วันก่อนนู้น เราไปหาหมอที่โรงพยาบาลเอกชนแห่งหนึ่ง
แต่เป็นโรงพยาบาลที่หลายคนคอนเฟิร์ม ว่าดี รักษาดี
บริการดี สำหรับเราก็ว่า ดี เช่นกันค่ะ ที่นี้ ครั้งล่าสุดที่เราไปมา
การรักษา การบริการก็ยังคงดีเสมอต้นเสมอปลายค่ะ แต่....
มันก็มีเรื่องที่ทำให้เราเสียความรู้สึก ทำให้เราไม่อยากเข้ารับ
การรักษาที่นี่ และที่ไหนๆ อีกเลย ทั้งที่อาการป่วยของเราก็ยังไม่หาย
เพราะเรากลัวที่จะเกิดเหตุการณ์เดิมๆ ขึ้นมาอีก บอกตรงๆ เราอายค่ะ
วันนั้น เราไปหาหมอด้วยอาการแพ้สารเคมีรุนแรง แรงขนาดที่ว่า
ผิวไหม้นั่นแหละค่ะ และด้วยความที่เราเองเป็นคนน้ำเหลืองไม่ดีอยู่แล้ว
คนที่น้ำเหลืองไม่ดีคงเข้าใจเราใช่มั๊ยคะ ขาเราจะลายเป็นแผลเป็นเยอะอยู่แล้ว
พอมาแพ้อะไรเข้าอีก คราวนี้ ทั้งรอยใหม่ รอยเดิม มันสาหัสเลยล่ะค่ะ
คนขาลาย คงรู้ใช่มั๊ยคะ เราใส่กระโปรง หรือกางเกงสั้นไม่ได้เลย
เราต้องใส่แต่กางเกงขายาว หรือกระโปรงยาวถึงตาตุ่มตลอดเวลา จะให้ใคร
เห็นขาไม่ได้ เพราะอาย แต่นี่มาหาหมอ ก็ต้องทำใจมากถึงมากที่สุด ที่จะ
มาเปิดขาทั้งขาให้หมอดู เพราะอยากหายป่วย
ตอนเปิดให้หมอดูไม่เท่าไหร่ พยาบาลที่อยู่ประจำห้องนี่แหละตัวดี ดูแล้ว
ทำหน้าทำตาแบบ .... มันอ่านออกเลยค่ะว่า ขยะแขยง Y_Y เท่านั้นไม่พอ
ยังมีการเรียกเพื่อนพยาบาลเข้ามาดูด้วย
นึกสภาพตามนะคะ ห้องตรวจเล็กๆ ขนาดประมาณ 2x3 ม. พยาบาล 5 คน
หมอ 1 คนไข้ 1 ในห้องมีเตียง โต๊ะตรวจ เก้าอี้หมอ เก้าอี้คนไข้......มันแน่นไปนะ
พวกเค้าก็คงจะรู้แหละค่ะว่ามันแน่น แต่ความอยากดู อยากรู้ อยากเห็น มันคงบังตา
ในห้องเล็กๆ จึงได้อัดคน 7 คน พร้อมเฟอร์ฯ ดังที่ว่าไว้
คุณหมอก็ไม่ไล่พยาบาลออกไปด้วย พยาบาลก็เลยยืนดูกันแบบหน้าตาเฉย
จะว่าดูเพื่อศึกษามันก็ไม่ใช่ เพราะคุณหมอไม่ได้อธิบายอะไรที่เป็นการสื่อสาร
กับพยาบาลเลย คุยแต่กับเรา ส่งตัวเราไปตรวจหาสาเหตุเท่านั้น
ระหว่างที่เดินเพื่อไปห้องตรวจอีกทีนึง พวกพยาบาลที่อยู่ในห้องก็เริ่มออกไป
ประจำจุดที่ตัวเองอยู่ แล้วพอเห็นเราเดินผ่าน ก็สะกิดบอกเพื่อนพยาบาลด้วยกัน
เพื่อให้มอง
แล้วที่มองนี่ มองหน้าเราแค่ 2-3 วิ แล้วก็แพนสายตาลงมามองขาทันที ทั้งๆ ที่
เราใส่กระโปรงยาวถึงตาตุ่ม มันไม่เห็น แต่พวกนางก็ยังมอง -*-
นี่แหละค่ะ ตอนนี้เรายังไม่หายดีกับอาการป่วย แต่เราไม่กล้าไปหาหมออีกแล้ว
ทั้งที่หมอมีใบนัดมา เพราะเราอาย เรากลัวตกเป็นเป้าสายตาพยาบาลอีก
ยาก็หมดไปแล้ว ต้องหาวิธีบำบัด รักษาตัวเอง มันก็ทุเลาลงบ้างนิดหน่อย
ฝากถึงคุณหมอ และพยาบาล โรงพยาบาลนั้น ทุกคนนะคะ เราไม่ได้กลัว
ขั้นตอนการรักษา เราไม่กลัวหมอ เราไม่กลัวกินยา แต่เรากลัวสายตา
ของพวกคุณมากกว่า วิชาชีพของพวกท่าน คือต้องมีเมตตา เห็นใจ แม้
จะมีนิสัยถาวรส่วนตัวที่อยากรู้ อยากเห็น อยากเม้าท์ ก็ตาม แต่อ้อนวอนล่ะค่ะ
ช่วยเก็บอาการนิดนึง รอให้เราไปจากโรงพยาบาลก่อน หรืออย่างน้อยๆ
ก็รอให้เราเดินพ้นไปจากจุดๆ นั้นก่อนก็ได้ คนไข้อายเป็นนะคะ
ตอนนี้สุขภาพจิตเราเสียมาก อาการป่วยก็ไม่หาย จะไปหาหมอก็ยังทำใจไม่ได้
ยังทำใจให้ยอมรับกับสายตาที่มองมาไม่ได้ ยังทำใจให้ทำตัวหน้าด้าน ไม่แคร์
สายตาคนไม่ไหว เราก็เลยต้องทนเครียดกับอาการป่วย
ใครจะบอกว่าเราไม่ต้องแคร์สายตาพยาบาลหรอก อยากหายก็ต้องหาหมอ
มาแคร์สายตาคนก็ไม่หาย ใครไม่มาเป็นคนขาลายไม่รู้หรอกค่ะว่ามันอาย
แค่ไหน เรียกว่าตอนนี้ เรายอมไม่หาย ดีกว่าต้องทนสายตาแบบนั้นอีก
มันเจ็บนะคะ
ฝากถึง หมอ และพยาบาลค่ะ
แต่เป็นโรงพยาบาลที่หลายคนคอนเฟิร์ม ว่าดี รักษาดี
บริการดี สำหรับเราก็ว่า ดี เช่นกันค่ะ ที่นี้ ครั้งล่าสุดที่เราไปมา
การรักษา การบริการก็ยังคงดีเสมอต้นเสมอปลายค่ะ แต่....
มันก็มีเรื่องที่ทำให้เราเสียความรู้สึก ทำให้เราไม่อยากเข้ารับ
การรักษาที่นี่ และที่ไหนๆ อีกเลย ทั้งที่อาการป่วยของเราก็ยังไม่หาย
เพราะเรากลัวที่จะเกิดเหตุการณ์เดิมๆ ขึ้นมาอีก บอกตรงๆ เราอายค่ะ
วันนั้น เราไปหาหมอด้วยอาการแพ้สารเคมีรุนแรง แรงขนาดที่ว่า
ผิวไหม้นั่นแหละค่ะ และด้วยความที่เราเองเป็นคนน้ำเหลืองไม่ดีอยู่แล้ว
คนที่น้ำเหลืองไม่ดีคงเข้าใจเราใช่มั๊ยคะ ขาเราจะลายเป็นแผลเป็นเยอะอยู่แล้ว
พอมาแพ้อะไรเข้าอีก คราวนี้ ทั้งรอยใหม่ รอยเดิม มันสาหัสเลยล่ะค่ะ
คนขาลาย คงรู้ใช่มั๊ยคะ เราใส่กระโปรง หรือกางเกงสั้นไม่ได้เลย
เราต้องใส่แต่กางเกงขายาว หรือกระโปรงยาวถึงตาตุ่มตลอดเวลา จะให้ใคร
เห็นขาไม่ได้ เพราะอาย แต่นี่มาหาหมอ ก็ต้องทำใจมากถึงมากที่สุด ที่จะ
มาเปิดขาทั้งขาให้หมอดู เพราะอยากหายป่วย
ตอนเปิดให้หมอดูไม่เท่าไหร่ พยาบาลที่อยู่ประจำห้องนี่แหละตัวดี ดูแล้ว
ทำหน้าทำตาแบบ .... มันอ่านออกเลยค่ะว่า ขยะแขยง Y_Y เท่านั้นไม่พอ
ยังมีการเรียกเพื่อนพยาบาลเข้ามาดูด้วย
นึกสภาพตามนะคะ ห้องตรวจเล็กๆ ขนาดประมาณ 2x3 ม. พยาบาล 5 คน
หมอ 1 คนไข้ 1 ในห้องมีเตียง โต๊ะตรวจ เก้าอี้หมอ เก้าอี้คนไข้......มันแน่นไปนะ
พวกเค้าก็คงจะรู้แหละค่ะว่ามันแน่น แต่ความอยากดู อยากรู้ อยากเห็น มันคงบังตา
ในห้องเล็กๆ จึงได้อัดคน 7 คน พร้อมเฟอร์ฯ ดังที่ว่าไว้
คุณหมอก็ไม่ไล่พยาบาลออกไปด้วย พยาบาลก็เลยยืนดูกันแบบหน้าตาเฉย
จะว่าดูเพื่อศึกษามันก็ไม่ใช่ เพราะคุณหมอไม่ได้อธิบายอะไรที่เป็นการสื่อสาร
กับพยาบาลเลย คุยแต่กับเรา ส่งตัวเราไปตรวจหาสาเหตุเท่านั้น
ระหว่างที่เดินเพื่อไปห้องตรวจอีกทีนึง พวกพยาบาลที่อยู่ในห้องก็เริ่มออกไป
ประจำจุดที่ตัวเองอยู่ แล้วพอเห็นเราเดินผ่าน ก็สะกิดบอกเพื่อนพยาบาลด้วยกัน
เพื่อให้มอง
แล้วที่มองนี่ มองหน้าเราแค่ 2-3 วิ แล้วก็แพนสายตาลงมามองขาทันที ทั้งๆ ที่
เราใส่กระโปรงยาวถึงตาตุ่ม มันไม่เห็น แต่พวกนางก็ยังมอง -*-
นี่แหละค่ะ ตอนนี้เรายังไม่หายดีกับอาการป่วย แต่เราไม่กล้าไปหาหมออีกแล้ว
ทั้งที่หมอมีใบนัดมา เพราะเราอาย เรากลัวตกเป็นเป้าสายตาพยาบาลอีก
ยาก็หมดไปแล้ว ต้องหาวิธีบำบัด รักษาตัวเอง มันก็ทุเลาลงบ้างนิดหน่อย
ฝากถึงคุณหมอ และพยาบาล โรงพยาบาลนั้น ทุกคนนะคะ เราไม่ได้กลัว
ขั้นตอนการรักษา เราไม่กลัวหมอ เราไม่กลัวกินยา แต่เรากลัวสายตา
ของพวกคุณมากกว่า วิชาชีพของพวกท่าน คือต้องมีเมตตา เห็นใจ แม้
จะมีนิสัยถาวรส่วนตัวที่อยากรู้ อยากเห็น อยากเม้าท์ ก็ตาม แต่อ้อนวอนล่ะค่ะ
ช่วยเก็บอาการนิดนึง รอให้เราไปจากโรงพยาบาลก่อน หรืออย่างน้อยๆ
ก็รอให้เราเดินพ้นไปจากจุดๆ นั้นก่อนก็ได้ คนไข้อายเป็นนะคะ
ตอนนี้สุขภาพจิตเราเสียมาก อาการป่วยก็ไม่หาย จะไปหาหมอก็ยังทำใจไม่ได้
ยังทำใจให้ยอมรับกับสายตาที่มองมาไม่ได้ ยังทำใจให้ทำตัวหน้าด้าน ไม่แคร์
สายตาคนไม่ไหว เราก็เลยต้องทนเครียดกับอาการป่วย
ใครจะบอกว่าเราไม่ต้องแคร์สายตาพยาบาลหรอก อยากหายก็ต้องหาหมอ
มาแคร์สายตาคนก็ไม่หาย ใครไม่มาเป็นคนขาลายไม่รู้หรอกค่ะว่ามันอาย
แค่ไหน เรียกว่าตอนนี้ เรายอมไม่หาย ดีกว่าต้องทนสายตาแบบนั้นอีก
มันเจ็บนะคะ