นจะด่าก็พูดไม่ออกเห็นแก่กว่า แล้วก็ถือไม้เท้าอีก แต่เรารู้สึกขุ่นใจมาก

รู้สึกโมโห แถมเผลอแช่งในใจไปอีกว่า เออขอให้พิการจริงละกัน
เราเป็นคนเห็นแก่ตัวไหม

และบาปไหม เพราะครั้งนี้รู้สึกการลุกเพื่อสังคมมันไม่รู้สึกมีความสุขเลยแถมยังขุ่นใจมากด้วย

ปล.ถ้าเกิดเหตการณ์ครั้งหนัาประมาณนี้อีกเราจะพูดจะทำไงดี ครั้งนี้ที่ทำคือ เงียบๆแล้วลุกเดินออกไปไม่ได้ว่าอะไร หรือที่เราทำมันดีแล้ว ควรปลงแล้วช่างแม่มดีไหม