ก่อนอื่นผมขอแนะนำก่อนว่านี่คือ กระทู้แรกของผม ผมอาจจะเขียนมันได้ไม่ดีนัก แต่ผมอยากจะแชร์ประสบการณ์ของผม ที่พึ่งจะเกิดได้ไม่ถึงเดือน(อย่าคาดหวังประโยคที่สวยหรู จากกระทู้นะคับ)
จุดเริ่มต้นมันเริ่มตั้งแต่ 6 ปีที่แล้วเราทั้งคู่(ผมกับอดีตแฟนผม) เรียนที่เดียวกันผมอยู่ ม.ปลาย ส่วนเค้าอยู่ ม.ต้น ผมไม่เคยคบกับใครแบบจิงๆจังๆเพราะผมหน้าตาไม่ดี แต่เค้านั้นสวยมาก ผมคุยกับเค้าครั้งแรกคือตอนที่ผมจะกลับบ้านแล้วเค้าอยู่บนรถเมล์ เค้ากับเพื่อนเรียกผมไปคุยด้วย ผมบอกได้เลยว่าผมปิ้งเค้าเลย ณ ตอนนั้น พแเวลาผ่านไปซักระยะผมก็พยายามหาเบอร์เค้าจากเพื่อนของเค้า ผมโทรไปครั้งแรกเราทั้งคู่ต่างก็ไม่มีอะไรคุยกัน เค้าถามผมว่าผมมีอะไรถึงโทรมา ผมบอกแค่ว่า "โทรมาคุยเฉยๆ"
มันน่าแปลกมั้ยหละ นี่ผมจะจีบเค้านะ 555) การโทรไปครั้งแรกเลยไม่ค่อยได้คุยกัน โทรไปแค่ 2-3 นาทีเอง(เพราะว่าผมเกรงใจ กลัวจะลำคาน) หลังจากนั้นผมก็ทิ้งระยะห่างไว้ซัก 1 เดือนผมก็เอาใหม่ ผมโทรไปหาเค้าใหม่อีกรอบ คราวนี้กินเวลาประมาณ 5-10 นาที โดยที่เค้าไม่ได้ถามอะไรผมเลย ผมเป็นคนเปิดประเด็นพูดคนเดียว เราทำแบบนี้ทุกวัน เป็นเวลาเกือบเดือน ผมส่งข้อความเป็นภาษาอังกฤษไปขอกรักเค้า แล้วผมโทรไปหาเค้าผมถามเค้าว่า"อ่านข้อความแล้วใช่ไหม แล้วรักพี่หรือเปล่า" เชื่อมั้ยเค้าตอบว่า "พี่พิมอังกฤษผิด ขอคิดดูก่อนนะ" ตอนนั้นผมดีใจมากที่เค้าไม่ปฏิเสธ ผมก็ทำแบบเดิมมาเรื่อยๆผมส่งข้อความหวานๆให้ทุกวันเกือบเดือนเราก็ตกลงรักกัน
หลังจากที่เราคบกัน ผมก็ส่งข้อความหาทุกวัน โทรคุยกันทุกวัน เรารักกันมากแต่แปลกที่ผมชอบถามเค้าว่า "คิดถึงพี่ป่าว" เค้าก็จะตอบว่า "ไม่" เสมอเป็นเพราะเค้ายังเกร็งๆเพราะเค้าก็ยังไม่เคยมีแฟนมาก่อน ผมเข้าใจดี แต่เราก็สนิทกันมากขึ้นเรื่อยๆ เราไปดูหนังกันเรื่องแรกก็เรื่อง หลวงพี่เท่ง มีเพื่อนเค้าและก็เพื่อนผมไปด้วย เรานั่งข้างกันแต่ไม่ได้จับมือหรือแตะตัวกันเลย ผมประทับใจกับความรู้สึกนั้นมาก ผมกลับมานอนเพ้อเลยทีเดียว(บ้ามาก)
เค้าบอกว่าเป็นครั้งแรกที่ได้ออกไปดูหนังกับคนอื่น นอกจากครอบครัว หลังจากนั้นเราก็ชวนกันไปอีกหลายรอบ เค้าจะไปไม่ค่อยได้เพราะที่บ้านห่วงมาก
ผมก็เข้าใจ ผมเคยไปรอเค้า 3 ชม. แล้วเค้าก็ไม่มา ผมก็งอลนะแต่ก็ด้วยความรักก็พยายามลืมๆ เรากินข้าวกล่องเดียวกันทุกเช้าด้วยฝีมือแม่ของเธอ อร่อยมาก ปกติผมกินเยอะมากแต่กินกล่องเดียวกันผมก็เลยกินน้อยๆหน่อย(กลัวเธอจะไม่อิ่ม) เราเคยเรียนพิเศษด้วยกันผมชอบโดดเรียนเธอก็จะโดดเป็นเพื่อนถ้าเธอไม่โดดผมก็จะนั่งรอที่ห้างจนกว่าเธอจะเรียนเสร็จแล้วกลับบ้านด้วยกัน เราเคยกินลูกชิ้นจานเดียวกัน มันเหลือชิ้นสุดท้าย ผมเอาส้อมกำลังจะจิ้มเพื่อป้อนเธอ แต่เธอก็รีบจิ้มๆๆๆ 555 ผมชอบเธอก็ตรงนี้แหละน่ารักน่าเอ็นดูเหมือนเด็กๆ ผมซื้อข้าวขาหมูมา ผมถามเธอว่าหิวมั้ย เธอบอกว่าไม่หิว แต่พอผมเผลอเท่านั้นแหละเนื้อหมูหายเกลี้ยง แล้วผมก็ถามว่าไหนว่าไม่หิวไง เธอบอกว่าก"ก็กะจะกินนิดเดียว ก็กินหนังหมูไม่เป็นนิ" ผมก็กินหนังหมูกับผักจนหมด แต่ก็อร่อยนะที่เธอกินด้วย ตอนที่ผมซื้อขนมโตเกียวมาเธอก็จะกินแต่ตรงที่เป็นแป้ง เราชอบกินอาไรๆจานเดียวกัน เธอบอกว่าแย่งผมกินมันอร่อย ผมก็อยากให้เธอกินกับผมเหมือนกัน เธอกินรสหวาน หมกินรสเผ็ด แต่ผมก็ยอมกินหวานเพื่อจะได้กินด้วยกัน เราก็ทำแบบนี้มาเรื่อยๆ จนผมขึ้น ม.6 เธอขึ้น ม.4 ช่วงนี้เราไม่ค่อยได้คุยกัน ผมอ่านหนังสือเยอะมากเพราะเตรียมสอบเข้ามหาลัย ส่วนเธอก็อยากคุยกับผมมากๆ ผมไม่ค่อยว่างเลยเราเจอหน้ากันทุกวันกลับบ้านด้วยกัน แต่คุยโทรศัพท์กันวันละ 15 นาทีได้ ผมทำเธอร้องให้บ่อยมาก แต่เธอก็ยังไม่เลิกกับผม ผมก็ยังรักเธอเหมือนเดิม แต่เวลามันมีให้กันไม่เท่าเดิม พอผมขึ้นมหาลัยผมก็ยังเป็นเหมือนเดิม ผมไม่เคยว่างจิงๆจังๆ แต่วันหยุดเทศกาลเรายังคงไปดูหนังกินข้าวกันอยู่ มาวันนึงผมขอเธอมีอาไรกัน เราก็มีอาไรกัน ไม่ได้ป้องกัน อยู่ๆเธอก็เมนไม่มา 1 เดือนกว่าๆ ผมไม่รู้จะทำไงดีแต่ผมจะรับผิดชอบ ผมโทรไปปรึกษากับแม่ ผมไม่เป็นอันทำอะไรเลยวันๆ เพราะถ้าท้องตอนนี้ผมก็ต้องลาออกไปดูแลเธอ และแน่นอนในส่วนของผม ผมไม่แคร์ว่าผมจะเสียอะไรบ้าง แต่ผมสงสารเธอมากที่ผมอาจจะทำชีวิติเธอเสียโอกาศไป ผมร้องให้ทุกวัน ขอพรกับสิ่งศักศิทธิ์ทุกอย่างที่ผมจะนึกออก ให้เรื่องร้ายๆมันมาลงที่ผมคนเดียว อย่าให้เธอเสียหายเลย หลังจากนั้นไม่ถึงสัปดาห์ เมนเธอก็มาและเธอก็ไม่ท้อง ผมดีใจมากและรีบโทรไปบอกแม่ แม่ผมก็ดีใจ(ดีใจเหมือนได้ลูกเลย 555 งง)
มาถึงตอนผมขึ้นปี 2 คราวนี้แหละไม่ว่างจิงๆ บางวันเราไม่ได้คุยกันเลย ผมตั้งหน้าตั้งตาเรียน ในความคิดผมตอนนั้น ผมเรียนจบมีงานทำเมื่อไหร่
ผมจะขอเธอแต่งงาน ผมไม่อยากให้เธอดูไม่ดีที่แต่งงานกับคนไม่มีงานทำ จบมาแบบห่วยๆ คนอื่นจะมองเธอไม่ดี ผมพยายามทำทุกอย่างเพื่อไปให้ถึงวันนั้นวันที่เธอจะอยู่กับผมแบบไม่อายสายตาใคร แต่ผมก็เรียนอย่างเดียวจนเราไม่ค่อยได้คุยกัน เธอรู้สึกว่าผมห่างออกไปจากเธอ แต่ในใจผมคิดเสมอว่าผมอดทนวันนี้ เพื่อความฝันของผม ฝันที่จะอยู่กับเธอแบบมีศักศรี เราทะเลาะกันบ่อยมาขึ้น ผมไม่เข้าใจเธอว่าเธอต้องการเวลา เธอไม่เข้าใจผมว่าผมทำเพื่ออะไร ทุกครั้งที่เธอโทรมาร้องให้กับผม ไม่มีซักครั้งที่วางสายไปแล้วผมไม่เสียน้ำตา ผมละอายใจ ผมสับสนกับชีวิต ว่าผมทำผิดหรือผมทำถูกแล้ว ถึงเกรดแต่ละเทอมของผมออกมาดีในสาขา แต่ผมก็ไม่ได้ดีใจเลย ผมบอกเธอว่า "รู้มั้ยพี่ได้เกรดอะไร" เธอบอกว่า "ไม่รู้" ผมให้เธอเดาเธอก็ไม่เล่นด้วย ผมเลยบอกว่าผมได้เกรดอะไรไป คำตอบที่ได้จากเธอก็แค่ "อืม" ผมบอกว่าเทอมหน้าจะทำให้ดีกว่านี้อีกเธอบอกผมว่า "อ่อถ้าดีกว่านี้ก็ไม่ต้องคุยกันแล้ว" ผมก็คิดว่าผมควรจะเปรี่ยนตัวเองบ้าง ผมพยายามทำตามที่เธอต้องการ แต่ว่าผมก็ขี้ลืม ชอบลืม ลืมโทรบอกว่าทำอะไรอยู่ที่ไหน ลืมอีกหลายๆอย่าง เธอเคยคบกับคนอื่นตอนที่เรายังคบกันเธอมาสารภาพกับผม ผมไม่ได้โกดเธอ ผมไม่ได้เกรียดเทอ แต่ผมเกรียดตัวเองที่ ดูแลเธอไม่ได้ แต่เธอก็กลับมากาผม ผมให้อภัย เราก็วนมาทะเลาะกันแต่เรื่องเดิมๆ ประจำๆจนผมจบปี 3
ปีใหม่ 2014 เราไปกินข้าวดูหนังกันผมมีความสุขมากๆ ผมอยากจะหยุดเวลาไว้ ทุกครั้งที่เธอยิ้มใจผมละลายถึงจะคบมา 6 ปีก็เถอะแต่เธอยังทำผมละลายได้ทุกเมื่อที่เธอยิ้ม ทุกครั้งที่เธอหัวเราะผมมีความสุขมาก ผมคิดเสมอว่าผมโชคดีขนาดไหนที่มีเธอ ผมคิดว่าเธอคือคนที่ใช่ ผมจินตนาการถึงวันที่ไม่มีเธอแล้วผมไม่อยากจะมีชีวิตอยู่อีกเลย หลังจากนั้นผมก็เริ่มทำงาน ผมไม่ค่อยว่างมากนักแต่ก็ว่างกว่าก่อนๆ เราก็คุยกันมากขึ้น เธอทำงานช่วงปิดเทอมอยู่ที่ๆนึง ผมก็ทำงาน เธอเลิกค่อนข้างดึก ผมบอกจะไปหาเธอก็ปฏิเสธตลอกเวลา ช่วงนี้ผมเริ่มมองอนาคตจิงๆจังๆ เริ่มวางแผนจิงๆและทำตามแผนที่วางไว้เป้าหมายก็คือฝันที่ผมบอกไปแล้ว พอมาถึงสงการนต์เราก็ไม่ได้เจอกัน เพราะเธอขาดงานไม่ได้ ผมก็ไม่ว่าอะไร ผมบแกแค่หาเวลาว่างมาเจอกันบ้าง เธอบอกว่าเด๋วจะลองหาดูวันนึง ผมแอบไปดูเธอที่ทำงานแต่ผมไม่เจอเทอ ในใจผมคิดไปไกล จินตนาการต่างๆนาๆ กลัวเธอไปมีคนอื่น เย็นวันนั้นเราเล่นเฟสเจอกันเธอบอกว่าเธอพักตอนผมไปหา ok ผมไม่ได้ติดใจ มาวันนึงเธอก็มาบอกเลิกผมด้วยเรื่องเดิมๆที่ผมไม่มีเวลาให้ ผมก็โมโหเลยบอกเธอไปว่าเลิกก็เลิกไป แล้ววันต่อมาผมขอเธอคืนดี เธอบอกผมว่าไม่ เธอไม่โอเคกับสิ่งที่ผมเป็น ผมไม่มีเวลา ผมไม่ชอบโพสหวานๆที่เฟส(ผมกลัวผู้หลักผู้ใหญ่ในเฟสผมจะมองเธอเป็นคนไม่ดีที่คุยกับ ผชแบบนั้น) คือครอบครัวผมเค้าหัวโบราณนิดนึง เค้าไม่ ok หลายๆอย่างที่ผมเป็น เค้าบอกว่า ถ้าเค้าไม่บอกให้ผมทำผมก็ไม่ทำ เค้าไม่ชอบ ผมเข้าใจเค้า เค้าทนกับผมมานานมาก เสียน้ำตากับผมมานับครั้งไม่ถ้วน ผมก้ยอมเลิกลาจากกันแต่ผมก็ขอคุยกับเค้า
เค้าก็ไม่อยากคุยกับผม ผมเลิกได้ซักพักผมก็ทำใจไม่ได้ ไปขอคืนดีแต่ก็เหมือนเดิม เห็นผลเหมือนเดิมที่เค้าพูดกับผม และเค้าก็บอกว่าเค้ามีคนใหม่แล้ว เค้าคบกันตอนที่กำลังจะเลิกกับผม เค้าบอกผม ผมได้ยินครั้งแรกเหมือนมีอะไรมากระทุ้งไท้ทอย ผมยืนไม่ไหว แขนขาผมสั่น หัวใจผมเต้นเร็ว ผมรู้สึกหายใจไม่ทัน หน้าผมชา ผมจินตนาการไปต่างๆนาๆ จินตนาการถึงทุกความน่าจะเป็นที่จะเกิดขึ้น ระหว่างแฟนผมกับแฟนใหม่เค้า ผมนอนไม่หลับเลย 1 คืน และตั้งแต่วันนั้นที่เค้าบอกผมผมกินข้าไม่ลง กินวันละมื้อ แม่ทักผมว่าผมเป็นอะไรทำไมผมเปรี่ยนไป ผมร้องไห้ท่านเดินเข้ามากอดผม ท่านบอกผมว่าไม่เป็นไร แต่มันไม่ได้ช่วยเยียวยาจิตใจผมเลยแม้แต่น้อย ผมเลิกกับเธอได้เกือบ20วันแล้ว แต่ในความรู้สึกของผมเหมือนมันเพิ่งเกิดขึ้นไม่กี่นาที ผมยังพยายามหาทางติดต่อเธอ ผมไม่ค่อยมีเพื่อน ตั้งแต่ไม่มีเธอผมก็ไม่มีคนคุยไม่มีคนมาปรับทุกข์ด้วย วันๆผมอมเรื่องนี้ไว้คนเดียว ผมว่าผมต้องเป็นบ้าเข้าสักวัน โทรหาเธอทุกวันก่อนหน้านี้ เธอก็รับ ผมก็ง้อขอคืนดี แต่เธอก็พูดว่า "วันนี้ชั้นไม่ได้รักเธอแล้ว ชั้นมีคนใหม่ เค้าดีกับชั้นมาก และชั้นก็มีความสุขดี"
ทุกคำพูดที่ผมได้ยินแต่ระครั้งที่โทรไปทุกวัน มีแต่คำที่เสียดแทงจิตใจ แต่ผมก็ยังรักเธอเหมือนเดิม
ผมบอกเธอว่าผมจะไปเจอแฟนใหม่เธอเธอบอกว่า "ตอนนี้ชั้นมีความสุขดี จะมาทำให้ชั้นทุกข์อีกทำไม" ผมก็ไม่ได้ไป อยู่มาวันนึงเพื่อนๆผมต่างโทรมาบอกเรื่องแฟนใหม่ของเธอ ผมก็ยังคงปกป้องเธอ ใครถามผมๆก็บอกว่าเราเลิกกันมานานแล้ว ผมไม่อยากให้ใครนินทาเธอ หรือคิดว่าเธอเป็นคนไม่ดี เพราะปกติเธอก็เข้ากับคนอื่นค่อนข้างยากและไม่ค่อยพูด ผมเลยกลัวว่าเธอจะโดนนินทา จะทำให้เธอกดดัน แต่วันนั้นผมโมโหมาก ผมเลยพูดกับแฟนใหม่เธอในทางที่เธอเสียหาย ผมรู้สึกผิดมากที่ผมทำกับเธอแบบนั้น ผมพิมอะไรไป เธอก็ไม่ตอบกลับอีกเลย จนเมื่อวานผมทนไม่ไหวผมอยากจะขอโทด ผมเลยขอเบอร์แม่โทรไปเธอจึงรับสาย เธอพูดดีกับผมมาก ผมเสียใจกับการกระทำของผม ผมขอเธอคืนดีเธอก็ไม่ยอม ผมก็ขอแค่คุยเธอก็ไม่เอา สุดท้ายผมขอแค่พิมอะไรไว้ในแช็ตแต่เธอไม่ต้องพิมกลับก็ได้ และขอเธอว่าไม่ให้เธอไปบ้านแฟนเธอเพราะผมกลัวว่าจะทำอะไรที่ไม่ดี และทำให้เธอเสื่อมเสียแบบที่ผมเกือบจะทำเทอเสียอนาคต เธอก็ไม่ได้รับปากแต่บอกว่าจะทำเท่าที่ทำได้และนี่ก็จะเป็นสายสุดท้ายที่ผมได้คุยกับเธอ
ตอนนี้ผมไม่มีกำลังใจในการใช้ชีวิต ผมคบเธอมา 6 ปี เท่ากับ 1 ใน 3 ของชีวิตตั้วแต่ผมลืมตาดูโลก ผมรักเธอมาก ผมคิดถึงเธอทุกนาที คุยกันครั้งสุดท้ายผมบอกว่า ผมจะรอเธอ ผมยังรักเธอมาก ไม่ว่าเธอจะผ่านอะไรมาก็ตาม เธอคือคนที่ใช้สำหรับผม และสิ่งดีๆที่ทำร่วมกันมามันยังวนเวียนอยู่ในหัวของผม เธอเป็นคนดีมาก ผมทำเลวร้ายกับเธอมาเยอะ และตอนนี้ผมพร้อมจะทิ้งทุกสิ่งทุกอย่างเพื่อเธอ แต่เธอก็ไม่กลับมา ผมอยากจะย้อนเวลากลับไป
ตอนที่ยังมีโอกาศแต่มันก็ไม่มีทาง เกือบ 20 วันที่เราเลิกกันมันสอนอะไรให้กับผมมากมาย กลับกัน 6 ปีที่คบกันมาผมไม่ได้เรียนรู้อะไรเลย ถึงตอนนี้ในความคิดของเธอจะมีแค่คนใหม่ ในใจของเธอจะมีแค่คนใหม่ แต่ในใจและความคิดของผมยังเหมือนเดิมตั้งแต่เริ่มคบกันมา มีเพื่อนบอกให้ผมลืมเค้าและหาคนใหม่ ผมทำไม่ได้จิงๆ แต่ผมคิดว่าผมรอเธอได้ ถึงแม่ว่ามันอาจจะไร้ความหมาย หรืออาจจะไม่ได้อะไรเลยก็ตาม
ณ ตอนนี้อนาคนที่ผมวางไว้ ผมไม่เคยออกนอกลู่นอกทาง เพราะเธอเป็นสิ่งที่ยึดเหนี่ยวผมไว้ เราไกล้ถึงเป้าหมายที่ผมตั้งไว้แล้ว ผมสามารถพูดได้เลยว่า ผมสามารถดูแลเธอ ครอบครัวเธอและครอบครัวผมได้เป็นอย่างดี โดยที่ผมไม่ต้องให้เธอเหนื่อยเลย แต่ตอนนี้เธอเดินจากผมไป
บนทางนี้มีผมคนเดียว ผมเหงา ผมคิดถึงเธอ และผมไม่มีกำลังใจจะเดินต่อไปแล้วจิงๆ
ใครจะว่าผมโง่งมงายรออะไรที่ไร้ความหวัง ผมก้เหมือนพวกคุณแหละครับ พวกคุกคุณบางคนยังซื้อหวยทั้งๆที่ไม่คิดว่าจะถูกแต่พอหวยออกพวกคุณก็หยิบมาตรวจอย่างมีความหวัง บางคนยังฝันถึงรถหรูๆทั้งๆที่ความจริงมันไม่มีทางซื้อได้ มันไม่ได้ผิดหลอกครับ
ผมก็หวังว่าคนรักผมจะกลับมาผม และผมพร้อมจะเปรี่ยนทุกอย่างเพื่อเค้า และไม่ว่าเค้าจะผ่านอะไรมาผมก็รับได้ เพราะเค้าคือคนที่ดีที่สุดที่เดินเข้ามาใขชีวิตของผม และความทรงจำดีๆของผมทั้งหมดมีเค้าอยู่ในนั้น และอยากให้เรื่องนี้เป็นอุทาหรณ์ สำหลับใครหลายๆคนที่ทำตัวแย่ๆแบบผมนะครับ
ความทรงจำที่ดี และยังรออยู่เสมอ
จุดเริ่มต้นมันเริ่มตั้งแต่ 6 ปีที่แล้วเราทั้งคู่(ผมกับอดีตแฟนผม) เรียนที่เดียวกันผมอยู่ ม.ปลาย ส่วนเค้าอยู่ ม.ต้น ผมไม่เคยคบกับใครแบบจิงๆจังๆเพราะผมหน้าตาไม่ดี แต่เค้านั้นสวยมาก ผมคุยกับเค้าครั้งแรกคือตอนที่ผมจะกลับบ้านแล้วเค้าอยู่บนรถเมล์ เค้ากับเพื่อนเรียกผมไปคุยด้วย ผมบอกได้เลยว่าผมปิ้งเค้าเลย ณ ตอนนั้น พแเวลาผ่านไปซักระยะผมก็พยายามหาเบอร์เค้าจากเพื่อนของเค้า ผมโทรไปครั้งแรกเราทั้งคู่ต่างก็ไม่มีอะไรคุยกัน เค้าถามผมว่าผมมีอะไรถึงโทรมา ผมบอกแค่ว่า "โทรมาคุยเฉยๆ"
หลังจากที่เราคบกัน ผมก็ส่งข้อความหาทุกวัน โทรคุยกันทุกวัน เรารักกันมากแต่แปลกที่ผมชอบถามเค้าว่า "คิดถึงพี่ป่าว" เค้าก็จะตอบว่า "ไม่" เสมอเป็นเพราะเค้ายังเกร็งๆเพราะเค้าก็ยังไม่เคยมีแฟนมาก่อน ผมเข้าใจดี แต่เราก็สนิทกันมากขึ้นเรื่อยๆ เราไปดูหนังกันเรื่องแรกก็เรื่อง หลวงพี่เท่ง มีเพื่อนเค้าและก็เพื่อนผมไปด้วย เรานั่งข้างกันแต่ไม่ได้จับมือหรือแตะตัวกันเลย ผมประทับใจกับความรู้สึกนั้นมาก ผมกลับมานอนเพ้อเลยทีเดียว(บ้ามาก)
เค้าบอกว่าเป็นครั้งแรกที่ได้ออกไปดูหนังกับคนอื่น นอกจากครอบครัว หลังจากนั้นเราก็ชวนกันไปอีกหลายรอบ เค้าจะไปไม่ค่อยได้เพราะที่บ้านห่วงมาก
ผมก็เข้าใจ ผมเคยไปรอเค้า 3 ชม. แล้วเค้าก็ไม่มา ผมก็งอลนะแต่ก็ด้วยความรักก็พยายามลืมๆ เรากินข้าวกล่องเดียวกันทุกเช้าด้วยฝีมือแม่ของเธอ อร่อยมาก ปกติผมกินเยอะมากแต่กินกล่องเดียวกันผมก็เลยกินน้อยๆหน่อย(กลัวเธอจะไม่อิ่ม) เราเคยเรียนพิเศษด้วยกันผมชอบโดดเรียนเธอก็จะโดดเป็นเพื่อนถ้าเธอไม่โดดผมก็จะนั่งรอที่ห้างจนกว่าเธอจะเรียนเสร็จแล้วกลับบ้านด้วยกัน เราเคยกินลูกชิ้นจานเดียวกัน มันเหลือชิ้นสุดท้าย ผมเอาส้อมกำลังจะจิ้มเพื่อป้อนเธอ แต่เธอก็รีบจิ้มๆๆๆ 555 ผมชอบเธอก็ตรงนี้แหละน่ารักน่าเอ็นดูเหมือนเด็กๆ ผมซื้อข้าวขาหมูมา ผมถามเธอว่าหิวมั้ย เธอบอกว่าไม่หิว แต่พอผมเผลอเท่านั้นแหละเนื้อหมูหายเกลี้ยง แล้วผมก็ถามว่าไหนว่าไม่หิวไง เธอบอกว่าก"ก็กะจะกินนิดเดียว ก็กินหนังหมูไม่เป็นนิ" ผมก็กินหนังหมูกับผักจนหมด แต่ก็อร่อยนะที่เธอกินด้วย ตอนที่ผมซื้อขนมโตเกียวมาเธอก็จะกินแต่ตรงที่เป็นแป้ง เราชอบกินอาไรๆจานเดียวกัน เธอบอกว่าแย่งผมกินมันอร่อย ผมก็อยากให้เธอกินกับผมเหมือนกัน เธอกินรสหวาน หมกินรสเผ็ด แต่ผมก็ยอมกินหวานเพื่อจะได้กินด้วยกัน เราก็ทำแบบนี้มาเรื่อยๆ จนผมขึ้น ม.6 เธอขึ้น ม.4 ช่วงนี้เราไม่ค่อยได้คุยกัน ผมอ่านหนังสือเยอะมากเพราะเตรียมสอบเข้ามหาลัย ส่วนเธอก็อยากคุยกับผมมากๆ ผมไม่ค่อยว่างเลยเราเจอหน้ากันทุกวันกลับบ้านด้วยกัน แต่คุยโทรศัพท์กันวันละ 15 นาทีได้ ผมทำเธอร้องให้บ่อยมาก แต่เธอก็ยังไม่เลิกกับผม ผมก็ยังรักเธอเหมือนเดิม แต่เวลามันมีให้กันไม่เท่าเดิม พอผมขึ้นมหาลัยผมก็ยังเป็นเหมือนเดิม ผมไม่เคยว่างจิงๆจังๆ แต่วันหยุดเทศกาลเรายังคงไปดูหนังกินข้าวกันอยู่ มาวันนึงผมขอเธอมีอาไรกัน เราก็มีอาไรกัน ไม่ได้ป้องกัน อยู่ๆเธอก็เมนไม่มา 1 เดือนกว่าๆ ผมไม่รู้จะทำไงดีแต่ผมจะรับผิดชอบ ผมโทรไปปรึกษากับแม่ ผมไม่เป็นอันทำอะไรเลยวันๆ เพราะถ้าท้องตอนนี้ผมก็ต้องลาออกไปดูแลเธอ และแน่นอนในส่วนของผม ผมไม่แคร์ว่าผมจะเสียอะไรบ้าง แต่ผมสงสารเธอมากที่ผมอาจจะทำชีวิติเธอเสียโอกาศไป ผมร้องให้ทุกวัน ขอพรกับสิ่งศักศิทธิ์ทุกอย่างที่ผมจะนึกออก ให้เรื่องร้ายๆมันมาลงที่ผมคนเดียว อย่าให้เธอเสียหายเลย หลังจากนั้นไม่ถึงสัปดาห์ เมนเธอก็มาและเธอก็ไม่ท้อง ผมดีใจมากและรีบโทรไปบอกแม่ แม่ผมก็ดีใจ(ดีใจเหมือนได้ลูกเลย 555 งง)
มาถึงตอนผมขึ้นปี 2 คราวนี้แหละไม่ว่างจิงๆ บางวันเราไม่ได้คุยกันเลย ผมตั้งหน้าตั้งตาเรียน ในความคิดผมตอนนั้น ผมเรียนจบมีงานทำเมื่อไหร่
ผมจะขอเธอแต่งงาน ผมไม่อยากให้เธอดูไม่ดีที่แต่งงานกับคนไม่มีงานทำ จบมาแบบห่วยๆ คนอื่นจะมองเธอไม่ดี ผมพยายามทำทุกอย่างเพื่อไปให้ถึงวันนั้นวันที่เธอจะอยู่กับผมแบบไม่อายสายตาใคร แต่ผมก็เรียนอย่างเดียวจนเราไม่ค่อยได้คุยกัน เธอรู้สึกว่าผมห่างออกไปจากเธอ แต่ในใจผมคิดเสมอว่าผมอดทนวันนี้ เพื่อความฝันของผม ฝันที่จะอยู่กับเธอแบบมีศักศรี เราทะเลาะกันบ่อยมาขึ้น ผมไม่เข้าใจเธอว่าเธอต้องการเวลา เธอไม่เข้าใจผมว่าผมทำเพื่ออะไร ทุกครั้งที่เธอโทรมาร้องให้กับผม ไม่มีซักครั้งที่วางสายไปแล้วผมไม่เสียน้ำตา ผมละอายใจ ผมสับสนกับชีวิต ว่าผมทำผิดหรือผมทำถูกแล้ว ถึงเกรดแต่ละเทอมของผมออกมาดีในสาขา แต่ผมก็ไม่ได้ดีใจเลย ผมบอกเธอว่า "รู้มั้ยพี่ได้เกรดอะไร" เธอบอกว่า "ไม่รู้" ผมให้เธอเดาเธอก็ไม่เล่นด้วย ผมเลยบอกว่าผมได้เกรดอะไรไป คำตอบที่ได้จากเธอก็แค่ "อืม" ผมบอกว่าเทอมหน้าจะทำให้ดีกว่านี้อีกเธอบอกผมว่า "อ่อถ้าดีกว่านี้ก็ไม่ต้องคุยกันแล้ว" ผมก็คิดว่าผมควรจะเปรี่ยนตัวเองบ้าง ผมพยายามทำตามที่เธอต้องการ แต่ว่าผมก็ขี้ลืม ชอบลืม ลืมโทรบอกว่าทำอะไรอยู่ที่ไหน ลืมอีกหลายๆอย่าง เธอเคยคบกับคนอื่นตอนที่เรายังคบกันเธอมาสารภาพกับผม ผมไม่ได้โกดเธอ ผมไม่ได้เกรียดเทอ แต่ผมเกรียดตัวเองที่ ดูแลเธอไม่ได้ แต่เธอก็กลับมากาผม ผมให้อภัย เราก็วนมาทะเลาะกันแต่เรื่องเดิมๆ ประจำๆจนผมจบปี 3
ปีใหม่ 2014 เราไปกินข้าวดูหนังกันผมมีความสุขมากๆ ผมอยากจะหยุดเวลาไว้ ทุกครั้งที่เธอยิ้มใจผมละลายถึงจะคบมา 6 ปีก็เถอะแต่เธอยังทำผมละลายได้ทุกเมื่อที่เธอยิ้ม ทุกครั้งที่เธอหัวเราะผมมีความสุขมาก ผมคิดเสมอว่าผมโชคดีขนาดไหนที่มีเธอ ผมคิดว่าเธอคือคนที่ใช่ ผมจินตนาการถึงวันที่ไม่มีเธอแล้วผมไม่อยากจะมีชีวิตอยู่อีกเลย หลังจากนั้นผมก็เริ่มทำงาน ผมไม่ค่อยว่างมากนักแต่ก็ว่างกว่าก่อนๆ เราก็คุยกันมากขึ้น เธอทำงานช่วงปิดเทอมอยู่ที่ๆนึง ผมก็ทำงาน เธอเลิกค่อนข้างดึก ผมบอกจะไปหาเธอก็ปฏิเสธตลอกเวลา ช่วงนี้ผมเริ่มมองอนาคตจิงๆจังๆ เริ่มวางแผนจิงๆและทำตามแผนที่วางไว้เป้าหมายก็คือฝันที่ผมบอกไปแล้ว พอมาถึงสงการนต์เราก็ไม่ได้เจอกัน เพราะเธอขาดงานไม่ได้ ผมก็ไม่ว่าอะไร ผมบแกแค่หาเวลาว่างมาเจอกันบ้าง เธอบอกว่าเด๋วจะลองหาดูวันนึง ผมแอบไปดูเธอที่ทำงานแต่ผมไม่เจอเทอ ในใจผมคิดไปไกล จินตนาการต่างๆนาๆ กลัวเธอไปมีคนอื่น เย็นวันนั้นเราเล่นเฟสเจอกันเธอบอกว่าเธอพักตอนผมไปหา ok ผมไม่ได้ติดใจ มาวันนึงเธอก็มาบอกเลิกผมด้วยเรื่องเดิมๆที่ผมไม่มีเวลาให้ ผมก็โมโหเลยบอกเธอไปว่าเลิกก็เลิกไป แล้ววันต่อมาผมขอเธอคืนดี เธอบอกผมว่าไม่ เธอไม่โอเคกับสิ่งที่ผมเป็น ผมไม่มีเวลา ผมไม่ชอบโพสหวานๆที่เฟส(ผมกลัวผู้หลักผู้ใหญ่ในเฟสผมจะมองเธอเป็นคนไม่ดีที่คุยกับ ผชแบบนั้น) คือครอบครัวผมเค้าหัวโบราณนิดนึง เค้าไม่ ok หลายๆอย่างที่ผมเป็น เค้าบอกว่า ถ้าเค้าไม่บอกให้ผมทำผมก็ไม่ทำ เค้าไม่ชอบ ผมเข้าใจเค้า เค้าทนกับผมมานานมาก เสียน้ำตากับผมมานับครั้งไม่ถ้วน ผมก้ยอมเลิกลาจากกันแต่ผมก็ขอคุยกับเค้า
เค้าก็ไม่อยากคุยกับผม ผมเลิกได้ซักพักผมก็ทำใจไม่ได้ ไปขอคืนดีแต่ก็เหมือนเดิม เห็นผลเหมือนเดิมที่เค้าพูดกับผม และเค้าก็บอกว่าเค้ามีคนใหม่แล้ว เค้าคบกันตอนที่กำลังจะเลิกกับผม เค้าบอกผม ผมได้ยินครั้งแรกเหมือนมีอะไรมากระทุ้งไท้ทอย ผมยืนไม่ไหว แขนขาผมสั่น หัวใจผมเต้นเร็ว ผมรู้สึกหายใจไม่ทัน หน้าผมชา ผมจินตนาการไปต่างๆนาๆ จินตนาการถึงทุกความน่าจะเป็นที่จะเกิดขึ้น ระหว่างแฟนผมกับแฟนใหม่เค้า ผมนอนไม่หลับเลย 1 คืน และตั้งแต่วันนั้นที่เค้าบอกผมผมกินข้าไม่ลง กินวันละมื้อ แม่ทักผมว่าผมเป็นอะไรทำไมผมเปรี่ยนไป ผมร้องไห้ท่านเดินเข้ามากอดผม ท่านบอกผมว่าไม่เป็นไร แต่มันไม่ได้ช่วยเยียวยาจิตใจผมเลยแม้แต่น้อย ผมเลิกกับเธอได้เกือบ20วันแล้ว แต่ในความรู้สึกของผมเหมือนมันเพิ่งเกิดขึ้นไม่กี่นาที ผมยังพยายามหาทางติดต่อเธอ ผมไม่ค่อยมีเพื่อน ตั้งแต่ไม่มีเธอผมก็ไม่มีคนคุยไม่มีคนมาปรับทุกข์ด้วย วันๆผมอมเรื่องนี้ไว้คนเดียว ผมว่าผมต้องเป็นบ้าเข้าสักวัน โทรหาเธอทุกวันก่อนหน้านี้ เธอก็รับ ผมก็ง้อขอคืนดี แต่เธอก็พูดว่า "วันนี้ชั้นไม่ได้รักเธอแล้ว ชั้นมีคนใหม่ เค้าดีกับชั้นมาก และชั้นก็มีความสุขดี"
ทุกคำพูดที่ผมได้ยินแต่ระครั้งที่โทรไปทุกวัน มีแต่คำที่เสียดแทงจิตใจ แต่ผมก็ยังรักเธอเหมือนเดิม
ผมบอกเธอว่าผมจะไปเจอแฟนใหม่เธอเธอบอกว่า "ตอนนี้ชั้นมีความสุขดี จะมาทำให้ชั้นทุกข์อีกทำไม" ผมก็ไม่ได้ไป อยู่มาวันนึงเพื่อนๆผมต่างโทรมาบอกเรื่องแฟนใหม่ของเธอ ผมก็ยังคงปกป้องเธอ ใครถามผมๆก็บอกว่าเราเลิกกันมานานแล้ว ผมไม่อยากให้ใครนินทาเธอ หรือคิดว่าเธอเป็นคนไม่ดี เพราะปกติเธอก็เข้ากับคนอื่นค่อนข้างยากและไม่ค่อยพูด ผมเลยกลัวว่าเธอจะโดนนินทา จะทำให้เธอกดดัน แต่วันนั้นผมโมโหมาก ผมเลยพูดกับแฟนใหม่เธอในทางที่เธอเสียหาย ผมรู้สึกผิดมากที่ผมทำกับเธอแบบนั้น ผมพิมอะไรไป เธอก็ไม่ตอบกลับอีกเลย จนเมื่อวานผมทนไม่ไหวผมอยากจะขอโทด ผมเลยขอเบอร์แม่โทรไปเธอจึงรับสาย เธอพูดดีกับผมมาก ผมเสียใจกับการกระทำของผม ผมขอเธอคืนดีเธอก็ไม่ยอม ผมก็ขอแค่คุยเธอก็ไม่เอา สุดท้ายผมขอแค่พิมอะไรไว้ในแช็ตแต่เธอไม่ต้องพิมกลับก็ได้ และขอเธอว่าไม่ให้เธอไปบ้านแฟนเธอเพราะผมกลัวว่าจะทำอะไรที่ไม่ดี และทำให้เธอเสื่อมเสียแบบที่ผมเกือบจะทำเทอเสียอนาคต เธอก็ไม่ได้รับปากแต่บอกว่าจะทำเท่าที่ทำได้และนี่ก็จะเป็นสายสุดท้ายที่ผมได้คุยกับเธอ
ตอนนี้ผมไม่มีกำลังใจในการใช้ชีวิต ผมคบเธอมา 6 ปี เท่ากับ 1 ใน 3 ของชีวิตตั้วแต่ผมลืมตาดูโลก ผมรักเธอมาก ผมคิดถึงเธอทุกนาที คุยกันครั้งสุดท้ายผมบอกว่า ผมจะรอเธอ ผมยังรักเธอมาก ไม่ว่าเธอจะผ่านอะไรมาก็ตาม เธอคือคนที่ใช้สำหรับผม และสิ่งดีๆที่ทำร่วมกันมามันยังวนเวียนอยู่ในหัวของผม เธอเป็นคนดีมาก ผมทำเลวร้ายกับเธอมาเยอะ และตอนนี้ผมพร้อมจะทิ้งทุกสิ่งทุกอย่างเพื่อเธอ แต่เธอก็ไม่กลับมา ผมอยากจะย้อนเวลากลับไป
ตอนที่ยังมีโอกาศแต่มันก็ไม่มีทาง เกือบ 20 วันที่เราเลิกกันมันสอนอะไรให้กับผมมากมาย กลับกัน 6 ปีที่คบกันมาผมไม่ได้เรียนรู้อะไรเลย ถึงตอนนี้ในความคิดของเธอจะมีแค่คนใหม่ ในใจของเธอจะมีแค่คนใหม่ แต่ในใจและความคิดของผมยังเหมือนเดิมตั้งแต่เริ่มคบกันมา มีเพื่อนบอกให้ผมลืมเค้าและหาคนใหม่ ผมทำไม่ได้จิงๆ แต่ผมคิดว่าผมรอเธอได้ ถึงแม่ว่ามันอาจจะไร้ความหมาย หรืออาจจะไม่ได้อะไรเลยก็ตาม
ณ ตอนนี้อนาคนที่ผมวางไว้ ผมไม่เคยออกนอกลู่นอกทาง เพราะเธอเป็นสิ่งที่ยึดเหนี่ยวผมไว้ เราไกล้ถึงเป้าหมายที่ผมตั้งไว้แล้ว ผมสามารถพูดได้เลยว่า ผมสามารถดูแลเธอ ครอบครัวเธอและครอบครัวผมได้เป็นอย่างดี โดยที่ผมไม่ต้องให้เธอเหนื่อยเลย แต่ตอนนี้เธอเดินจากผมไป
บนทางนี้มีผมคนเดียว ผมเหงา ผมคิดถึงเธอ และผมไม่มีกำลังใจจะเดินต่อไปแล้วจิงๆ
ใครจะว่าผมโง่งมงายรออะไรที่ไร้ความหวัง ผมก้เหมือนพวกคุณแหละครับ พวกคุกคุณบางคนยังซื้อหวยทั้งๆที่ไม่คิดว่าจะถูกแต่พอหวยออกพวกคุณก็หยิบมาตรวจอย่างมีความหวัง บางคนยังฝันถึงรถหรูๆทั้งๆที่ความจริงมันไม่มีทางซื้อได้ มันไม่ได้ผิดหลอกครับ
ผมก็หวังว่าคนรักผมจะกลับมาผม และผมพร้อมจะเปรี่ยนทุกอย่างเพื่อเค้า และไม่ว่าเค้าจะผ่านอะไรมาผมก็รับได้ เพราะเค้าคือคนที่ดีที่สุดที่เดินเข้ามาใขชีวิตของผม และความทรงจำดีๆของผมทั้งหมดมีเค้าอยู่ในนั้น และอยากให้เรื่องนี้เป็นอุทาหรณ์ สำหลับใครหลายๆคนที่ทำตัวแย่ๆแบบผมนะครับ