เป็นเรื่องภายในครอบครัวค่ะ  ยาวหน่อยนะคะ
ฝ่ายสามี ทำงานอย่างเดียว ทำอย่างจริงจัง ไม่มีวันหยุด(หยุดได้แต่ไม่หยุดเอง) กลางวันบางครั้งทานข้าวกับลูกค้า กลางคืน บางครั้งสังสรรค์กับลูกค้า บางครั้งวันหยุดไปตีกอล์ฟกับเพื่อนบ้างกับลูกค้าบ้าง แล้วบ่นเหนื่อย กลับบ้านมาเมียหน้าบึ้งใส่ ไม่เข้าใจสามี

ฝ่ายภรรยา เป็นแม่บ้านเต็มตัว ทำหน้าที่แม่บ้าน ไม่ได้ไปไหน วันๆอยู่แต่บ้าน ตลาดใกล้บ้านนี้คือทุกวัน บางครั้งมีไปข้างนอกบ้างแต่ไปกะสามีเพื่อธุระของสามีเสร็จก็กลับไม่แวะที่ไหน เงินเดือนที่สามีให้คือ สามหมื่นห้า รวมทุกอย่าง

ค่าบ้าน ค่าไฟ ค่าน้ำ ค่าเน็ต ตีเป็นหมื่นห้า ก็เหลือ สองหมื่น
สองหมื่นนี้รวม
ก็บค่าเทอมลูก ค่ารถโรงเรียน ค่าเงินเก็บธนาคารลูก เงินเก็บธนาคาร เก็บส่วนที่อยากทำ รวมๆกันเหลือเงินประมาณ แปดพันถึงหนึ่งหมื่น แต่เงินหาใช่เงินใช้ส่วนตัว เพียงแต่ที่เหลือนี้คือต้องเป็น คชจ ในบ้านด้วย

ส่วนสามีกลับบ้านมาบอกภรรยาบ่น เพราะ กลับบ้นมาแทนที่จะคุยกัน สามีก็จ้องแต่ไอแพด ไม่สนอะไรทั้งนั้น ไหนภรรยาต้องมารออาน้ำให้อีก(มันน่าเบื่อนะคะ) เช้าตื่นมาภรรยาทำอาหารเช้าให้ สามีลงมาก็ไอแพดมือถือ ไม่คุยไม่อือไม่หือ อะไร

ภรรยาอยู่แต่บ้าน เพื่อนไม่มี ไม่ออกไปไหน (อยากออกแต่ถ้าออกเงินก็หมดเร็วอีก) สามีกลับมาก็อยากคุยแต่สามีไม่ พอภรรยาหน้าบึ้งก็มาว่าให้

อยากไปเที่ยวไหน เป็นทริปใหญ่ต่อปี ปีละครั้ง ภรรยาต้องมีส่วนร่วมในการออกเงิน เช่น ไปภูเก็ต ภรรยาจ่ายค่าโรงแรม ค่ารถเช่าและค่าเที่ยวเกาะ สามีจ่ายค่าเครื่องและค่ากิน  ในบ้านถ้าสามีอยากได้อะไรภรรยาต้องมีส่วนจ่ายด้วยตลอด

ภรรยาอยากได้อะไร ต้องเก็บเงินเป็นปีกว่าจะได้มา หรือถ้าอยากได้จริงๆเช่นโทรศัพท์ สามีออกให้ก่อนแล้วผ่อนกับสามีทุกเดือน หรืออยากไปเที่ยวตปท ภรรยาก็ต้องเก็บเงินนานเป็นปีเพื่อเป็นเงินส่วนร่วม และสามีชอบว่าให้ภรรยาว่า อยากได้นั้นอยากได้นี่ อยาไปนู้นี้นั้น ก็ให้ทำงานซิ ภรรยาน้อยใจแต่พูดอะไรไม่ได้ ทำงานใครจะเลี้ยงลูก แล้วถ้าทำงานเงินที่ได้มาก็ต้องเอาไปจ่ายค่าฝากเลี้ยงลูกอีก มันคุ้มไหม แต่สามีไม่คิด

อยากถามความเห็นค่ะ ใครน่าเห็นใจมากกว่าค่ะ ระหว่างสามีที่ทำงานอย่างเดียวกับภรรยาที่รับผิดชอบในบ้านแบบนี้ คิดไม่ตกจริงๆค่ะ