พอดีได้อ่านประเด็นคนรวย/ไม่รวย ซื้อของแพงๆ ของแบรนด์เนมมาใช้แล้วถ่ายรูปโชว์โซเชี่ยว
แล้วมีหลายคนก็เข้าใจว่า การทำแบบนี้อวดรวย เหยียด หรือให้คนอื่นรู้สึกอิจฉา ไร้สาระเอาเงินไปทำอย่างอื่นดีกว่า

ซึ่งในความเป็นจริงคนแบบนั้นก็มีอยู่บ้าง ใครมีเยอะซื้อใช้เยอะไม่เดือดร้อนใครก็เรื่องของเขา ส่วนพวกไม่มีแต่อยากมีไปกู้ซื้อมาให้คนอื่นอิจฉาก็มีให้เห็นเยอะแยะ

แต่อยากให้ลองมองอีกมุมนึงว่า บางครั้งของพวกนี้มันคือ "ศิลปะ" และความคลั่งไคล้อย่างนึง

คือมันจะแพงหรือไม่แพงไม่ใช่ประเด็น สำหรับคนที่ชอบและใช่ จนแค่ไหนก็ต้องมีให้ได้ หรือต้องขายบ้านขายรถก็แค่อยากสะสมให้ครบเซท

อย่างกระเป๋าแพงๆ คนรวยๆบางคนซื้อเก็บไว้เต็มบ้าน แต่ไม่เคยคิดจะถือมาอวดใคร เพราะเขาชอบดีไซน์ หรือเป็นแฟนคลับดีไซน์เนอร์ก็เท่านั้น

นาฬิกาแพงๆ รถแพงๆ เขาก็ซื้อเก็บไว้ที่บ้านดูแลอย่างดี เพราะคลั่งไคล้ เป็นความชอบส่วนตัว บางครั้งก็ขับออกมาจากบ้านบ้างเพราะแค่ภูมิใจที่ได้เป็นเจ้าของ ไม่ได้อยากจะอวดรวย(แต่บังเอิญมันแพง)

งานศิลปะราคาแพงเป็นล้านๆ คนภายนอกดูไม่รู้เรื่องก็จะบ่นว่า ดูไม่เห็นรู้เรื่องซื้อมาได้ไงตั้งแพง ในขณะเดียวกันคนที่ซื้อมาก็อาจจะมีอารมณ์ว่า ชีวิตนี้ไม่เสียชาติเกิดแล้วตายตาหลับสักทีได้มันมาประดับที่บ้านแล้ว

หรือบางคนที่ใส่ของแพง อาจเป็นเพราะเขาชอบ style เขาภูมิใจที่ได้ใส่ของเก๋ๆมีดีไซน์ แต่บังเอิญมันเป็นแบรนด์เนมก็เท่านั้น พวกเขาอาจภูมิใจด้วยซ้ำที่ใส่เสื้อผ้าเก๋ๆถูกใจได้ในราคา 199 ที่ได้จากตลาดนัด

บางคนก็แสนจน แต่ก็อดออมซื้อของแบรนด์เนมราคาแพง ก็แค่เพื่อความภาคภูมิใจให้รางวัลกับตัวเองว่าฉันก็ทำได้ ไม่ได้กะจะไปเบ่งใส่ใคร

การครอบครองแบรนด์เนมหรือของมีดีไซน์มีราคาบางครั้งมันก็ก้ำกึ่งตีความปนกันไปว่า  เพื่อโอ้อวดฐานะให้ดูเหนือกว่าคนอื่นหรือ ด้วยความภาคภูมิใจในรสนิยม

แต่สุดท้ายมันก็ไม่ใช่ของเรา เราจะไปเดือดร้อนหรือไปคิดตัดสินเขาด้วยของภายนอกทำไม(ถ้ามันไม่ได้มาเบ่งใส่เรา)