สวัสดีคะทุกคน ฉันเป็นติ่งเพฮาคะ
ติดตามเรื่องนี้มาตั้งแต่ต้นจนจบ
ในตอนต้นเรื่องที่เราจะเห็นว่าเพฮาเนี้ยไม่เอาไหนเลย ทำอะไรก็ไม่เป็น
เห็นแก่ตัว ไม่เห็นใจคนอื่น และทำใครหลายๆคนเกลียดเอาได้ง่ายๆเลยทีเดียว
ในฐานะที่ชื่นชอบตัวละครนี้ ก็เลยทำให้คอยลุ้นตลอดเวลาว่าเพฮานั้นจะเปลี่ยนตัวเองเมื่อไหร่
ได้มาดีใจก็ตอนที่รับธนูแทนนยัง แต่มันก็ยังไม่เพียงพอเมื่อเทียบกับความเสียสละของวังยู
หลังๆมานี่ยิ่งเข้าไปใหญ่ ผสมบ้าขึ้นมาเป็นพักๆ ทำให้ฉันใจหายเลยทีเดียว
และแอบคิดในใจว่าคนเขียนบทจะทำร้ายตัวละครนี้ไปถึงเมื่อไหร่กัน
ยิ่งเข้ามาอ่านกระทู้บางทีก็เซ็งไปเลยเพราะหลายคนเริ่มรับเพฮาไม่ได้ จากตอนแรกที่มีคนชอบมากมาย
แต่ในตอนสุดท้ายนี้เพฮาก็ได้พิสูจน์ให้เห็นแล้วว่า เขามีความเด็ดเดี่ยวกล้าคิดกล้าตัดสินใจ
กล้าเสียสละเพื่อนยังและลูก รู้จักวางแผนแล้วด้วย ชอบตอนที่อยู่ในท้องพระโรง
และด่าว่าพระพันปีกับกอลทาว่าเป็นคนคิดไม่ซื่อต่อบัลลังก์มากกกกก  ณ ตอนนั้นไม่มีใครเท่ห์เกินเพฮาแล้ว

ไม่อยากจะคิดเลยว่าถ้าหากถ้าเพฮาถูกเลี้ยงมาแบบนักรบจะเท่ห์แค่ไหน
เฮ้ออออ กว่าเพฮาจะได้ขนาดนี้เรื่องก็ดำเนินมาถึงตอนจบซะแล้ว (เดาว่าเป็นแฟนเซอวิสของคนเขียนแน่ๆ)
แต่ถึงเพฮาจะมาเก่งเอาตอนสุดท้าย ก็ไม่เสียใจเท่าไหร่เพราะในที่สุดเพฮาก็ได้เข้มแข็งขึ้นแล้ว เพฮานี้ที่รอมานานนนน แม้จะแค่2ตอนก็ตามที
แค่นี้ก็พอใจแล้วค่าาที่คนเขียนบทไม่ยำ เพฮาไปมากกว่านี้



ใครว่าเพฮาเห็นแต่ความสุขตัวเองก็ถูกต้องแล้วคะ เพราะความสุขของเพฮาคือการที่เห็นนยังและลูกมีความสุข





ตอนจบเศร้าสุดๆ ร้องไห้จนพ่อถามว่าเป็นอะไร 555



คนนี้ไม่พูดถึงไม่ได้ ทัลทัล เป็นตัวละครดีๆที่ไม่มีความจืดชืดเลยสักนิด ยิ่งดูยิ่งหลงรัก ^^



ขอขอบคุณทุกคนที่สละเวลาเข้ามาอ่านความเวิ่นเว้อ หลงรักเพฮาของดิฉัน 555+



ปล.รูปอาจจะใหญ่ไปหน่อย แต่ลดขนาดไม่เป็นจริงๆคะ ขอโทษด้วยนะคะ