ไปงานแต่งงานเพื่อนมา รู้สึกภูมิใจในตัวเองมาก ย้อนไปตอนสมัยม.ปลาย เพื่อนๆหลายคนสอบได้ในระดับต้น ๆ ของห้อง ตอนเข้ามหาลัยก็เข้ามหาลัยรัฐมีชื่อได้ และจบได้เกียรตินิยมบ้างอะไรบ้าง จากนั้นก็เรียนโทต่อกัน (เรียนไปเพื่อ ?) พอเรียนจบก็เข้าทำงานเป็นลูกจ้างบริษัท เงินเดือนตอนนี้ได้กันอยู่ 30 k - 60 k

ย้อนกลับไป ตอนนั้น ผมตอนเรียน เรียนแย่มาก เกรดเฉลี่ยออกมาแถวๆ 2 ต้นๆ เอ็นไม่ติด จากนั้นก็เข้าเรียนที่ ม. ราชภัฏ แห่งหนึ่ง จบมาด้วยเกรด 2.1

มาตอนนี้ผม และเพื่อนๆที่เรียนไม่เก่งในวัยเด็ก ส่วนใหญ่เป็นเจ้าของบริษัท ไม่ก็ทำธุรกิจส่วนตัว หรืออย่างน้อยๆก็รายได้ 6-7 หลักต่อเดือน ต่างจากพวกที่เรียนเก่งมักมีรายได้ไม่เกิน 60k ต่อเดือน ในช่วงอายุเท่านี้ หลายคนก็ Ipad โชว์ให้ดูว่าบ้านเป็นยังไง คอนโดที่หัวหินเป็นยังไง บริษัทเป็นยังไง ผมรู้สึกทึ่งนิด ๆ ว่าทำไมแค่ผ่านไป 10 ปี จากคนที่ผมเคยคิดว่าต้องประกบความสำเร็จแน่ๆโดยที่เค้าเรียนเก่ง มาตลอด กลับมามีหลายสิ่งหลายอย่างที่เทียบผมไม่ได้  ทั้งเรื่องแฟนสวย มีรถดี ๆ อย่างปอร์เช่ คาเยน  แล้วผมก็ยังมีรถสปอร์ตที่บ้านอีกหลายคัน เพื่อนที่เรียนเก่งของผมมักขับ Camry Civic เป็นต้น แถมยังต้องซื้อแบบผ่อนอยู่เลย และคนที่เรียนไม่เก่งเรียนไม่จบหลายๆคนก็มักมีบ้านหลังใหญ่ในกรุงเทพ ส่วนคนที่เรียนเก่งมักอยู่หอใกล้ที่ทำงาน รไม่ก็ซื้อบ้านเล็กๆแบบผ่อนส่งนานๆ

มองดูแล้วทุกอย่างผมเหนือกว่าหมด ทำให้ผมรู้สึกแปลกใจไปเลย เหมือนกับว่าผมเรียนมาแย่ตลอดเวลา ไม่เคยตั้งใจเรียน ไม่เคยอยากจะมีหน้าที่การงานดี ๆ แต่กลับชนะคนที่เก่งกว่าในตอนเรียน

ผมจึงสรุปได้ว่า มหาวิทยาลัยไม่ได้สอนวิชาหาเงิน แต่สอนวิชาการเป็น " ลูกจ้าง "เท่านั้นเอง
การศึกษาไทย โดยเฉพาะ มหาลัยฯ สอนให้คนจบมาเป็น "ลูกจ้าง" มืออาชีพครับ