บนทางร่วม

ถนนทอดยาวไกล
ไม่มีเส้นไหนไปแตะถึงขอบฟ้า
ไม่มีเครื่องมือถนอมวันเวลา
ถึงสุดปราถนาก็ต้องจากกัน

หนึ่งนาทีที่สวยงาม
ทำลายโมงยามที่โศกศัลย์
คืนที่โหดร้ายหายไปพลัน
วันที่สุขสันต์ก็ฟื้นคืน

พลานุภาพสิ่งใดใด
เพียงแค่ใจคิดหยิบยื่น
ริษยาก็ล้มคลืน
จิตชื่นมื่นตื่นรู้ตัว

เธออยากจะได้อะไร
ในหนทางไกลมืดสลัว
คือรัก คือหวัง คือครอบครัว
อย่าลืมตัว ลืมตนให้หม่นช้ำ

แค่คำทักทายมายามเช้า
วันนี้เราต่างสดใสไปยันค่ำ
โบราณว่า น้ำมิตร น้ำใจและน้ำคำ
เจ้าจงจำเอาไว้ให้จงดี

โอภาปราศัยให้ล้ำเลิศ
หากคมคายจะเกิดหม่นหมองศรี
หวังชนะคะคานรานไมตรี
ควรถ้อยทีถนอมคำ จำไว้เอย


แสดงความคิดเห็น
โปรดศึกษาและยอมรับนโยบายข้อมูลส่วนบุคคลก่อนเริ่มใช้งาน อ่านเพิ่มเติมได้ที่นี่