ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าอยู่คนเดียวจนชินหรือเรายังไม่พร้อมที่จะเปิดรับใคร

รู้สึกพอมีคนเข้ามาก็จูนกะใครไม่ค่อยติด ทั้งที่ปกติเป็นคนอัธยาศัยดี บ้าๆ ต๊องๆ รู้สึกถ้ามี ผช.เข้ามาจีบ เข้ามาคุยด้วยนี่ขวางหูขวางตาไปหมด พอเค้าถามอะไรก่แบบไม่อยากตอบรู้สึกลำคาน (แต่ก่ตอบและยิ้มปกติตามแบบที่เราเคยเป็นหรืออาจเพราะยังไม่เจอคนที่ใช่)
แต่ก่ไม่เคยมีความรู้สึกแบบนี้เลยที่ไม่อยากคุยกะใคร จะว่าไปก่ไม่ใช่พึ่งโสดนะ อาจเพราะโสดมานานเกินไปจนชินรึป่าวก่ไม่แน่ใจ  หรือเพราะตอนนี้รู้สึกว่าไม่ได้ขาดอะไร(เพราะได้รับความรักจากครอบครัวเต็มที่ในช่วงที่ใช้ชีวิตโสด)
แต่บางอารมณ์มันก่ยังมีความรู้สึกเหงา อยากคุยกับใครซักคน อยากมีคนรับฟังและเข้าใจ ก่เลยลองคุยกับคนที่เราคิดว่าเราชอบเค้า แรกๆเรารู้สึกดี ยิ้มได้ หัวเราะได้ ความรู้สึกเหมือนตอนมีความรักใหม่ๆ แต่พอนานๆไปรู้สึกเบื่อ ถามไรมาก่ไม่อยากตอบ โทรมาก่ไม่ค่อยอยากคุย งงตัวเองมาก  รู้สึกอึดอัดและสับสน ใครเคยมีความรู้สึกแบบนี้บ้าง       

ปล.1 เจ้าของกระทู้ยังใช้ชีวิตปกตินะคะ มีสังคม มีเพื่อน มีครอบครัวแต่สิ่งที่เล่ามานี้เป็นความรู้สึกลึกๆที่อึดอัดและสงสัยอยู่ข้างใน
ปล.2 กระทู้นี้ขอระบายก่อนที่จะรู้สึกว่าตัวเองเป็นบ้า 555