สวัสดีค่ะทุกท่านที่หลงเข้ามาอ่าน กระทู้ของเรา ตามหัวกระทู้เลยค่ะ ตอนนี้เรากำลังหลงรักผู้ชาย ที่เขาบอกเราว่า เขาเป็นผู้ชายขายตัวค่ะ
เรื่องที่จะเล่าต่อไปนี้เป็นเรื่องจริงทุกประการนะคะ เจตนาที่ตั้งกระทู้นี้ขึ้นมาเพราะอยากระบายความในใจ และอยากได้ความคิดเห็นของคนอื่นๆน่ะค่ะ
เราไม่กล้าเล่าให้เพื่อนหรือคนใกล้ตัวฟัง และไม่อยากให้เค้ารู้ว่าเป็นเราที่มาตั้งกระทู้นี้
เราเล่าเรื่องไม่ค่อยเก่ง ถ้ามันวกไปวนมา หรือยังไง ต้องขอโทษล่วงหน้าด้วยนะคะ
ขอเข้าเรื่องเลยนะคะ
ขอย้อนกลับไปเมื่อซักประมาณปีกว่าๆ เราได้ไปรู้จักคนๆนึงโดยบังเอิญค่ะ
เรารู้จักเค้าเพราะเค้ามาใช้เบอร์มือถือเก่าของเพื่อนเรา แต่เราไม่ได้ลบเบอร์ออก ในไลน์เลย ออโต้แอด เข้ามา
เราเห็นชื่อแปลกๆเลยทักไปถามว่า นี่ใครคะ แอดไลน์เรามาจากไหน ประมาณนั้น
พอคุยไปคุยมาแล้วเค้าเป็นคนคุยสนุกค่ะ คุยด้วยแล้วสบายใจมาก เฮฮาเหมือนรู้จักกันมานานเลย
ยิ่งพอคิดว่ายังไงก็ไม่รู้จักกัน เราเลยรู้สึกว่าเราคุยกับเค้าได้ทุกเรื่องค่ะ บางทีเรื่องอะไรที่เครียดๆ เรื่องที่ทำงาน เค้าก็รับฟังและให้คำปรึกษาที่ดีมากๆ ตอนนั้นก็เริ่มรู้สึกดีๆกับเค้าแล้วค่ะ
แต่ก็คิดอืม คงไม่ดีมั้งเราไม่เคยเจอกันซักหน่อย จะไปชอบเค้าได้ยังไง เราไม่ได้รู้จักเค้าดีพอซักหน่อย ก็เลยห้ามๆความคิดตัวเองไว้แค่นั้น
มาเจอกันครั้งแรกเมื่อตอนปลายปีที่ผ่านมาค่ะ เราก็จะไปทำบุญ แต่พอดีเพื่อนไม่ว่าง เราก็เลยไปบ่นๆกับเค้าว่าเนี่ย นานๆจะว่างตรงกันซักที ตั้งใจจะไปทำบุญ เพื่อนไม่ว่างซะงั้น เลยต้องไปคนเดียวเลย (สาบานค่ะ บ่นแบบไม่คิดอะไรจริงๆ)
เค้าก็เลยตอบกลับมาประมาณว่า เราว่างนะ ให้เราไปเป็นเพื่อนมั้ย แต่ตอนบ่ายไปดูหนังเป็นเพื่อนเราหน่อยนะ
สรุปก็เลยไปทำบุญแล้วก็ไปดูหนังด้วยกันค่ะ ตอนแรกเราก็ยังเกร็งๆนะคะ แต่คือเค้าเอนเตอร์เทรนมาก คุยกันในไลน์เป็นยังไง ตัวจริงก็อย่างนั้นเลยค่ะ เฮฮา เลยช่วยให้หายเกร็งเลย
หลังจากนั้นมาก็เจอกันเรื่อยๆค่ะ อาทิตย์ละครั้งบ้าง สองอาทิตย์ครั้งบ้าง ก็ไปทานข้าวบ้าง ดูหนังบ้าง ตามประสาคนคุยกันถูกคอ
เค้าเป็นคนติดดินมาก ทานข้าวเราก็ทานฟู้ดคอร์ดธรรมดานี่แหละค่ะ ไม่ก็เป็นร้านข้าวข้างทางแชร์กันตลอดตามแบบฉบับเพื่อนกันทั่วไป
คือเค้าไม่ใช่คนที่หน้าตาดีมาก แต่เรียกได้ว่าบุคลิกดีค่ะ สุภาพมากๆ เหล้าไม่กิน บุหรี่ไม่สูบ เราก็ประทับใจในตัวเค้ามากขึ้นเรื่อยๆ
จนเมื่อ 2 อาทิตย์ก่อน เราเลยตัดสินใจที่จะบอกเค้าค่ะ ว่าเราชอบเวลาที่เราอยู่กับเค้า เราชอบเวลาที่เราคุยกัน เรามีความสุข และรู้สึกสนุกที่ได้ใช้เวลาด้วยกัน เลยถามเค้าว่า เรามาเจอกันบ่อยกว่านี้ ทำความรู้จักกันมากกว่านี้ เป็นมากกว่าเพื่อนกันได้มั้ย
อายนะคะที่เป็นคนบอกก่อน แต่ก็คิดว่ายังไงก็ต้องมีคนพูดออกมาก่อน ไม่อย่างนั้นความสัมพันธ์ก็คงไม่ไปไกลกว่านี้
เลยแก้เก้อไปว่า แต่ถ้าไม่คิดแบบนั้นเราก็ไม่อะไรนะ ไม่เครียด เป็นเพื่อนกันเหมือนเดิมก็ได้
แต่กลายเป็นว่า เค้าอึ้งไปเลยค่ะ อ่านไลน์เราแล้วหายไปนานมาก กลับมาตอบว่า เค้าไม่คิดว่าเราจะคิดกับเค้าแบบนั้น เค้าไม่ใช่คนดีหรอก เค้าไม่คู่ควรกับเราหรอก ขอโทษนะ
เราเลยถามเค้าว่าทำไมถึงพูดแบบนั้น ทำไมถึงบอกว่าตัวเองไม่คู่ควรกับคนอื่น เค้าก็ไม่ยอมตอบค่ะ
ไลน์ไปเค้าอ่าน แต่เค้าก็ไม่ยอมตอบเราเลย เราเลยบอกว่า เราขอโทษที่ทำให้เค้าต้องคิดมาก แต่อย่าเลิกคุยกันเพราะเรื่องแค่นี้เลยนะ บอกแล้วไงว่าไม่ชอบเราก็ไม่ได้เป็นอะไร แล้วก็พูดเหมือนเป็นเรื่องตลกๆไป
*ขอโทษนะคะ ตั้งกระทู้ครั้งแรก ไม่แน่ใจว่าต้องแทกห้องในยังไงค่ะ ผิดพลาดต้องขอโทษด้วยค่ะ*
*แก้ไขเพิ่มเติมเรื่องค่ะ*
เมื่อฉันหลงรักผู้ชายขายตัว
เรื่องที่จะเล่าต่อไปนี้เป็นเรื่องจริงทุกประการนะคะ เจตนาที่ตั้งกระทู้นี้ขึ้นมาเพราะอยากระบายความในใจ และอยากได้ความคิดเห็นของคนอื่นๆน่ะค่ะ
เราไม่กล้าเล่าให้เพื่อนหรือคนใกล้ตัวฟัง และไม่อยากให้เค้ารู้ว่าเป็นเราที่มาตั้งกระทู้นี้
เราเล่าเรื่องไม่ค่อยเก่ง ถ้ามันวกไปวนมา หรือยังไง ต้องขอโทษล่วงหน้าด้วยนะคะ
ขอเข้าเรื่องเลยนะคะ
ขอย้อนกลับไปเมื่อซักประมาณปีกว่าๆ เราได้ไปรู้จักคนๆนึงโดยบังเอิญค่ะ
เรารู้จักเค้าเพราะเค้ามาใช้เบอร์มือถือเก่าของเพื่อนเรา แต่เราไม่ได้ลบเบอร์ออก ในไลน์เลย ออโต้แอด เข้ามา
เราเห็นชื่อแปลกๆเลยทักไปถามว่า นี่ใครคะ แอดไลน์เรามาจากไหน ประมาณนั้น
พอคุยไปคุยมาแล้วเค้าเป็นคนคุยสนุกค่ะ คุยด้วยแล้วสบายใจมาก เฮฮาเหมือนรู้จักกันมานานเลย
ยิ่งพอคิดว่ายังไงก็ไม่รู้จักกัน เราเลยรู้สึกว่าเราคุยกับเค้าได้ทุกเรื่องค่ะ บางทีเรื่องอะไรที่เครียดๆ เรื่องที่ทำงาน เค้าก็รับฟังและให้คำปรึกษาที่ดีมากๆ ตอนนั้นก็เริ่มรู้สึกดีๆกับเค้าแล้วค่ะ
แต่ก็คิดอืม คงไม่ดีมั้งเราไม่เคยเจอกันซักหน่อย จะไปชอบเค้าได้ยังไง เราไม่ได้รู้จักเค้าดีพอซักหน่อย ก็เลยห้ามๆความคิดตัวเองไว้แค่นั้น
มาเจอกันครั้งแรกเมื่อตอนปลายปีที่ผ่านมาค่ะ เราก็จะไปทำบุญ แต่พอดีเพื่อนไม่ว่าง เราก็เลยไปบ่นๆกับเค้าว่าเนี่ย นานๆจะว่างตรงกันซักที ตั้งใจจะไปทำบุญ เพื่อนไม่ว่างซะงั้น เลยต้องไปคนเดียวเลย (สาบานค่ะ บ่นแบบไม่คิดอะไรจริงๆ)
เค้าก็เลยตอบกลับมาประมาณว่า เราว่างนะ ให้เราไปเป็นเพื่อนมั้ย แต่ตอนบ่ายไปดูหนังเป็นเพื่อนเราหน่อยนะ
สรุปก็เลยไปทำบุญแล้วก็ไปดูหนังด้วยกันค่ะ ตอนแรกเราก็ยังเกร็งๆนะคะ แต่คือเค้าเอนเตอร์เทรนมาก คุยกันในไลน์เป็นยังไง ตัวจริงก็อย่างนั้นเลยค่ะ เฮฮา เลยช่วยให้หายเกร็งเลย
หลังจากนั้นมาก็เจอกันเรื่อยๆค่ะ อาทิตย์ละครั้งบ้าง สองอาทิตย์ครั้งบ้าง ก็ไปทานข้าวบ้าง ดูหนังบ้าง ตามประสาคนคุยกันถูกคอ
เค้าเป็นคนติดดินมาก ทานข้าวเราก็ทานฟู้ดคอร์ดธรรมดานี่แหละค่ะ ไม่ก็เป็นร้านข้าวข้างทางแชร์กันตลอดตามแบบฉบับเพื่อนกันทั่วไป
คือเค้าไม่ใช่คนที่หน้าตาดีมาก แต่เรียกได้ว่าบุคลิกดีค่ะ สุภาพมากๆ เหล้าไม่กิน บุหรี่ไม่สูบ เราก็ประทับใจในตัวเค้ามากขึ้นเรื่อยๆ
จนเมื่อ 2 อาทิตย์ก่อน เราเลยตัดสินใจที่จะบอกเค้าค่ะ ว่าเราชอบเวลาที่เราอยู่กับเค้า เราชอบเวลาที่เราคุยกัน เรามีความสุข และรู้สึกสนุกที่ได้ใช้เวลาด้วยกัน เลยถามเค้าว่า เรามาเจอกันบ่อยกว่านี้ ทำความรู้จักกันมากกว่านี้ เป็นมากกว่าเพื่อนกันได้มั้ย
อายนะคะที่เป็นคนบอกก่อน แต่ก็คิดว่ายังไงก็ต้องมีคนพูดออกมาก่อน ไม่อย่างนั้นความสัมพันธ์ก็คงไม่ไปไกลกว่านี้
เลยแก้เก้อไปว่า แต่ถ้าไม่คิดแบบนั้นเราก็ไม่อะไรนะ ไม่เครียด เป็นเพื่อนกันเหมือนเดิมก็ได้
แต่กลายเป็นว่า เค้าอึ้งไปเลยค่ะ อ่านไลน์เราแล้วหายไปนานมาก กลับมาตอบว่า เค้าไม่คิดว่าเราจะคิดกับเค้าแบบนั้น เค้าไม่ใช่คนดีหรอก เค้าไม่คู่ควรกับเราหรอก ขอโทษนะ
เราเลยถามเค้าว่าทำไมถึงพูดแบบนั้น ทำไมถึงบอกว่าตัวเองไม่คู่ควรกับคนอื่น เค้าก็ไม่ยอมตอบค่ะ
ไลน์ไปเค้าอ่าน แต่เค้าก็ไม่ยอมตอบเราเลย เราเลยบอกว่า เราขอโทษที่ทำให้เค้าต้องคิดมาก แต่อย่าเลิกคุยกันเพราะเรื่องแค่นี้เลยนะ บอกแล้วไงว่าไม่ชอบเราก็ไม่ได้เป็นอะไร แล้วก็พูดเหมือนเป็นเรื่องตลกๆไป
*ขอโทษนะคะ ตั้งกระทู้ครั้งแรก ไม่แน่ใจว่าต้องแทกห้องในยังไงค่ะ ผิดพลาดต้องขอโทษด้วยค่ะ*
*แก้ไขเพิ่มเติมเรื่องค่ะ*