วันนี้เป็นวันแรกที่โรงเรียนที่ผมไปฝึกสอน เปิดเทอม แน่นอนว่าผมก็ต้องตื่นเต้นเป็นธรรมดาอยู่แล้ว ก่อนเข้าโรงเรียน ผมก็นั่งรถมอไซค์เข้ามาในซอย ประเด็นคือ มอไซค์พาอ้อมเพราะมีตำรวจอยู่ ก็นั่งไปแต่รู้สึกว่าซอยที่อ้อมเนี้ย มันจะเรียกว่าเขาวงกตได้มั่ง ซ้อกแซกเหลือเกิน กระเป๋าก็หนัก แถมนั่งไม่ดีอีกต่างหาก แต่ยังไงก็มาถึงโรงเรียนที่ผมฝึกสอนจนได้ ก็นะตอนเข้ามาในโรงเรียนก็ต้องไปเซ็นชื่อทุกครั้ง ผมมาเป็นคนแรกเลย ก็ได้เขียนชื่อตัวเองเป็นคนแรก ที่จริงผมหาสมุดเซ็นชื่อไม่เจอ แต่ก็เจอกับ ผอ. โรงเรียน ก็ได้เซ็นชื่อนะ และก็นั่งตากแอร์ที่ห้องธุระการอยู่ ก็เจอรองผอ. เจอครูในโรงเรียนตั้งหลายคน ผมก็นะพอนั่งสักพัก ก็ออกไปเดินดูโรงเรียน ประเด็นคือ รองผอ. เค้าลบชื่อผมทิ้งไปจากคนแรก และให้เขียนสมุดลงเวลาอีกเล่ม ประเด็นคือ ผมเขียนถูกแล้วนะ ก็เป็นเรื่องเข้าใจผิดนิดหน่อยละ

จากนั้นโรงเรียนก็ได้เวลาเข้าแถว ผมก็ดูเพื่อนเอกอื่นบ้าง มหาลัยอื่นบ้าง ที่มาฝึกสอนที่นี่ ผมก็เลยตามๆเค้าไป  อยากจะบอกว่าเป็นครูก็เหมือนเป็นนักเรียน ได้ฟังและทำกิจกรรมเข้าแถวตอนเช้า ความรู้สึกของเด็กพิเศษอย่างผม เหมือนผมเป็นเด็กเลย ก็นะระลึกควมหลังได้ดี จากนั้นเนื่องจากวันนี้เป็นวันเปิดเทอมวันแรกของนักเรียน ครูที่พูดหน้าสนามก็บอกว่า ให้นักศึกษาออกมาแนะนำตัว ผมเองก็ตื่นเต้น กลัวตัวเองทำอะไรเอ๋อๆ ออกไปแล้วเด็กนักเรียนจะหัวเราะเอา ก็อยู่ปลายแถวที่แนะนำตัว จะได้ลดความตื่นเต้นลงบ้าง แต่ก็ไม่ใช่เลย ผมกลัวตื่นเต้นมากขึ้น หัวใจเต้นเร็วขึ้น พอถึงผมเป็นคนสุดท้ายก็ แนะนำว่า ครูชื่อ... ครูสอนคณิตสตร์ครับ ก็ทำได้แล้ว

มาดูที่ห้องเรียน ผมก็ได้อยู่กับครูพี่เลี้ยง ซึ่งครูพี่เลี้ยงใจดีมากๆเลย ผมก็ไม่ค่อยเครียดเท่าไร ครูพี่เลี้ยงผมก็ประจำชั้น ป.1/3 ก็นะ ผมเองก็คุยกับครูพี่เลี้ยงหลายๆเรื่อง และในที่สุด รอคอยมานาน ก็คือตาราสอน ซึ่งวันนี้ ผมได้สอน เลขห้อง ป.1/2 ผมเตรียมว่า วันนี้ก็แนะนำตัว และก็ให้นักเรียนแนะนำตัว ความยากได้บังเกิดแล้ว คือเด็กบางคนก็ไม่รู้จักชื่อจริงของตัวเอง บางคนก็ไม่กล้าตอบ ผมเองก็พยายามใจเย็นถามเด็กที่ละคนช้าๆนะ แน่นอนถ้าถามนักเรียนคนนี่ และที่เหลือก็คุยกันตามระเบียบ
ผมก็จริงจังไปหน่อย พยายามเตือนแต่ยังไม่ได้ดุ ผมดุเด็กไม่เป็น เด็กก็เริ่มคุยดังชื่อ พอถามชื่อครบแล้ว ผมเห็นว่าเวลายังไม่หมด ก็กะว่าจะเล่านิทาน (ใส่มุขนานจนจำไม่ได้ด้วย แต่เด็กรู้ทันเซ็งเลย) ก็เล่าไป แต่ไม่ได้ผล เด็กไม่สนใจที่ผมเล่าเลย ผมก็ลองเปลี่ยนกิจกรรมมาเป็นวาดรูปแทน และก็รีบเดินไปหน่อยก็เกิดเหตุการณ์ไม่คาดฝันขึ้น

เหตุการณ์นั้นก็คือผมลืนพื้นในห้องเรียน ก็แค่เซนิดหน่อย เด็กนักเรียน ไม่เหลือครับ หัวเราะกันใหญ่เลย ผมอายมากเลย แต่ก็ต้องจริงจังไว้ แต่ดูเหมือนว่าใช้ไม่ได้ผลกับเด็กเลย ผมพยายามทำให้การสอนดีนะ แต่ก็ไม่เป็นไปตามที่คาดไว้เลย สุดท้ายพอมานั่งคิดๆดูแล้ว ผมอาจจะผิดเองที่ตั้งใจมากไป มันดูแข็งๆยังไงไม่รู้ แต่ก็ไม่ยอมนะ ผมก็ตามนั่น ก็ต้องระบายกับครูพี่เลี้ยง ครูพี่เลี้ยงบอกว่าไม่เป็นไร เด็กขึ้นจากอนุบาล ก็ต้องใช้เวลาในการปรับนิสัย ผมก็เข้าใจนะ และคาดหวังว่าชั่วโมงต่อไป ต้องดึงเด็กให้สนใจให้ได้เลย

ในช่วงพักกลางวัน ผมก็ได้กินข้าวที่โรงอาหารโรงเรียน วันนี้เป็นก๋วยเตื๋ยวลูกชิ้น ก็นะ ผมกินไป 3 ชาม ก็ช่วยนี้ได้กินข้าวแค่มื้อเดียวเองนี่นา เพื่อนเอกอื่นเห็นก็ตกใจละสิ ทำไมเชาว์กินเยอะอย่างนี้ ก็มันหิวนี่นา ทำไงได้ละ เสร็จแล้วก็ขึ้นไปที่ห้อง ป.1/3 เห็นครูพี่เลี้ยงกำลังเปิด trobo ให้นักเรียนดู และก็ตามคาดว่า นักเรียนเสียงเงียบกันมากๆๆๆ สายตาทุกคู่ไปอยู่ที่ทีวี เข้าใจเลยว่าทีวีทำให้เด็กสมาธิสั้น ผมก็ลองถามครูเค้า ครูพี่เลี้ยงบอกว่า ช่วยนี้ยังไม่ให้ไปวิ่งเล่นข้างล่าง เพราะเดี๋ยวพี่ชนเด็ก และบาดเจ็บได้ ก็ดูแต่ละคนสิ ตัวเล็กอย่างกะกุ้งแห้ง หน้าตาก็น่ารักอยู่นะ ก็นะผมก็ดูด้วย ครูพี่เลี้ยงหันมาหลายครั้ง และก็ถามว่ามีอะไรถามหรือเปล่า ผมไม่มี ก็ติดดูการ์ตูนกับเด็กไปด้วย อย่างนี้รู้ๆกันว่า ผมวุติภาวะยังเด็กอยู่ เป็นเด็กพิเศษเรื่องแบบนี้ไม่แปลกนะ ผมก็นะ

คือเริ่มติดครูพี่เลี้ยงแล้วละ แบบว่าทำอะไรจะอยู่กับครูพี่เลี้ยงตลอดเลย คือตัวเองไม่มั่นใจหลายอย่างเลย แต่ก็ต้องพยายามกันต่อไป ผมเองก็นะ วันนี้ก็ไม่ค่อยดีเท่าไรนะ สอนเด็กก็พลาดหลายจุดเลย แต่ก็จะพยายามต่อไปนะ

ก็วันนี้ก็ทำเต็มที่แล้วสำหรับเด็กกลุ่มออทิสติกอย่างผม ในสายตาเด็กอาจจะดูว่าครูแปลก แต่ก็จะพยายามสอนเด็กให้ได้ เป็นครูที่ดีให้ได้เลย