ไม่ภูมิใจ...แต่ก็ไม่อายที่จะบอกว่า “แมวเราเป็นทองแดง”

กระทู้สนทนา

เพิ่มเติม 04-05-2014

นึกขึ้นได้ เรามีนมเอสบิแลคลูกหมา กระป๋องใหญ่ เปิดไปได้ไม่ถึงสองเดือน ใช้ไปสองช้อน ตั้งใจจะซื้อมาป้อนลูกหมา
แต่สุดท้ายแม่หมามีนมพอเลี้ยงเลยไม่ได้ป้อนค่ะ บ้านไหนมีลูกหมาจรจัด แม่ไม่เลี้ยง นมไม่พอ ติดต่อเราหลังไมค์ได้นะคะ
ให้ฟรีไม่มีค่าใช้จ่าย เรื่องการส่งเดี๋ยวว่ากันอีกทีค่ะ

ยังไม่หมดอายุนะคะ แต่ควรใช้ให้หมดหลังเปิด 3 เดือน (เหลือเวลาอีก 1 เดือน)

เราซื้อมาราคาเต็มพันกว่าบาท แต่เก็บไว้ก็ไม่ได้ใช้ ยังไงฝากกระจายข่าวเรื่องนมด้วยนะคะ เม่าโศก

นี่เรื่องราวของบรรดาลูกหมาเจ้าของนมค่ะ ------> http://ppantip.com/topic/31846719

ขอบคุณค่ะ

เรื่องราวมันเริ่มต้นมาจากการที่เราไปถ่ายรูปลูกแมวไว้ตัวนึง จากฟาร์มที่รู้จักกัน
วินาทีนั้นเมื่อถ่ายรูปมาแล้วเรารู้สึกว่า “แมวอะไรทำไมขี้เหร๊ขี้เหร่” เราถ่ายรูปฮีไปรูปเดียวแล้วก็ไม่ได้สนใจอะไรอีก...

ผ่านไปสองอาทิตย์เราลืมไปแล้วว่าเราเคยถ่ายรูปลูกแมวไว้ ที่ฟาร์มเอาลูกแมวมาให้ดูแล้วถามว่าสนใจมั้ยให้ราคาพิเศษ
เราไม่เคยคิดเลี้ยงแมวมาก่อน ที่สำคัญคือเป็นแมวตัวผู้ (ไม่ค่อยชอบเลี้ยงสัตว์ตัวผู้) คิดไงไม่รู้ สุดท้ายตกลงรับมาอยู่ด้วย
โดยกะว่าพอโตอยากให้ไปผสมกับสาวๆบ้านแฟน เพราะอยากได้ลูกแมวที่เป็นหลานเราเองจริงๆ นี่โฉมหน้าฮีตอนนั้น

ตอนเด็กๆด้วยความที่ฮีเป็นลูกคนเดียว อยู่กับแม่จนถึงเดือนนึงก็กัดหัวนมแม่ แย่งอาหารแม่กิน ทำให้ต้องแยกออกมาอยู่ตัวเดียว
ที่ฟาร์มเห็นว่าอยู่ตัวเดียว กลัวจะเหงาเลยเอาลูกแมวมาอยู่เป็นเพื่อน อนิจจา ฮีเล่นแรง ตบๆ ชวนเค้าเล่น
จนเค้าช็อกตายไปอย่างไม่ทราบสาเหตุ และนั่นคือที่มาของชื่อ “ฆาตกร”

แรกเริ่มเดิมทีเราพากรมาอยู่ที่หอ (หอที่อยู่เลี้ยงสัตว์ได้) รูมเมทเห็นด้วยแถมเห่อน้องกรมาก ดูแลอย่างดี
คอยเติมน้ำเติมอาหารเติมทรายให้ตลอด อยู่เล่นด้วยทั้งวันถ้าไม่มีเรียน

เราเลี้ยงกรที่หออยู่เกือบสองเดือนก็เป็นช่วงปิดเทอม เลยพากรกลับไปอยู่บ้าน ที่บ้านเราเลี้ยงหมา
กรดูมีความสุขมากที่ได้เข้าฝูง ปรับตัวรวดเร็วและแนบเนียน จากเดิมที่เคยเล่นไม่เก็บเล็บ งับแรง กอดแล้วเอาขาถีบๆ
พอไปอยู่กับหมานิสัยแบบนี้ก็หายไป (เพราะถ้าเล่นแรงหมาจะไม่เล่นด้วย - -*)

ช่วงนั้นกรอายุสี่เดือน เราถึงเริ่มสงสัยว่าทำไมฮีดูเหมือนไม่มีไข่ (ก่อนหน้านี้ไม่เคยเลี้ยงแมวมาก่อน) แต่ก็ยังไม่ได้อะไรมาก
พาไปเจอคนที่เคยเลี้ยงแมวเค้าจับๆดูแล้วบอกว่าปกติ เราก็เลยไม่ได้สงสัยอะไรต่อ ตอนนั้นพี่สาวเราเรียนจบกลับมาอยู่บ้าน
พอเราเปิดเทอมพี่สาวไม่ให้พากรกลับหอ เพราะกลัวกรเหงาไม่มีเพื่อน ถ้าอยู่บ้านยังมีหมาให้เล่นด้วย
แต่ดูจากรูปช่วงนั้นแล้ว... เอ่อะ นี่กลัวกรเหงาหรือกลัวตัวเองเหงาฟระ

โดนจับแต่งหญิงเรื่อยเลย

หลังจากนั้นเราก็ได้รับแมวมาเพิ่มหนึ่งตัว เป็นเด็กหญิงครึ่งเปอร์เซียหวังว่าจะให้เป็นคู่ตุนาหงันกัน
จากการต่อสู้แย่งชิงกันตั้งชื่อ (จากการนับจำนวนครั้งการให้อาหาร) พี่สาวเราก็ชนะไปโดยปริยาย
(“ใช่ซี๊...ก็เราอยู่หอนี่นา กลับบ้านอาทิตย์ละสี่วัน” ) สุดท้ายนางก็ได้ชื่อสุดแสนจะกิ๊บเก๋เวรี่กู๊ดว่า
“ฮานาบิ” ที่แปลว่าดอกไม้ไฟ (ช่วงนั้นพี่สาวอ่านการ์ตูนเรื่อง “ฮานาบิ สาวใสหัวใจว้าวุ้น” = =)
ห่างกันสามเดือนแต่ไซต์ห่างกันเว่อร์

ช่วงนั้นกรอายุ 5 เดือน เราพาไปฉีดวัคซีน นึกขึ้นได้เลยลองถามหมอว่าไข่ฮีปกติมั้ย ยังไง เราดูไม่ออก หมอคลำดู
บอกว่าไข่ยังไม่ลงถุงสองข้างเลยนะ ข้างขวาลงมาจ่อแล้วเหมือนกำลังจะลงถุง แต่ข้างซ้ายยังหาไม่เจอ น่าจะอยู่ในช่องท้อง
หมอบอกว่ารอได้ถึง 8 เดือน ถ้ายังไม่ลงแสดงว่าทองแดงแน่ๆ ถ้าผสมก็มีโอกาสติด ไม่ควรให้ผสมเนื่องจากติดต่อทางพันธุกรรม
จะให้ลูกเป็นทองแดงต่อๆไป และถ้าจะให้ดีต้องผ่าทำหมัน ไม่งั้นไข่ที่อยู่ในช่องท้องจะพัฒนาไปเป็นเนื้องอกหรือเนื้อร้ายได้ต่อไป
ช่วงนั้นเราไปปรึกษาหมอหลายท่าน หมอบางท่านก็บอกว่าอาจรอได้ถึง 1 ขวบ ก็ใจชื้นขึ้นมาหน่อย

แต่จนแล้วจนรอดพอครบ 6 เดือนไข่ลงข้างเดียว หลังจากนั้นก็ไม่มีวี่แววอีกเลย คลำหาบริเวณขาหนีบก็ไม่เจอ
ความหวังเริ่มหดหาย จากที่เคยถามหมอว่า”รอได้ถึงเมื่อไหร่?” กลายเป็นคำถามว่า “ควรจะผ่าทำหมันเมื่อไหร่ดี?”
ระหว่างรอก็ตัดขนซะหน่อย