ผมเป็นนักศึกษาฝึกสอน เข้าเรื่องคือตามหัวข้อครับ มีนักเรียนที่คะแนนไม่ถึงเกณฑ์จะผ่าน ขาด6-7คะแนนจะได้ 1 ซึ่งเข้าเรียนบ้างไม่เข้าบ้าง เอาตามจริงเวลาเรียนไม่พอแล้วนะครับ แต่ก็ตั้งใจที่จะไม่เช็คให้จะได้มีสิทธิสอบ แต่ก็นั้นล่ะครับ เมื่อต้องตัดเกรด   ผมคิดนานมาก  นึกถึงตัวผมเองที่ครูอาจารย์ให้ผ่านทั้งที่ผมคิดว่าไม่น่าจะผ่านจริงๆ หรือคอยให้แก้งานเพื่อให้ผ่าน ทั้งที่เป็นคนที่ไม่ตั้งใจเรียนสุดๆ (ให้นึกเอานะครับ ไม่ตั้งใจสุดๆเนี้ย) พอมาถึงตัวเองตอนนี้ ผมก็นึกถึงนักเรียนที่จะติด เขาชอบเล่นดนตรี กีฬา แต่วิชาที่ผมสอนเขาไม่สนใจ จริงๆแล้วผมเองก็คิดว่าผมสอนเขาไม่ได้ สอนได้น่าเบื่อด้วยนะครับ เกรดที่ตัดนี้เป็นของเทอม 2 ของการฝึกสอน ซึ่งผมก็จะไปแล้ว เรียนครูมาถามว่าอยากเป็นครูไหม? บอกเลยว่าผมศรัทธามากๆ มันแปลกสุดๆ ยิ่งมาตอนนี้คะแนนทุกอย่างก็ฟ้องเขาควรจะไม่ผ่าน แต่ก็ไม่รู้ทำไมก็จะนึกถึงอาจารย์ที่ให้ผมผ่านทั้งที่ผมไม่เคยตั้งใจให้ท่านเลย นักเรียนที่ผมสอนมีอยู่ ม.5 และ ม.6 สุดท้ายผมก็จะให้เขาผ่านทุกคน  และเหตุผลเพราะผมสอนไม่ดี และเขาไม่ควรมาติดหรือเสียเวลากับวิชาที่เขาไม่ชอบ ผมคาดหวังในการสอนว่าทุกคนจะต้องเรียนวิชาผมผ่านแต่ก็ไม่จำเป็นต้องชอบวิชาที่ผมสอน อย่างน้อยก็อยากให้ได้ความร็อะไรติดตัวไปเล็กน้อยก็ดี ผมร้องให้หนักมากมานั้งร้องให้ไปพิมพ์ไปแบบนี้ ร้องดังก็ไม่ได้ ครูพี่เลี้ยงจะได้ยิน ทั้งหมดนี้ผมไม่รู้อะไรถูกหรือผิดจริงๆ บางทีก็เข้าใจว่าตัวเองคงไม่เหมาะจะเป็นครูจริงๆนั้นละ   ช่วยบอกผมทีว่า ผมขาดอะไร ถ้าเกิดจะเป็นครูที่ดีต้องตัดยังไง ผมต้องทำยังไง ขอบคุณครับ