เราเป็นลูกคนเดียวพ่อแม่หวงไม่ค่อยปล่อยไปไหนมาไหนคนเดียวคอยไปรับ-ส่งตลอด และเราก็มีเพื่อนซึ่งเป็นลูกคนสุดท้อง เอาแต่ใจมากๆๆกับที่บ้าน จากที่สังเกตมาเป็นคนขี้โม้ หวงของกิน ชอบอวด แต่เราเฉยๆกับเรื่องแบบนี้ เป็นครอบครัวปานกลาง ครอบครัวค่อยข้างเข้มงวด ทุกคนต้องช่วยเหลือตัวเองและยังพูดภาษากู ด่าพี่ให้แม่ได้ยินด้วยคำหยาบแม่เค้ายังไม่ว่าเลย เรากับเพื่อนได้ไปเรียนด้วยกันสถาบันหนึ่งตอนแรกเราก็ว่าจะไปเองพูดกับเพื่อนไว้ แต่แม่ไม่ยอมจะไปส่งซึ่งเราก้โอเคแต่เพื่อนกลับมมพูดกลับเราว่าทำไมไม่ไปเอง ไปไหนคนเดียวไม่ได้หรอ เพื่อนนี้สนิทสุดนะพูดเสียดสีเรา เเกมบังคับจะให้ไปเอง โกรธที่ไม่ไปเองต้องให้แม่ไปส่ง คือแบบนี้อิจฉาหรือเปล่าค่ะ ที่เรียนค่อนข้างเปลี่ยวติดป่ามืด ส่วนเพื่อนสนิทมีเพื่อนอีก2คนที่มาเป็นเพื่อน ถ้าเราไปเองคือต้องเดินคนเดียวท่ามกลางที่เปลี่ยวๆ ทุกคนคิดยังไงกันบ้างคะ