ในวันนี้ (28 เม.ย.) จะเป็นวันเผาศพของ 'ไม้หนึ่ง ก.กุนที' กวีคนเสื้อแดงผู้เสียชีวิตจากการถูกลอบยิงเมื่อวันที่ 23 เมษายนที่ผ่านมา วันที่ (27 เม.ย.) ทีมข่าววอยซ์นิวส์ ขอนำเสนอแง่มุมชีวิตของความเป็นศิลปินและนักกวีของไม้หนึ่ง ผู้ทำงานศิลปะ เพื่อรับใช้มวลชนฝ่ายประชาธิปไตย จวบจนวาระสุดท้ายของชีวิต
ขณะที่คนทั่วไป มักจะรู้จัก "ไม้หนึ่ง ก.กุนที" ในฐานะกวีคนเสื้อแดง และแกนนำกลุ่มปฏิญญาหน้าศาล แต่ความเป็นนักกวี คือตัวตนหลักที่เกิดขึ้นตั้งแต่ก่อนหน้าจะเกิดขบวนการคนเสื้อแดง และเคลื่อนไหวไปพร้อมๆ กับความเป็นนักประชาธิปไตย
จากความทรงจำของ "เวียง วชิระ-บัวสนธ์" บรรณาธิการสำนักพิมพ์สามัญชน และนักเขียนรุ่นใหญ่ ได้กล่าวถึง "ไม้หนึ่ง" เอาไว้ โดยเฉพาะในลักษณะเด่นด้านงานวรรณกรรมของเขา ชี้ให้เห็นถึงความไม่ธรรมดาของนักกวีรากหญ้าคนนี้
เวียง ชี้ให้เห็นว่ารูปกลอนของไม้หนึ่ง มีลักษณ์เฉพาะตัว ทั้งในแง่ลีลาและภาษาที่ไม่ธรรมดา มีกลิ่นอายแบบวรรณกรรมบู๊ลิ้ม ในภาษากวีที่สวยงาม แต่ก็ไม่ได้สูงเกินที่จะเสพถึงได้ ด้วยความจงใจของไม้หนึ่งเอง ที่จะรื้อถอนฐานะอันศักดิ์สิทธิ์สูงส่ง ของ 'กวีนิพนธ์ไทย' ให้สามารถลงมาสื่อสารกับชาวบ้านทั่วไป ในชีวิตประจำวันได้
ไม้หนึ่ง เริ่มต้นความเป็นนักกวี ในแบบศิลปะทั่วๆ ไป อย่างเช่นในงานเขียน "บางเราในนคร" ซึ่งตีพิมพ์เมื่อปี 2541 และงานกวีที่ตีพิมพ์ลงหนังสือพิมพ์มติชน แต่เมื่อรัฐประหารเกิดขึ้นเมื่อปี 2549 เขาจึงกระโจนสู่การเป็นนักกวีการเมืองอย่างเต็มรูปแบบ สะท้อนออกมาในบทกวี "สถาปนาสถาบันประชาชน"
และนี่ก็คงเป็นจุดเด่นที่หาได้ยากจากนักกวีคนอื่นๆ เฉกเช่นเดียวกับการที่ไม้หนึ่ง ยืนหยัดเพื่อการเป็นนักกวีแบบ "ศิลปะเพื่อประชาชน" ซึ่งนักเขียนหลายคน อาจจะเห็นว่าเป็นความล้าสมัยไปแล้ว
ผลงานชิ้นโบว์แดงของไม้หนึ่งในทางศิลปะ ยังรวมถึงปฏิมากรรมรูปปั้นลุงนวมทอง วีรชนผู้ขับแทกซี่ชนรถถัง ซึ่งหล่อขึ้นมาจากดินเหนียว ผสมกับเลือดของคนเสื้อแดง ที่ไม้หนึ่ง ได้มีส่วนร่วมกับศิลปินคนเสื้อแดงคนอื่นๆ สร้างขึ้นมา
ไม้หนึ่ง เตรียมต่อยอดผลงานชิ้นนี้ ด้วยโครงการก่อสร้างพิพิธภัณฑ์ และอนุสรณ์สถานการต่อสู้ของประชาชน เพื่อเอาไว้ รวบรวมเรื่องราวของวีรชน และวีรกรรมประชาธิปไตยอื่นๆ ในตลอด 80 ปีของประวัติศาสตร์ประชาธิปไตย ที่ซึ่งรูปปั้นลุงนวมทองที่เขาริเริ่มขึ้นมา จะได้ถูกนำไปไว้อย่างเหมาะสม
จึงเป็นเรื่องที่น่าเสียดาย ที่ผลงานรวมศิลปะและปฏิมากรรมโครงการใหญ่ของฝ่ายประชาธิปไตยนี้ ไม่อาจจะเกิดขึ้นได้อีกแล้ว ด้วยมือของ "ไม้หนึ่ง ก.กุนที" กระสุนสังหารไม่ได้เพียงคร่าชีวิตคนๆ หนึ่งลงไปเท่านั้น หากแต่ยังได้พรากกวีนิพพนธ์ของประชาชนคนหนึ่ง ให้จากไปแล้วตลอดกาล เหลือไว้แต่เพียงความหวัง ว่าผลงานศิลปะที่ยังไม่เสร็จของไม้หนึ่งชิ้นนี้ จะยังมีคนสานต่อ ทำให้สำเร็จขึ้นมาได้ ในสักวันหนึ่ง
ที่มา :
http://news.voicetv.co.th/thailand/104035.html
27 เมษายน 2557
คลิป ไม้หนึ่ง ก.กุนที บนเส้นทางศิลปะ
ในวันนี้ (28 เม.ย.) จะเป็นวันเผาศพของ 'ไม้หนึ่ง ก.กุนที' กวีคนเสื้อแดงผู้เสียชีวิตจากการถูกลอบยิงเมื่อวันที่ 23 เมษายนที่ผ่านมา วันที่ (27 เม.ย.) ทีมข่าววอยซ์นิวส์ ขอนำเสนอแง่มุมชีวิตของความเป็นศิลปินและนักกวีของไม้หนึ่ง ผู้ทำงานศิลปะ เพื่อรับใช้มวลชนฝ่ายประชาธิปไตย จวบจนวาระสุดท้ายของชีวิต
ขณะที่คนทั่วไป มักจะรู้จัก "ไม้หนึ่ง ก.กุนที" ในฐานะกวีคนเสื้อแดง และแกนนำกลุ่มปฏิญญาหน้าศาล แต่ความเป็นนักกวี คือตัวตนหลักที่เกิดขึ้นตั้งแต่ก่อนหน้าจะเกิดขบวนการคนเสื้อแดง และเคลื่อนไหวไปพร้อมๆ กับความเป็นนักประชาธิปไตย
จากความทรงจำของ "เวียง วชิระ-บัวสนธ์" บรรณาธิการสำนักพิมพ์สามัญชน และนักเขียนรุ่นใหญ่ ได้กล่าวถึง "ไม้หนึ่ง" เอาไว้ โดยเฉพาะในลักษณะเด่นด้านงานวรรณกรรมของเขา ชี้ให้เห็นถึงความไม่ธรรมดาของนักกวีรากหญ้าคนนี้
เวียง ชี้ให้เห็นว่ารูปกลอนของไม้หนึ่ง มีลักษณ์เฉพาะตัว ทั้งในแง่ลีลาและภาษาที่ไม่ธรรมดา มีกลิ่นอายแบบวรรณกรรมบู๊ลิ้ม ในภาษากวีที่สวยงาม แต่ก็ไม่ได้สูงเกินที่จะเสพถึงได้ ด้วยความจงใจของไม้หนึ่งเอง ที่จะรื้อถอนฐานะอันศักดิ์สิทธิ์สูงส่ง ของ 'กวีนิพนธ์ไทย' ให้สามารถลงมาสื่อสารกับชาวบ้านทั่วไป ในชีวิตประจำวันได้
ไม้หนึ่ง เริ่มต้นความเป็นนักกวี ในแบบศิลปะทั่วๆ ไป อย่างเช่นในงานเขียน "บางเราในนคร" ซึ่งตีพิมพ์เมื่อปี 2541 และงานกวีที่ตีพิมพ์ลงหนังสือพิมพ์มติชน แต่เมื่อรัฐประหารเกิดขึ้นเมื่อปี 2549 เขาจึงกระโจนสู่การเป็นนักกวีการเมืองอย่างเต็มรูปแบบ สะท้อนออกมาในบทกวี "สถาปนาสถาบันประชาชน"
และนี่ก็คงเป็นจุดเด่นที่หาได้ยากจากนักกวีคนอื่นๆ เฉกเช่นเดียวกับการที่ไม้หนึ่ง ยืนหยัดเพื่อการเป็นนักกวีแบบ "ศิลปะเพื่อประชาชน" ซึ่งนักเขียนหลายคน อาจจะเห็นว่าเป็นความล้าสมัยไปแล้ว
ผลงานชิ้นโบว์แดงของไม้หนึ่งในทางศิลปะ ยังรวมถึงปฏิมากรรมรูปปั้นลุงนวมทอง วีรชนผู้ขับแทกซี่ชนรถถัง ซึ่งหล่อขึ้นมาจากดินเหนียว ผสมกับเลือดของคนเสื้อแดง ที่ไม้หนึ่ง ได้มีส่วนร่วมกับศิลปินคนเสื้อแดงคนอื่นๆ สร้างขึ้นมา
ไม้หนึ่ง เตรียมต่อยอดผลงานชิ้นนี้ ด้วยโครงการก่อสร้างพิพิธภัณฑ์ และอนุสรณ์สถานการต่อสู้ของประชาชน เพื่อเอาไว้ รวบรวมเรื่องราวของวีรชน และวีรกรรมประชาธิปไตยอื่นๆ ในตลอด 80 ปีของประวัติศาสตร์ประชาธิปไตย ที่ซึ่งรูปปั้นลุงนวมทองที่เขาริเริ่มขึ้นมา จะได้ถูกนำไปไว้อย่างเหมาะสม
จึงเป็นเรื่องที่น่าเสียดาย ที่ผลงานรวมศิลปะและปฏิมากรรมโครงการใหญ่ของฝ่ายประชาธิปไตยนี้ ไม่อาจจะเกิดขึ้นได้อีกแล้ว ด้วยมือของ "ไม้หนึ่ง ก.กุนที" กระสุนสังหารไม่ได้เพียงคร่าชีวิตคนๆ หนึ่งลงไปเท่านั้น หากแต่ยังได้พรากกวีนิพพนธ์ของประชาชนคนหนึ่ง ให้จากไปแล้วตลอดกาล เหลือไว้แต่เพียงความหวัง ว่าผลงานศิลปะที่ยังไม่เสร็จของไม้หนึ่งชิ้นนี้ จะยังมีคนสานต่อ ทำให้สำเร็จขึ้นมาได้ ในสักวันหนึ่ง
ที่มา : http://news.voicetv.co.th/thailand/104035.html
27 เมษายน 2557