ก่อนอื่นต้องเกริ่นเกี่ยวกับสถานการปัจจุบันใจตอนนี้ ผมเองทำงานเป็น โปรแกรมเมอร์บริษัทฯ เอกชนในกรุงเทพใจกลางเมือง เงินเดือน เกือบครึ่งแสนเข้าไปแล้ว ทำงานมา ตั้งแต่อายุ 23 ทำงานไปเรียนไป ไต่ลำดับมาเรื่อย ๆ จากพนักงาน office ธรรมดา เรียนต่อ วิทยาการคอมพิวเตอร์ ส่งตัวเองเรียนและใช้ชีวิตอยู่ในกรุงเทพฯ มาโดยตลอด ตลอด 10 กว่าปีที่ผ่านมาเปลี่ยนที่ทำงานมาสี่ถึงห้าแห่ง จึงรู้ธรรมชาติของคน office ที่จำต้องอดทนทุกด้าน ฝ่าฟันกับทุก ๆ งานที่เจ้านายสั่งมา มี KPI มี ประเมิณ มี เกรด มีโบนัส มีเพื่อนที่ทำงานที่มากหน้าหลายตา หลายจิตใจ มีสังคมหลายชั้น หลายคนเบื่อกับชีวิต Office ประชุมสรุปทุกสัปดาห์ ตกเย็นวันศุกร์ก็หาที่กิน หาที่เที่ยว หาที่ผ่อนคลาย  หลายคนบ่นรถติดทุกเช้า ทุกเย็น แล้วก็เป็น อย่างนี้ จากวัน เป็นสัปดาห์ เป็นเดือน และเป็น ปี ผมผ่านเรื่องราวเหล่านี้มาตลอดเวลา 10 ปี กว่า และปัจจุบันก็ยังมีวงจรชีวิตแบบนี้ ... แต่อนาคตที่กำลังจะถึงอันไม่ไกลนี้ ผมคงต้องปิดตำรา Programmer ไปตลอดชีวิตหลังจากนี้  เพราะว่าอะไรนะหรือ ?  
          เพราะว่าทางบ้านผมเป็นชาวนาและผมก็เติบโตมากับทุ่งไร่ทุ่งนา ที่เห็นความลำบากของพ่อแม่กว่าผมจะได้ทำงานดี ๆ แบบนี้ พ่อแม่และพวกเราลำบากมาก ไม่มีแม้ที่ดินจะปลูกบ้านสักหลัง ต้องขอสร้างบ้านเล็ก ๆ ในพื้นที่ดินของย่า แต่ปัจจุบันนี้ด้วยความคิดที่กว้างไกลของพ่อ เราได้ซื้อที่ดินผืนนี้เป็นของพวกเราแล้ว (เนื่องจากที่ดินติดจำนอง) เราไปไถ่ถอนมา จากที่ดินผืนเล็ก และที่นาที่แต่เดิมเราเช่าเขาเพราะเราไม่มีสมบัติจาก  ปู่ย่า ตายาย เลย พ่อและแม่อดทนทำนาจนซื้อที่ดิน แปลงที่เราทำอยู่ได้ 20 ไร่ และเรายังคงเช่าอีก 60 ไร่ และปัจจุบันบ้านของเราได้มีกิจการเพิ่มเติมคือ รถเกี่ยวข้าว ที่เป็นการเติบโตแบบก้าวกระโดดของที่บ้าน ด้วยอุสาหะ ของพ่อและแม่ผม  และอีกไม่นาน ผมต้องไปดูแลกิจการเหล่านี้แทนพ่อ เพื่อให้พ่อได้พักสบาย ๆ  แต่สิ่งที่ผมยังกังวล และ พยายามสร้างจุดตัดสินใจ ก็คือ
            เราจะทำได้เหมือนพ่อหรือไม่ ?    และเราต้องทำอะไรบ้าง ?  แล้วชีวิตมนุษย์ office กลับไปสู่ทุ่งไร่ทุ่งนา จะเป็นอย่างไร  ? คงต้องรอดูกันต่อไป สถานะตอนนี้คือ กำลังสับสนและไม่รู้จะจัดระเบียบชีวิตอย่างไร เราไม่รู้ว่าเราติดอะไร? ทำไมไม่กล้าตัดสินใจ ?  โปรดติดตาม วิธีชีวิต จากเมืองสู่นา กันครับ.... จะ update ให้เป็นวิทยาทาน