ขอระบายหน่อยนะครับ
เมื่อช่วงนี้ของปีก่อนนี่ล่ะ ผมตกหลุมรักผู้หญิงคนนึงครับ แบบรักแรกพบเลยล่ะ หลังจากนั้นผมก็เข้าไปคุยกับเธอ
พยายามทำทุกอย่างให้เธอสนใจผม คอยคุยคอยปลอบเสมอ มีอะไรผมก็จะนึกถึงเธอเป็นคนแรก ผมให้เธอหลายๆอย่าง
ผมก็คุยกับเธอมาเรื่อยๆทุกๆวันจนวันนึงผมได้บอกความในใจไป แต่เธอก็ไม่ได้คิดอะไรกับผมนอกจากเพื่อน
แต่ผมก็ยังพยายามต่อ ผมก็คุยกับเธอมาเรื่อยๆ ถึงแม้เธอจะไม่มีท่าทีสนผมเลยก็ตาม จนเธอคิดว่าผมเลิกชอบไปแล้ว
ช่วงปีใหม่ที่ผ่านมา เธอคุยกับคนคนนึง เธอชอบเขาและเขาก็ชอบเธอ และเธอเลือกที่จะปรึกษาผม เพราะเราคุยกัน
ไปไหนมาไหนด้วยกันบ่อยจนเธอเห็นผมเป็นเพื่อนสนิทคนนึงแล้วมั้ง เธอปรึกษาผมผมก็ให้คำปรึกษาเธอทั้งๆที่ในใจผมนั้น
รู้สึกแย่มากๆ แต่ผมก็ให้คำปรึกษาเธอไปเรื่อยๆ เธอบอกว่าผู้ชายคนนั้นดีกับเธอมาก คุยกับเธอ ห่วงเธอ จนทำให้ผมคิดว่า
แล้วสิ่งที่ผมทำไปล่ะ มันไม่ใช่ความเป็นห่วง สิ่งดีๆที่ผมทำกับเธอมันไม่มีค่าเลยหรอเมื่อเทียบกับคนคนนั้น
กระทั่งทั้งคู่เป็นแฟนกัน แต่ผมก็เลือกที่จะทำดีกับเธอต่อ โดยเก็บความในใจนี้ต่อไป สิ่งที่ผมเห็นเขากับเธอ
มันทำให้ผมเจ็บมากๆ จนกระทั่งผมเริ่มรู้ว่าที่จริงแล้วเธอไม่ได้สนิทอะไรกับผมเป็นพิเศษหรอก เธอก็คุยอย่างงี้ ดีแบบนี้กับทุกคนนั่นแหละ
ผมแทบไม่ได้มีความสำคัญอะไรกับเธอเลยด้วยซ้ำ สิ่งที่ผมทำไปมันไม่มีความหมาย เมื่อเทียบกับเขาที่เธอรัก

อย่างที่เขาพูดกันจริงๆครับ คนไม่ใช่ทำอะไรก็ผิด