ตอนที่ 1 พรหมลิขิตหรอเวรกรรม
~ รักเธอ รักเธอ
รู้เพียงเท่านั้น
แม้เราบังเอิญได้พบกัน
หรือฟ้าบรรดาลให้พบเธอ..~
" เอ๊ะ!! ที่นี่มันที่ไหนน่ะ สวยจัง ~^^~"
ฉันไม่รู้ว่ามันคือที่ไหน แต่แค่รู้ว่ามันสวยมาก เพราะ มีทั้งท้องฟ้าที่แจ่มใส ธารน้ำไหลสีฟ้าอมเขียว รับกับพื้นหญ้าสีเขียวที่มีดอกไม้ปกคลุม เล่านกน้อยก็พากันบินเล่นกันอย่างสนุกสนาน ผีเสื้อก็บินมาตอมดอกไม้ ดูดกินน้ำหวานอย่างเอร็ดอร่อย เหล่ากระรอกน้อย วิ่งกันวุ่นไปหมด เป็นภาพที่สวยงามมากจริงๆ โหย....นี่มัน สวรรค์ชัดๆ !!
ขณะที่ฉันกำลังเดินเล่นชมนกชมไม้ สีสันอันสวยงามอย่างเพลิดเพลิน ทันใดนั้นเอง จู่ๆ ลมที่เคยสงบนิ่ง ก็เริ่มมีพายุขึ้น จากนั่นก็ทวีความแรงขึ้นเรื่อยๆ เรื่อยๆ หมู่นกและผีเสื้อ รวมทั้งสรรพสัตว์ทั้งหลาย พากันวิ่งหนีแตกกระเจิง เพราะความตกใจ แล้วฉันจะอยู่ทำไมล่ะ!!
ฉันรีบวิ่งไปหลบหลังต้นไม้ขนาดใหญ่ ประมาณสิบคนโอบได้ ตอนนี้ดอกไม้ที่เคยงดงาม กลับล้มระเนระนาดไม่เป็นท่า ฉันพยายามเพ่งมองด้านในพายุนั้น แต่ฝุ่นมันเต็มไปหมด โอ๊ย!!..พายุบ้า พอสักทีได้ไหม!!!
ทันใดนั้นเอง ก็มีเจ้ามังกรยักษ์ ตัวใหญ่ บินทะลุออกมาจากพายุนั่น พร้อมกับพ่นไฟ เผาทุกอย่างวอดวายไปหมด ใจร้าย ชั้นชักทนไม่ไหวแล้วนะ!!
" หยุดนะ!!! เจ้ามังกรอัมหิต "
ได้ผล เจ้ามังกรนั้นหยุดพ่นไฟ แล้วเดินมุ่งหน้าเข้ามาหาฉัน เห้ยๆ.. มันจับฉันไว้ในกำมือ โอย..หายใจไม่ออกเฟ้ยย!!
" ช่วยด้วยค่ะ ช่วยด้วย ปล่อยดิเว้ย!!! "
" หยุดนะ!! เจ้ามังกรชั่วร้าย "
จู่ๆ ก็มีชายผู้หนึ่งตะโกนห้ามเจ้ามังกร เค้าขี่ม้ามีนอสีขาว (ice water : เค้าเรียกยูนิคอร์นย่ะ!! ) ไปรอบๆ มังกร และสั่งให้เจ้าม้าตัวนั้น ปล่อยเกล็ดน้ำแข็งดับเพลิงไฟจากการพ่นไฟของมัน จากนั้นก็ควบม้าขึ้นไปแล้วนำดาบประกายแสงวาบ ฟันไปที่เจ้ามังกรนั้น เจ้ามังตกใจแสงจากดาบ จู่ๆ มันก็เอามือสองข้าง ปิดตา หะ!! แล้วชั้นล่ะ!!..
ร่างของฉันลอยละลิ่วร่วงลงมา ไม่รอดแน่... พ่อแก้ว แม่แก้ว จะถึงพื้นแล้ว ตายแน่...
ตุบ!! เอ๊ะ!! นี่ฉันคงตายไปแล้วสินะ ร่างกายไม่รู้สึกอะไรเลย ลาก่อนนะคะ พ่อ แม่ ToT
ฉันค่อยๆ ลืมตาขึ้นมา สวรรค์สินะ ใครกันน่ะ? ที่นั่งอยู่ตรงหน้าชั้น เทพบุตรเหรอ ?
" นี่เจ้าเป็นอะไรมั้ย "
" ไม่เจ้าค่ะ ท่านเทพบุตร "
" เจ้าพูดอะไร นี่!!.. เจ้ายังไม่ตายนะ "
" ยังม่ายยยย..ตายยย..เหยอออ ห้ะ!! ข้ายังไม่ตาย ีใจจังเลย อุ๊!! "
งั้นก็แสดงว่า ตอนนี้ฉันอยู่ต่อหน้าหนุ่มหล่อหรอเนี่ย เฮ้ออ.. จะเป็นลม คร่อก!!
" อ้าว.. เจ้าๆๆ เฮ้อ!! ช่วยไม่ได้สินะ "
ฉันแอบลืมตา เค้ากำลังโน้มหน้าเข้ามาเรื่อยๆ จะถึงแล้วๆ
ซู่!!!.. " เห้ย!!! แม่!! " ฉันอุทานออกมาด้วยความตกใจ แม่เอาน้ำมาสาดช้านนน!!!
" นี่จะไปเรียนมั้ย วันนี้น่ะ เปิดเรียนวันแรกนะ จะแปดโมงแล้ว ไปส่งไม่ได้ด้วย ต้องทำข้าวกล่อง.. " แล้วแม่ก็ร่ายยาวววว.. ต่อไป แต่ตอนนี้ฟังคำบ่นไม่ได้แล้ว โทษนะแม่ หนูรีบ O.o'
ฉันรีบอาบน้ำ แปรงฟัน แล้วแต่งตัวด้วยชุดนักเรียนญี่ปุ่น เอาล่ะ!!
อันดับแรกใส่เสื้อเชิร์ตสีขาวก่อนแล้วก็ใส่เสื้อกั๊กสีเทาด้านนอก จากนั้นใส่กระโปรงทับ เพื่อจะได้ยัดในได้ ผูกเนคไทป์ ใส่เข็มขัด แป้งเปิ้งอย่าพึ่งทา ผมอย่าเพิ่งจัดล่ะกัน ไปใส่ถุงเท้า รองเท้าดีกว่า
" แม่ค่ะ ไปแล้วค่ะ สวัสดีค่ะ!! เอ่อ..แล้วก็ขอข้าวกล่องๆ นึงนะค่ะ...ขอบคุณค่ะ "
แล้วฉันก็รีบวิ่งออกมาโดยไม่ต้องรอให้แม่ตอบใดๆ ทั้งสิ้น อ่ะ!! นั่น รถโรงเรียนเที่ยวสุดท้ายนี่ จะออกแล้ว เห้ย!!! รอด้วยยยย!!"
แฮก..ๆๆ ฉันยืนหอบอยู่หน้าประตูรถ แล้วเดินขึ้นไป นั่งอยู่ที่เก้าอี้ ริมหน้าต่าง แล้วจัดแจงหวีผม ถักเปีย แล้วกินข้าวที่นั่น โดยไม่สนใจรุ่นพี่รุ่นน้องแต่อย่างใด ก็ฉันเป็นคนดังนี่...
ที่โรงเรียนโองาชิ ไฮสคูล เวลา 07.55
ค่ะ แนะนำตัวก่อนนะคะ ชื่อ นามิตซุ อายุ 16 ปลายๆ แล้วค่ะ หน้าตาพอใช้ได้มั่ง เป็นเด็กแว่นค่ะ ไม่ใช่เพราะอ่านหนังสือหนักอะไรนะค่ะ แต่เพราะฉันใช้ชีวิตอยู่กับคอมพิวเตอร์ เอาส่วนสูงมั้ยค่ะ สูง 170 เซนติเมตร หนัก 45 กิโลกรัม สัดส่วนคงไม่ต้องพูดถึง คือพูดง่ายๆ ว่าซ่อนรูปอ่ะค่ะ การศึกษาตอนนี้ เรียนไฮสคูลอยู่ค่ะ มีตำแหน่งเป็นสภานักเรียน ฝ่ายปกครองค่ะ ( ดังพอมั้ยคะ..? ) เรียกอีกอย่างว่า สารวัตนักเรียน เห็นเด็กแว่นอย่างนี้ ความสามารถพิเศษคือการ เตะต่อย เทควันโด ไม่ได้เป็นคนยอมคนนะค่ะ ฉันเป็นผู้หญิงที่ห้าวหน่อยค่ะ ห้าวจนถึงขั้นหลายๆ คน คิดว่าฉันเป็นทอม 555 ตลกเนอะ (ตรงไหน..?) อาจเป็นเพราะว่าฉันไม่เคยมีแฟน และไม่สนใจผู้ชายคนไหนเลย แต่... ไอ้ฝันบ้าๆ นี่ คืออะไรเนี่ย!!!
วันนี้ ฉันมาโรงเรียนสายแบบเส้นยาแดงผ่านแปดเลยทีเดียว ซวยแล้ววว!!!
" เฮ้.!! มิตซุจัง ไหง๋ สารวัตรนักเรียนมาเอาปานนี้ล่ะจ๊ะ " เพื่อนฉันเองค่ะ เค้าชื่อไรบาระ เป็นคนสวยน่ารักเลยทีเดียว ขนาดหลายๆ คนเข้าใจผิด คิดว่าเป็นทอม ดี้ กันนะเนี่ย
" น่าไรบาระ เดี๋ยวเล่าให้ฟัง "
" เอาล่ะ!!! นักเรียนทุกคน ยินดีต้อนรับเข้าสู่ภาคเรียนใหม่ นักเรียนทุกคนจะคละห้องกันอยู่นะ ดูรายชื่อได้ที่บอร์ดเลยนะ ตั้งใจเรียนล่ะ ^^ "
" คร้าบบบ/ค่ะ!!!"
" นี่ มิตซุจัง ไปดูชื่อกัน นี่ๆๆ เอ... เธออยู่ม. 5 ห้อง B นะ แล้วชั้นอ่ะ อยู่ไหนๆ ...นี่ไง อยู่ห้องเดียวกันเลย เย้!!"
"..."
" นี่ มิตซุจัง ได้ยินมั้ย เฮ้!!!"
" ฮ่ะ!! ว่าไง..?? "
" เราอยู่ห้องเดียวกันล่ะ 5B.. ป่ะ!! เลือกที่นั่งกัน เอาติดๆ กันเลยนะ "
ฉันกับไรบาระ เดินขึ้นไปบนห้องก็ต้องทำใจ เพราะ มีโต๊ะเหลืออยู่ 2 ตัว แต่อยู่กันคนละฟากเลย แล้วฉันซึ่งออกจะเรียนดี (ตรงไหน?) เลยเลือกนั่งเกือบหลังห้อง ติดหน้าต่าง ส่วนไรบาระก็นั่งข้างหน้าไป ปัทโธ่!! เซ็งชะมัด สำรวจเพื่อนในห้องดีกว่า โห.... รอบๆ มีแต่ตัวเป้งๆ ทางขวาเป็นประธานนักเรียนโองาชิ ด้านหน้าฉันคือ ดาวโรงเรียน ฮานะ สวย น่ารัก แล้วด้านหลังฉัน ...อ่ะ อ้าว!! ไม่อยู่แหะ...ช่างเหอะ เรียนดีกว่า
" เอาล่ะ เงียบๆ หน่อย สวัสดี นักเรียนทุกคน วันนี้เป็นวันเปิดภาคเรียนวันแรก เราจะมาแนะนำตัวกันก่อนเรียน ครูชื่อ โกโร้ เป็นครูที่ปรึกษาของพวกเธอ.."
ครูโกโร้ อายุ 25 ปี เป็นไอดอลของชั้นเลยล่ะ ทั้งสูง ขาว เท่ เรียนดี กีฬาเก่ง ได้ข่าวว่าจบเอกปีนี้ด้วย ขนาดอายุยังน้อยนะเนี่ย ดีใจจังเลย ได้ครูโกโร้มาเป็นที่ปรึกษา -^^-
" เอาล่ะครู แนะนำตัวเองเสร็จแล้ว ถึงตาพวกเธอบ้าง เริ่มจาก..อ่ะ เธอก่อน.... "
แล้วพวกเราก็พากันแนะนำตัวจนเกือบเสร็จ เพราะมีอีตาคนนึงยังไม่มา แต่ก็ช่างเค้าเถอะ..
พักเที่ยง
หลังจากกินข้าวเสร็จ ฉันกับไรบาระมาเดินคุยกัน
" นี่ๆ มิตซุจัง เธอยังไม่บอกเลยนะว่า ทำไมมาสาย " ยังจะถามอีก
" ก็ไอ้ฝันบ้าๆ อ่ะดิ พูดแล้วเซ็ง "
" เหรอๆ แล้วฝันว่าอะไรอ่ะ? " คงต้องเล่าล่ะ
แล้วฉันก็เล่าความฝันทั้งหมดให้ไรบาระฟัง
" ว้าวๆๆๆ ไม่น่าเชื่อว่าเธอจะฝันแบบนี้ โห..นึกว่าจะเป็นทอมซะแล้ว จิตใต้สำนึกเธอยังชอบผู้ชายอยู่นะเนี่ย!!! "
" พูดอะไร เพ้อเจ้อ!! "
" น่าน ฮั่นแน่!! น่าแดงทำไมล่ะจ๊ะ ^^ .... อ่ะ.!! เดี๋ยวชั้นไปคุยกับรุ่นน้องก่อนนะ " แล้วเธอก็เดินจากไป
ส่วนฉันก็เดินต่อไปเรื่อยๆ..นึกถึงเรื่องราวในความฝัน.
' บ้า..บ้าไปแล้ว '
ระหว่างที่ฉันกำลังเดินไปเรื่อยเปื่อยอยู่นั้น ทันใดนั้นเอง ก็มีเสียงกรี๊ดกร๊าดโวยวาย และเสียงตะโกนเรียกชั้น
" รุ่นพี่ ระวังค่ะ!!! "
ฉันหันกลับไปมอง ก็เห็นรถสปอร์ตคันนึง แล่นมาด้วยความเร็ว มุ่งหน้ามาทางฉัน เห้ย!!! ฉันหลับตาปี๋ด้วยความตกใจกลัว ถูกชนแน่ๆ ชั้นถูกชนแน่ๆ
หวืบ..บ..ฉันรู้สึกว่าทำไมร่างกายของฉันมันอ่อนแรง แล้วแว่นที่ใส่ก็กระเด็นไป โดนชนแล้วสินะ ฉันคงตายไปแล้ว ทุกอย่างเบาหวิว แล้วก็หายวับไป...
ห้องพยาบาล
ฉันนอนอยู่บนเตียงคนไข้ โอย..แสบตา ฉันกระพริบตาถี่ๆ เพราะแสงมันแยงตา ที่นี่ที่ไหนทำไมแสบตาจัง สวรรค์ล่ะสินะ
'ฉันโดนรถชน ใช่ ฉันโดนรถชน ตอนนี้ฉันตายไปแล้ว ฮือๆๆๆ พ่อคะ แม่คะ หนูขอโทษที่ไม่สามารถทำตามความฝันของพ่อกับแม่ได้ แล้วก็จะไม่ได้เห็นหน้าพ่อกับแม่อีก ฮือๆๆๆ'
จากนั้นฉันก็ร้องไห้ แม้กระทั่งตอนที่หลับตาอยู่ ขณะนั้นเอง ฉันรู้สึกเหมือนมีคนมาจับมือเธอไว้ เมื่อชั้นลืมตาขึ้น ก็ต้องสะดุ้งตกใจ แล้วรีบชักมือออกอย่างรวดเร็ว พร้อมกับตะโกนออกไปว่า
" ไอ้คาโตริ!!! "
คาโตริเป็นคนที่ฮอตที่สุดในโรงเรียน เพราะทั้งหน้าตาดี รูปหล่อ พ่อรวย แต่เสียอย่างเดียวคือ นิสัย เป็นศัตรูเบอร์หนึ่งของฉัน ที่ต้องคอยไล่จับมัน เวลามันหนีออกจากโรงเรียน หรือเวลามันโดดเรียน เพื่อไปมีอะไรกับสาวๆ แฟนคลับ หึ่ย!! พูดแล้วขนลุก นี่ล่ะ!! สาเหตุที่ทำให้ฉันไม่ชอบผู้ชาย
" โถๆๆๆ ...มาเรียกคนช่วยชีวิตไอ้ได้ยังไงกันจ๊ะ สารวัตรนักเรียนจอมเก่งกาจ โอ๊ะๆ!! ดูสิ ร้องไห้ด้วย โอ๋..ไม่เป็นไรนะ ฮะๆๆๆ "
" นี่นาย ช่วยชีวิตฉันไว้หรอ งั้น..ขอบใจ ฉันไปล่ะ เดี่ยวเข้าเรียนคาบต่อไปสาย " แล้วฉันก็หยิบแว่นที่อยู่ข้างเตียงมาใส่ พร้อมกับวิ่งหนีไป
" เดี๋ยว!!! อย่าเพิ่งไปดิ เห้ย!!! "
ปัดโธ่!!! ใครเค้าอยากจะอยู่ใกล้ผู้ชายที่น่ารังเกียจนี้ล่ะ!! แหว๊ะ...~~
ที่ห้อง 5B
" ครูคะ ขออนุญาตค่ะ "
" อ้าว..ฟื้นแล้วหรอ งั้นก็มานั่งเรียนได้แล้ว "
" ค่า!"
ระหว่างที่ฉัน กำลังไปนั่งที่โต๊ะ ก็มีเสียงแทรกขึ้นมา
" ขออนุญาตครับ!!! "
" มาแล้วหรอ นึกว่าตายคาส้วมซะแล้ว "
" โทษทีครับ .."
เสียงนี่มัน อย่าบอกนะว่า....ฉันหันหลังกลับไป ..
" เห้ย!! ยัยมิตซุ/ นายคาโตริ!!!" เราสองคนตะโกนกันลั่นห้อง
ไม่จริงน่าา ฉันต้องฝันร้ายอีกแน่ๆ ฉันลองเอามือหยิกแขนตัวเอง โอ๊ย!!.. ไม่ได้ฝัน นี่ฉันอยู่ห้องเดียวกับนายนี่จริงๆ เหรอเนี่ย ToT
" นี่พวกเธอ..ตกใจอะไรกัน ไปนั่งเรียนกันได้แล้ว "
" ค่าา/ ค้าบบ "
หลังจากเรียนไป ซักพัก จู่ๆ นายนั่นก็มาสะกิดที่หลังฉัน
" นี่เธอ..ฉันคิดว่าที่เรามาอยู่ห้องด้วยกันมันคือพรหมลิขิตนะ "
" พรหมลิขิตบ้านนายอ่ะดิ เวรกรรมชัดๆ .."
ปั้ง!! เสียงไม้เรียวฟาดโต๊ะก็ดังขึ้นมา
" พวกเธอ..คุยอะไรกัน อยากคุยกันนักใช่ไหม ไปยืนกระต่ายขาเดียวคุยกันข้างนอก ไป๊!!! " นั่นไงล่ะ เวรกรรมชัดๆ --*
แต่งนิยายเรื่องแรกในเว็บเด็กดี ขอคำแนะนำด้วยค่ะ
~ รักเธอ รักเธอ
รู้เพียงเท่านั้น
แม้เราบังเอิญได้พบกัน
หรือฟ้าบรรดาลให้พบเธอ..~
" เอ๊ะ!! ที่นี่มันที่ไหนน่ะ สวยจัง ~^^~"
ฉันไม่รู้ว่ามันคือที่ไหน แต่แค่รู้ว่ามันสวยมาก เพราะ มีทั้งท้องฟ้าที่แจ่มใส ธารน้ำไหลสีฟ้าอมเขียว รับกับพื้นหญ้าสีเขียวที่มีดอกไม้ปกคลุม เล่านกน้อยก็พากันบินเล่นกันอย่างสนุกสนาน ผีเสื้อก็บินมาตอมดอกไม้ ดูดกินน้ำหวานอย่างเอร็ดอร่อย เหล่ากระรอกน้อย วิ่งกันวุ่นไปหมด เป็นภาพที่สวยงามมากจริงๆ โหย....นี่มัน สวรรค์ชัดๆ !!
ขณะที่ฉันกำลังเดินเล่นชมนกชมไม้ สีสันอันสวยงามอย่างเพลิดเพลิน ทันใดนั้นเอง จู่ๆ ลมที่เคยสงบนิ่ง ก็เริ่มมีพายุขึ้น จากนั่นก็ทวีความแรงขึ้นเรื่อยๆ เรื่อยๆ หมู่นกและผีเสื้อ รวมทั้งสรรพสัตว์ทั้งหลาย พากันวิ่งหนีแตกกระเจิง เพราะความตกใจ แล้วฉันจะอยู่ทำไมล่ะ!!
ฉันรีบวิ่งไปหลบหลังต้นไม้ขนาดใหญ่ ประมาณสิบคนโอบได้ ตอนนี้ดอกไม้ที่เคยงดงาม กลับล้มระเนระนาดไม่เป็นท่า ฉันพยายามเพ่งมองด้านในพายุนั้น แต่ฝุ่นมันเต็มไปหมด โอ๊ย!!..พายุบ้า พอสักทีได้ไหม!!!
ทันใดนั้นเอง ก็มีเจ้ามังกรยักษ์ ตัวใหญ่ บินทะลุออกมาจากพายุนั่น พร้อมกับพ่นไฟ เผาทุกอย่างวอดวายไปหมด ใจร้าย ชั้นชักทนไม่ไหวแล้วนะ!!
" หยุดนะ!!! เจ้ามังกรอัมหิต "
ได้ผล เจ้ามังกรนั้นหยุดพ่นไฟ แล้วเดินมุ่งหน้าเข้ามาหาฉัน เห้ยๆ.. มันจับฉันไว้ในกำมือ โอย..หายใจไม่ออกเฟ้ยย!!
" ช่วยด้วยค่ะ ช่วยด้วย ปล่อยดิเว้ย!!! "
" หยุดนะ!! เจ้ามังกรชั่วร้าย "
จู่ๆ ก็มีชายผู้หนึ่งตะโกนห้ามเจ้ามังกร เค้าขี่ม้ามีนอสีขาว (ice water : เค้าเรียกยูนิคอร์นย่ะ!! ) ไปรอบๆ มังกร และสั่งให้เจ้าม้าตัวนั้น ปล่อยเกล็ดน้ำแข็งดับเพลิงไฟจากการพ่นไฟของมัน จากนั้นก็ควบม้าขึ้นไปแล้วนำดาบประกายแสงวาบ ฟันไปที่เจ้ามังกรนั้น เจ้ามังตกใจแสงจากดาบ จู่ๆ มันก็เอามือสองข้าง ปิดตา หะ!! แล้วชั้นล่ะ!!..
ร่างของฉันลอยละลิ่วร่วงลงมา ไม่รอดแน่... พ่อแก้ว แม่แก้ว จะถึงพื้นแล้ว ตายแน่...
ตุบ!! เอ๊ะ!! นี่ฉันคงตายไปแล้วสินะ ร่างกายไม่รู้สึกอะไรเลย ลาก่อนนะคะ พ่อ แม่ ToT
ฉันค่อยๆ ลืมตาขึ้นมา สวรรค์สินะ ใครกันน่ะ? ที่นั่งอยู่ตรงหน้าชั้น เทพบุตรเหรอ ?
" นี่เจ้าเป็นอะไรมั้ย "
" ไม่เจ้าค่ะ ท่านเทพบุตร "
" เจ้าพูดอะไร นี่!!.. เจ้ายังไม่ตายนะ "
" ยังม่ายยยย..ตายยย..เหยอออ ห้ะ!! ข้ายังไม่ตาย ีใจจังเลย อุ๊!! "
งั้นก็แสดงว่า ตอนนี้ฉันอยู่ต่อหน้าหนุ่มหล่อหรอเนี่ย เฮ้ออ.. จะเป็นลม คร่อก!!
" อ้าว.. เจ้าๆๆ เฮ้อ!! ช่วยไม่ได้สินะ "
ฉันแอบลืมตา เค้ากำลังโน้มหน้าเข้ามาเรื่อยๆ จะถึงแล้วๆ
ซู่!!!.. " เห้ย!!! แม่!! " ฉันอุทานออกมาด้วยความตกใจ แม่เอาน้ำมาสาดช้านนน!!!
" นี่จะไปเรียนมั้ย วันนี้น่ะ เปิดเรียนวันแรกนะ จะแปดโมงแล้ว ไปส่งไม่ได้ด้วย ต้องทำข้าวกล่อง.. " แล้วแม่ก็ร่ายยาวววว.. ต่อไป แต่ตอนนี้ฟังคำบ่นไม่ได้แล้ว โทษนะแม่ หนูรีบ O.o'
ฉันรีบอาบน้ำ แปรงฟัน แล้วแต่งตัวด้วยชุดนักเรียนญี่ปุ่น เอาล่ะ!!
อันดับแรกใส่เสื้อเชิร์ตสีขาวก่อนแล้วก็ใส่เสื้อกั๊กสีเทาด้านนอก จากนั้นใส่กระโปรงทับ เพื่อจะได้ยัดในได้ ผูกเนคไทป์ ใส่เข็มขัด แป้งเปิ้งอย่าพึ่งทา ผมอย่าเพิ่งจัดล่ะกัน ไปใส่ถุงเท้า รองเท้าดีกว่า
" แม่ค่ะ ไปแล้วค่ะ สวัสดีค่ะ!! เอ่อ..แล้วก็ขอข้าวกล่องๆ นึงนะค่ะ...ขอบคุณค่ะ "
แล้วฉันก็รีบวิ่งออกมาโดยไม่ต้องรอให้แม่ตอบใดๆ ทั้งสิ้น อ่ะ!! นั่น รถโรงเรียนเที่ยวสุดท้ายนี่ จะออกแล้ว เห้ย!!! รอด้วยยยย!!"
แฮก..ๆๆ ฉันยืนหอบอยู่หน้าประตูรถ แล้วเดินขึ้นไป นั่งอยู่ที่เก้าอี้ ริมหน้าต่าง แล้วจัดแจงหวีผม ถักเปีย แล้วกินข้าวที่นั่น โดยไม่สนใจรุ่นพี่รุ่นน้องแต่อย่างใด ก็ฉันเป็นคนดังนี่...
ที่โรงเรียนโองาชิ ไฮสคูล เวลา 07.55
ค่ะ แนะนำตัวก่อนนะคะ ชื่อ นามิตซุ อายุ 16 ปลายๆ แล้วค่ะ หน้าตาพอใช้ได้มั่ง เป็นเด็กแว่นค่ะ ไม่ใช่เพราะอ่านหนังสือหนักอะไรนะค่ะ แต่เพราะฉันใช้ชีวิตอยู่กับคอมพิวเตอร์ เอาส่วนสูงมั้ยค่ะ สูง 170 เซนติเมตร หนัก 45 กิโลกรัม สัดส่วนคงไม่ต้องพูดถึง คือพูดง่ายๆ ว่าซ่อนรูปอ่ะค่ะ การศึกษาตอนนี้ เรียนไฮสคูลอยู่ค่ะ มีตำแหน่งเป็นสภานักเรียน ฝ่ายปกครองค่ะ ( ดังพอมั้ยคะ..? ) เรียกอีกอย่างว่า สารวัตนักเรียน เห็นเด็กแว่นอย่างนี้ ความสามารถพิเศษคือการ เตะต่อย เทควันโด ไม่ได้เป็นคนยอมคนนะค่ะ ฉันเป็นผู้หญิงที่ห้าวหน่อยค่ะ ห้าวจนถึงขั้นหลายๆ คน คิดว่าฉันเป็นทอม 555 ตลกเนอะ (ตรงไหน..?) อาจเป็นเพราะว่าฉันไม่เคยมีแฟน และไม่สนใจผู้ชายคนไหนเลย แต่... ไอ้ฝันบ้าๆ นี่ คืออะไรเนี่ย!!!
วันนี้ ฉันมาโรงเรียนสายแบบเส้นยาแดงผ่านแปดเลยทีเดียว ซวยแล้ววว!!!
" เฮ้.!! มิตซุจัง ไหง๋ สารวัตรนักเรียนมาเอาปานนี้ล่ะจ๊ะ " เพื่อนฉันเองค่ะ เค้าชื่อไรบาระ เป็นคนสวยน่ารักเลยทีเดียว ขนาดหลายๆ คนเข้าใจผิด คิดว่าเป็นทอม ดี้ กันนะเนี่ย
" น่าไรบาระ เดี๋ยวเล่าให้ฟัง "
" เอาล่ะ!!! นักเรียนทุกคน ยินดีต้อนรับเข้าสู่ภาคเรียนใหม่ นักเรียนทุกคนจะคละห้องกันอยู่นะ ดูรายชื่อได้ที่บอร์ดเลยนะ ตั้งใจเรียนล่ะ ^^ "
" คร้าบบบ/ค่ะ!!!"
" นี่ มิตซุจัง ไปดูชื่อกัน นี่ๆๆ เอ... เธออยู่ม. 5 ห้อง B นะ แล้วชั้นอ่ะ อยู่ไหนๆ ...นี่ไง อยู่ห้องเดียวกันเลย เย้!!"
"..."
" นี่ มิตซุจัง ได้ยินมั้ย เฮ้!!!"
" ฮ่ะ!! ว่าไง..?? "
" เราอยู่ห้องเดียวกันล่ะ 5B.. ป่ะ!! เลือกที่นั่งกัน เอาติดๆ กันเลยนะ "
ฉันกับไรบาระ เดินขึ้นไปบนห้องก็ต้องทำใจ เพราะ มีโต๊ะเหลืออยู่ 2 ตัว แต่อยู่กันคนละฟากเลย แล้วฉันซึ่งออกจะเรียนดี (ตรงไหน?) เลยเลือกนั่งเกือบหลังห้อง ติดหน้าต่าง ส่วนไรบาระก็นั่งข้างหน้าไป ปัทโธ่!! เซ็งชะมัด สำรวจเพื่อนในห้องดีกว่า โห.... รอบๆ มีแต่ตัวเป้งๆ ทางขวาเป็นประธานนักเรียนโองาชิ ด้านหน้าฉันคือ ดาวโรงเรียน ฮานะ สวย น่ารัก แล้วด้านหลังฉัน ...อ่ะ อ้าว!! ไม่อยู่แหะ...ช่างเหอะ เรียนดีกว่า
" เอาล่ะ เงียบๆ หน่อย สวัสดี นักเรียนทุกคน วันนี้เป็นวันเปิดภาคเรียนวันแรก เราจะมาแนะนำตัวกันก่อนเรียน ครูชื่อ โกโร้ เป็นครูที่ปรึกษาของพวกเธอ.."
ครูโกโร้ อายุ 25 ปี เป็นไอดอลของชั้นเลยล่ะ ทั้งสูง ขาว เท่ เรียนดี กีฬาเก่ง ได้ข่าวว่าจบเอกปีนี้ด้วย ขนาดอายุยังน้อยนะเนี่ย ดีใจจังเลย ได้ครูโกโร้มาเป็นที่ปรึกษา -^^-
" เอาล่ะครู แนะนำตัวเองเสร็จแล้ว ถึงตาพวกเธอบ้าง เริ่มจาก..อ่ะ เธอก่อน.... "
แล้วพวกเราก็พากันแนะนำตัวจนเกือบเสร็จ เพราะมีอีตาคนนึงยังไม่มา แต่ก็ช่างเค้าเถอะ..
พักเที่ยง
หลังจากกินข้าวเสร็จ ฉันกับไรบาระมาเดินคุยกัน
" นี่ๆ มิตซุจัง เธอยังไม่บอกเลยนะว่า ทำไมมาสาย " ยังจะถามอีก
" ก็ไอ้ฝันบ้าๆ อ่ะดิ พูดแล้วเซ็ง "
" เหรอๆ แล้วฝันว่าอะไรอ่ะ? " คงต้องเล่าล่ะ
แล้วฉันก็เล่าความฝันทั้งหมดให้ไรบาระฟัง
" ว้าวๆๆๆ ไม่น่าเชื่อว่าเธอจะฝันแบบนี้ โห..นึกว่าจะเป็นทอมซะแล้ว จิตใต้สำนึกเธอยังชอบผู้ชายอยู่นะเนี่ย!!! "
" พูดอะไร เพ้อเจ้อ!! "
" น่าน ฮั่นแน่!! น่าแดงทำไมล่ะจ๊ะ ^^ .... อ่ะ.!! เดี๋ยวชั้นไปคุยกับรุ่นน้องก่อนนะ " แล้วเธอก็เดินจากไป
ส่วนฉันก็เดินต่อไปเรื่อยๆ..นึกถึงเรื่องราวในความฝัน.
' บ้า..บ้าไปแล้ว '
ระหว่างที่ฉันกำลังเดินไปเรื่อยเปื่อยอยู่นั้น ทันใดนั้นเอง ก็มีเสียงกรี๊ดกร๊าดโวยวาย และเสียงตะโกนเรียกชั้น
" รุ่นพี่ ระวังค่ะ!!! "
ฉันหันกลับไปมอง ก็เห็นรถสปอร์ตคันนึง แล่นมาด้วยความเร็ว มุ่งหน้ามาทางฉัน เห้ย!!! ฉันหลับตาปี๋ด้วยความตกใจกลัว ถูกชนแน่ๆ ชั้นถูกชนแน่ๆ
หวืบ..บ..ฉันรู้สึกว่าทำไมร่างกายของฉันมันอ่อนแรง แล้วแว่นที่ใส่ก็กระเด็นไป โดนชนแล้วสินะ ฉันคงตายไปแล้ว ทุกอย่างเบาหวิว แล้วก็หายวับไป...
ห้องพยาบาล
ฉันนอนอยู่บนเตียงคนไข้ โอย..แสบตา ฉันกระพริบตาถี่ๆ เพราะแสงมันแยงตา ที่นี่ที่ไหนทำไมแสบตาจัง สวรรค์ล่ะสินะ
'ฉันโดนรถชน ใช่ ฉันโดนรถชน ตอนนี้ฉันตายไปแล้ว ฮือๆๆๆ พ่อคะ แม่คะ หนูขอโทษที่ไม่สามารถทำตามความฝันของพ่อกับแม่ได้ แล้วก็จะไม่ได้เห็นหน้าพ่อกับแม่อีก ฮือๆๆๆ'
จากนั้นฉันก็ร้องไห้ แม้กระทั่งตอนที่หลับตาอยู่ ขณะนั้นเอง ฉันรู้สึกเหมือนมีคนมาจับมือเธอไว้ เมื่อชั้นลืมตาขึ้น ก็ต้องสะดุ้งตกใจ แล้วรีบชักมือออกอย่างรวดเร็ว พร้อมกับตะโกนออกไปว่า
" ไอ้คาโตริ!!! "
คาโตริเป็นคนที่ฮอตที่สุดในโรงเรียน เพราะทั้งหน้าตาดี รูปหล่อ พ่อรวย แต่เสียอย่างเดียวคือ นิสัย เป็นศัตรูเบอร์หนึ่งของฉัน ที่ต้องคอยไล่จับมัน เวลามันหนีออกจากโรงเรียน หรือเวลามันโดดเรียน เพื่อไปมีอะไรกับสาวๆ แฟนคลับ หึ่ย!! พูดแล้วขนลุก นี่ล่ะ!! สาเหตุที่ทำให้ฉันไม่ชอบผู้ชาย
" โถๆๆๆ ...มาเรียกคนช่วยชีวิตไอ้ได้ยังไงกันจ๊ะ สารวัตรนักเรียนจอมเก่งกาจ โอ๊ะๆ!! ดูสิ ร้องไห้ด้วย โอ๋..ไม่เป็นไรนะ ฮะๆๆๆ "
" นี่นาย ช่วยชีวิตฉันไว้หรอ งั้น..ขอบใจ ฉันไปล่ะ เดี่ยวเข้าเรียนคาบต่อไปสาย " แล้วฉันก็หยิบแว่นที่อยู่ข้างเตียงมาใส่ พร้อมกับวิ่งหนีไป
" เดี๋ยว!!! อย่าเพิ่งไปดิ เห้ย!!! "
ปัดโธ่!!! ใครเค้าอยากจะอยู่ใกล้ผู้ชายที่น่ารังเกียจนี้ล่ะ!! แหว๊ะ...~~
ที่ห้อง 5B
" ครูคะ ขออนุญาตค่ะ "
" อ้าว..ฟื้นแล้วหรอ งั้นก็มานั่งเรียนได้แล้ว "
" ค่า!"
ระหว่างที่ฉัน กำลังไปนั่งที่โต๊ะ ก็มีเสียงแทรกขึ้นมา
" ขออนุญาตครับ!!! "
" มาแล้วหรอ นึกว่าตายคาส้วมซะแล้ว "
" โทษทีครับ .."
เสียงนี่มัน อย่าบอกนะว่า....ฉันหันหลังกลับไป ..
" เห้ย!! ยัยมิตซุ/ นายคาโตริ!!!" เราสองคนตะโกนกันลั่นห้อง
ไม่จริงน่าา ฉันต้องฝันร้ายอีกแน่ๆ ฉันลองเอามือหยิกแขนตัวเอง โอ๊ย!!.. ไม่ได้ฝัน นี่ฉันอยู่ห้องเดียวกับนายนี่จริงๆ เหรอเนี่ย ToT
" นี่พวกเธอ..ตกใจอะไรกัน ไปนั่งเรียนกันได้แล้ว "
" ค่าา/ ค้าบบ "
หลังจากเรียนไป ซักพัก จู่ๆ นายนั่นก็มาสะกิดที่หลังฉัน
" นี่เธอ..ฉันคิดว่าที่เรามาอยู่ห้องด้วยกันมันคือพรหมลิขิตนะ "
" พรหมลิขิตบ้านนายอ่ะดิ เวรกรรมชัดๆ .."
ปั้ง!! เสียงไม้เรียวฟาดโต๊ะก็ดังขึ้นมา
" พวกเธอ..คุยอะไรกัน อยากคุยกันนักใช่ไหม ไปยืนกระต่ายขาเดียวคุยกันข้างนอก ไป๊!!! " นั่นไงล่ะ เวรกรรมชัดๆ --*