ผมเป็นเด็กต่างจังหวัดเข้ามาเรียนต่อระดับชั้นอนุปริญญาที่โรงเรียนแห่งหนึ่งที่ จ.ชลบุรี ได้พบกับเพื่อนใหม่ สังคมใหม่ๆ ได้มีโอกาศเข้ารวมกลุ่มกับเพื่อนสาวเฮฮาอยู่กลุ่มหนึ่ง เป็นมิตรภาพที่ดีมาก แต่เมื่อไม่นานมานี้หลังสอบเสร็จ ได้ยินข่าวว่าแม่ป่วยหนักอาการเข้าห้อง ICU พอสอบเสร็จก็รีบกลับ ตจว.เลย มานอนเฝ้าแม่อยู่ที่โรงพยาบาล 7 วัน เพื่อนเก่าๆที่ยังอยู่แถวนั้นก็แวะเวียนมาเยี่ยมประจำ แรกๆผมก็ไม่คิดอะไร แต่มีเพื่อนคนนึ่งทักขึ้นมาว่า "แล้วเพื่อนเองที่อยู่ชลบุรีล่ะ เป็นยังไงบ้าง" ผมใจหายไปเลยครับ เพราะเพื่อนที่เราคิดว่าร่วมทุกร่วมสุขมาปีกว่า เพื่อนที่เราให้ร้อย เพื่อนที่งานกลุ่มผมจัดการคนเดียว เพื่อนที่คิดว่าจะต้องดึงพวกมันจบไปด้วยกันให้ได้กลับไม่มีใครสนใจเราเลย แม้แต่ในเฟส ในไลน์ ข้อความ หรืออะไรก็ตาม คือไม่มีเลย ใจเสียครับบอกตรงๆ นี้หรอคนในเมือง...??
-หลังจากกลับมาจาก ตจว. ช่วงปิดเทิม มีงานกีฬาสี ต้องมาเจอหน้าเพื่อนๆ ด้วยความที่ใจเสียอยู่แล้ว ผมก็จะมองหน้าเพื่อนแล้วยิ้มและทักทายเหมือนเดิมได้สนิทใจยังไง
-ด้วยความอึดอัดใจ ผมเลยบอกเพื่อนๆไปว่าต่อไปนี้เราเลิกเป็นเพื่อนกันเหอะว่ะ! "แม่กูป่วยจะตายห่าอยู่ที่โรงพยาบาล กูไปนอนเฝ้าเสื่อผืนหมอนใบ พวกไม่ได้คิดเป็นห่วงห่าอะไรกูเลยหรอว่ะ!! ห่ะ! ถามกูสักนึดก็ยังดี ไม่ต้องถามถึงแม่กูก็ได้ ถามแค่กูเฉยๆ มันยากขนาดนั้นเลยหรอว่ะ!!!