เพราะเธอคือคำตอบ

กระทู้สนทนา

เรื่องราวของเราสองคนมันเกิดขึ้นมาเมื่อปี 2011 โดยที่ผมได้รู้จักเธอผ่านเพื่อนคนหนึ่ง ความจริงก็คือเราแข่งกันจีบสาว ผมจำได้ว่าตอนนั้นแค่เห็นรูปเธอก็ตกหลุมรักเธอเสียแล้ว

ตอนนั้นเธอเรียนอยู่ที่วิทยาลัยพยาบาลแห่งหนึ่งในจังหวัดพิษณุโลก และแน่นอนว่าผมเป็นคนที่ได้ใจเธอ แต่ผมก็ต้องเสียใจเมื่อเธอบอกว่าเธอมีแฟนแล้วเธอชอบเภสัชกร แต่ผมก็ไม่ตัดใจหรอก หลังจากนั้นประมาณ 1 เดือนผมก็ทักเฟสเธอไปอีกครั้งซึ่งเป็นความบังเอิญและก็ความโชคดีก็ได้ที่เธอยังไม่มีใคร ผมก็ได้เริ่มคุยกับเธอเรื่อยๆจนได้หัวใจของเธออีกครั้ง ช่วงนี้ก็เป็นช่วงที่ผมกำลังจะเรียนจบสถาบันอาชีวะแห่งหนึ่งในจังหวัดพิจิตร และมันก็ทำให้ผมตัดสินใจง่ายขึ้นผมตัดสินใจเลือกที่จะเรียนต่อวิศวะเพื่อที่ผมจะได้มีอะไรที่คู่ควรกับเธอ และผมก็ได้เลือกเรียนต่อวิศวะสาขาหนึ่งที่มหาวิทยาลัยราชมงคลแห่งหนึ่งในจังหวัดตาก และครั้งนี้เองที่ผมต้องเป็นฝ่ายที่ทำให้เธอเสียใจ เพราะช่วงที่เรียนปรับพื้นและรับน้องทำให้ได้พบกับสาวๆมากมายแน่นอนมันก็ทำให้เราทะเลาะกันเพราะเฟสบุ๊คนี่แหละ เรื่องมันมีอยู่ว่ามีเด็กEng มาโพรสบนว่าวอลล์ว่า"ให้มารับที่หอหน่อย" แต่ผมไม่ได้ไป ไปเล่นฟุตซอลและความซวยก็บังเกิดเพราะเธอโทรมาและผมก็ไม่ได้รับโทรศัพท์ โทรศัพท์อยู่ในลิ้นชักหอในเพราะตอนนั้นใช้โทรศัพท์2เครื่องดีแทกเอาไว้คุยกับเพื่อนส่วน12callไว้คุยกับเธอโดยเฉพาะ เหตุการณ์นี้แหละทำให้ผมถูกตัดความสัมพันธ์เธอได้บล็อกเฟสและไม่รับโทรศัพท์เป็นสิ่งที่ทำให้ผมเสียใจมาก มันทำให้ผมเริ่มกลายเป็นเจ้าชู้ขึ้นมาทันที และเริ่มร้ายโดยที่ไม่รู้ตัว แน่นอนว่าผมนั้นมีแฟนเกือบทุกแผนกและเลือกที่จะคบซ้อนพร้อมๆกันทีละหลายๆคน ที่คบนานสุดก็คงจะเป็นเด็กบัญชีเทียบโอนเกือบ2ปี แต่ก็คงเป็นโชคชะตาอีกครั้งที่มีแอพตัวหนึ่งคือไลน์ ที่ทำให้เราได้พบกันอีกครั้งหนึ่งเพราะไม่เคยลบเบอร์เธอออกจากเครื่องเลยสักครั้ง แต่ตอนนี้เธอได้มาเรียนต่อที่นครสวรรค์สถาบันพยาบาลแห่งหนึ่งหลังจากที่ช่วงนั้นเธอได้ทำงาน และช่วงเวลานี้เองเป็นช่วงเวลาที่ผมอกหักจากสาวบัญชีช่วงนี้แหละที่เป็นจุดหักเหอีกครั้งของชีวิตมันเกือบจะทำให้ผมตัดสินใจที่จะทิ้งเส้นทางวิศวะเพราะความรักแต่ก็โชคดีที่ได้เธอเป็นคนที่ฉุดผมขึ้นมาอีกครั้งผมต้องขอบคุณเธอจริงๆ แต่ผมก็ต้องทำให้เธอเสียใจอีกครั้งเมื่อผมตัดสินใจผิดพลาดอีกครั้ง ครั้งใหญ่เลยก็ว่าได้ที่ผมได้ไปคบกับเด็ก... ทำให้เธอเสียใจมาก เธอคงจะเกลียดผมมากตอนนี้เพราะคำพูดทิ้งท้ายที่เธอพูดไว้ก็คือ "รู้ไหมอะไรเป็นสิ่งสำคัญที่สุด สิ่งที่สำคัญที่สุดมันก็คือคำพูด ...เลือกแล้ว ...คงทำอะไรไม่ได้" และผมได้ถามเธอไปว่าจะบล็อกเฟสเค้าไหม เธอตอบว่าเค้าไม่บล็อกหรอกเค้าแมนพอ เราควรจะเลือกติดต่อกัน เมื่อสิ้นประโยคนี้แน่นอนว่าน้ำตาลูกชายมันก็ไหลออก หลังจากนั้นความรักของผมกับเด็ก...ก็ต้องจบเพราะจบลง เพราะผมไม่สามารถที่หลอกตัวเองไปได้อีกแล้ว เพราะผมรู้ว่าหัวใจของผมต้องการอะไร ผมรักใคร ทุกวันนี้ที่ผมทำได้ก็คือ ต้องยอมรับและชดใช้กรรมด้วยความอดทนและความจริงใจ และก็หวังว่าสักวันเธอคงจะใครอภัย ทุกวันผมก็ทำได้แค่เพียงรอ โดยไม่คิดที่จะใคร และหวังว่าสักวันเราคงจะได้กลับมารักกันอีกครั้ง ถ้าไม่ใช่เธอผมขออยู่คนเดียวแบบนี้ไปตลอดชีวิต
ไม่ว่าจะนานเพียงใดจะรักเพียงแต่เธอ ยังคิดถึงแต่เธอรู้ตัวบ้างไหม
#คุณพยาบาล...