.......ในปัจจุบันมีศิลปะการต่อสู้มากมาย ให้ผู้ที่สนใจเลือกเรียนตามความรัก ความชอบ จนได้ดีเป็นนักกีฬาอาชีพบ้างก็มี
แต่วันนี้จะย้อนไปถึงยุคที่ ศิลปะการต่อสู้คือวิถีชีวิต สิ่งที่ตกทอดจากรุ่นสู่รุ่น จนมาถึงเรา เราได้รับอรรถประโยชน์ของศิลปะการต่อสู้
ที่เราร่ำเรียนมากน้อยแค่ไหน เพราะถึง อย่างไร เรียนมากเรียนน้อย มันก็จะอยู่กับเราทั้งชีวิต ซึ่งผู้เขียนก็ขอสรุปแก่น
มาเป็นข้อเลยแล้วกัน


1 ปัญญา ศิลปะ การต่อสู้จะต้องฝึกให้ผู้เรียนเป็นผู้มีเหตุผล ไม่นำตนไปสู่สภาวะคับขัน สามารถชนะคู่ต่อสู้ด้วย ความคิดสติปัญญา
ดังซุนวูกล่าวไว้ว่า ชนะโดยไม่ต้องรบ ย่อมเป็นชัยชนะสูงสุด การใช้กำลังเป็นวิธีสุดท้าย ถึงจะใช้กำลังก็ประเมินว่ามีโอกาสชนะ แล้วจึงสู้
ไม่ใช่สู้ก่อนแล้ว หวังว่าจะชนะ


2 ไหวพริบ สามารถใช้ได้ในสถานการณ์จริง "แต่ถึงรบไม่ขลาด" ยามต้องใช้ ต้องใช้ได้จริง ตามที่ได้เรียนมา ในสถานการณ์ที่ไร้กรรมการ
ไร้กติกา มีไหวพริบ  สามารถใช้ประโยชน์จากสิ่งรอบข้าง ไม่ว่าจะเป็น ช้อนซ่อม ตะเกียบ เเจกันความมืด ความสว่าง
เอามาใช้เป็นอาวุธได้หมด ไม่ใช่เก่งแต่พวกมาก รำมวยสวยอย่างเดียว


3 มีความยืดหยุ่น กล่าวคือ สามารถเรียนรู้ได้ทุกเพศทุกวัย ทุกคน ทุกลักษณะร่างกาย และที่ สำคัญ ต้องใช้งานได้จริงตลอดชีวิตแม้จะ
เข้าสู่วัยชราแล้วก็ตาม อย่าแน่เฉพาะตอนหนุ่ม


4 จิตใจ ศิลปะการต่อสู้นั้นจะต้องฝึกจิตใจ ให้แข็งแกร่ง มีวินัย ไม่ย่อท้อต่อความยากลำบาก โชคชตาชีวิต บลา ๆ อีกส่วนหนึ่ง
ก็ต้องกตัญญูต่อผู้มีคุณ รักษาคุณธรรมปกป้องผู้ที่อ่อนแอกว่า


5 บรรลุจุดมุ่งหมาย ของบรรพจารย์ หรือ วิชานั้น ๆ ซึ่งในที่นี้ อาจจะหมายถึง การกู้ชาติ เผยแพร่วิชาให้เป็นที่ยอมรับ บรรลุธรรมะชั้นสูง
หรือแค่ให้ศิษย์ หาเลี้ยงชีพ เป็นคนดีของสังคมไม่ไช้วิชา เบียดเบียน ข่มเหง รังแกใครก็พอแล้ว

ผิดถูกเพิ่มเติมได้ครับ.......