ผมไปอยู่มาเมื่อยี่สิบปีก่อน ตอนเรียนที่เมืองไทยก็สำมะเลเทเมาภาษาอังกฤษไม่กระดิกหู บังเอิญจังหวะที่พี่ชายซึ่งเป็นcitizen ขอกรีนการ์ดให้หลายปีก่อนจนลืมไปแล้ว ก็เลยตัดสินใจไป เรียนเอยูเอไปหลายคอร์ส แต่พอไปอยู่จริงใช้การไม่ค่อยได้ดูเหมือนอาจารย์ฝรั่งที่เมืองไทยคงจะคุ้นกับสำเนียงไทย พอไปเจอฝรั่งเข้าจริงๆเขาฟังเราไม่ค่อยเข้าใจ โชคดีว่าเมืองที่อยู่ไม่มีโอกาสได้ใช้ภาษาไทยเลย ก็เลยต้องดูทีวี อ่านหนังสือพิมพ์ คุยกับคนอื่นเป็นภาษาอังกฤษ และพี่ชายก็ให้ลองไปติดต่อห้องสมุดท้องถิ่นปรากฏว่าเขามีชั้นเรียนสอนภาษาอังกฤษพอดี นักเรียนทั้งหมดนอกจากผมเป็นคนอเมริกันที่ไม่รู้หนังสือ ผมแปลกใจมากเพราะไม่คิดว่าจะมีคนที่ไม่รู้หนังสืออยู่ในประเทศนี้ ผมพกดิกเล่มเล็กติดตัวไว้เสมอ เล่มหนึ่งเป็นไทย-อังกฤษ อีกเล่มเป็นอังกฤษ-อังกฤษ คือเวลาเราอยากรู้ศัพท์บางคำเป็นอังกฤษก็เปิดไทยอังกฤษดู เมื่อได้คำที่ต้องการก็ไปเปิดอังกฤษ-อังกฤษดูอีกที มันจะได้ศัพท์คำเหมือนและวิธีใช้ต่อยอดไปอีก ฟังเยอะๆ ดูเยอะๆ อ่านเยอะๆ เราจะได้มีเรื่องคุยกับคนอื่น จะได้รู้ศัพท์หลากหลาย ไม่งั้นก็จะรู้อยู่แค่เกี่ยวกับงานที่เราทำ อย่าไปอยู่กับชุมชนไทยมากเกินไป ไม่นานคุณจะคิดเป็นภาษาอังกฤษได้ สำหรับผม 6 เดือนนี่เริ่มคล่องพอสมควรแล้ว

คนถือกรีนการ์ดขอทุนเรียนได้ครับ ผมก็ทำ ศักดิ์และสิทธิ์ไม่ได้ต่างจากcitizen ทำงานได้ ผมก็ถือกรีนการ์ดอยู่เกือบเจ็ดปีก่อนจะตัดสินใจกลับมาทำงานเมืองไทยอย่างถาวร ปีนี้ก็ครบยี่สิบปีแล้วที่จากมา ต้องยอมรับว่าประสบการณ์ที่ได้ไปใช้ชีวิตทำงานที่อเมริกามันเปลี่ยนชีวิตผมไปในทางที่ดีขึ้นอย่างหน้ามือเป็นหลังมือ เพราะเหมือนเราต้องเริ่มต้นชีวิตใหม่ หลายอย่างไม่เคยทำก็ต้องทำ ต้องต่อสู้ด้วยตัวเอง ผมโชคดีที่เริ่มแรกได้ไปอยู่กับพี่ชาย แต่เขาก็ไม่ใช่คนร่ำรวย สักพักเราก็ต้องยืนด้วยตัวเองให้ได้ ทุกคนต่างก็มีภาระ

อเมริกาจะทำให้คุณแข็งแกร่งขึ้นเชื่อผม Tough time never last, tough people do. สู้ๆครับ