บอกตามตรง ที่ผมเชียร์ เพราะคุกกี้
เรียน ป.หก พอดี ปีแปดเก้า
ครูฝึกสอน ซื้อไปฝาก ให้พวกเรา
ได้กินเข้า ก็ติดใจ อร่อยจัง

คุ๊กกี้ชื่อ อาร์เซนอล ยังจำได้
เก็บกล่องไว้ คอยระลึก ถึงความหลัง
ครูฝึกสอน คนซื้อให้ ก็สวยจัง
จึงใช้จน กล่องพัง ยังฝังใจ

พ.ศ.นั้น ที่บ้านผม อัตคัด
ยังไม่มี โทรทัศน์ ซื้อไม่ไหว
ทั้งค่าเครื่อง ค่าแผง แพงบรรลัย
ต้องอาศัย ดูบ้านเพื่อน ข้างข้างกัน

มักจะไป ดูละคร หลังข่าวค่ำ
เรียกว่าเป็น ขาประจำ เลยตอนนั้น
เจ้าของบ้าน ดูช่องไหน ตามใจมัน
เราก็ดู ช่องนั้น ตามเค้าไป

มีวันหนึ่ง  ก็ไปดู ตามปกติ
แต่เพื่อนสิ บอกมีบอล สนใจไหม
แล้วก็ถาม ว่าเราเชียร์ ทีมอะไร
จะไปรู้ ได้ยังไง ไม่เคยดู

มันบอกว่า ถ้าหยั่งงั้น เอาหยั่งงี้
บอลที่เตะ วันนี้ ถ่ายจอตู้
ตัดสินแชมป์ ซะด้วย ต้องตามดู
คือระหว่าง ลิเวอร์พู ทีมข้ารัก

คู่แข่งคือ อาร์เซนอล ข้ายกให้
เอ็งเชียร์ไป แล้วกัน ไอ้หอกหัก
เห็นว่าชื่อ เหมือนคุ๊กกี้ น่ากินนัก
ทั้งที่ไม่ รู้จัก จำใจเชียร์

ผู้บรรยาย บอกว่าถ้า อาร์เซนอล
ทีมจากเมือง ลอนดอน จะแชมป์เนี่ย
ต้องชนะ สอง-ศูนย์ ถึงกับเพลีย
ไอ้เพื่อนเฮี่ย นั่งหัวเราะ เยาะเย้ยเรา

ปืนชนะ สองเม็ด สะเด็ดน้ำ
ถึงในถ้ำ หงส์แดง เป็นทีมเหย้า
แซงปาดหน้า คว้าแชมป์ สะใจเรา
เพื่อนนั่งเหงา เหมือนห่ากิน บินไม่เป็น

นับแต่นั้น จึงตามเชียร์ อาร์เซนอล
รู้จักบอล อังกฤษ แม้เพิ่งเห็น
เทหัวใจ ให้ปืนโต ไม่ยากเย็น
และจะเป็น เดอะกันเนอร์ ตลอดไป