เราเคยตั้งกระทู้นี้นะคะ http://ppantip.com/topic/31954906 เพื่อนๆลองเข้าไปดูได้

จากการที่เราเกิดอุบัติเหตุดั้งหักโดยไม่ทันตั้งตัว. ทำให้เรา เกิดความคิดว่าชีวิต นี้ไม่แน่นอน
การเกิด  แก่ เจ็บ ตายเป็นเรื่องธรรมดา

การจากกับคนที่เรารัก ครอบครัว กลัวว่าสุดท้ายต้องอยู่คนเดียว ทุกคนทิ้งเราไปหมด ทุกคนต้องตายอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ โลกนี้ไม่มีอะไรจริงแท้ แน่นอน
ทำให้เรารู้สึก "กลัว". ไม่อาจรับความจริงที่เกิดขึ้นได้
ทำให้เรากลายเป็นคนขี้กลัว หวาดระแวง กลัวว่าสิ่งไม่ดีจะเกิดขึ้นกับเรา. กลายเป็นขาดแรงบันดาลใจ เป้าหมาย กลัวทำอะไรไปสุดท้ายก็สูญเปล่า ทุกคนและทุกสิ่งล้วนดับสูญ

เหมือนเรารับรู้ความจริงได้บางส่วน แต่ไม่รู้จะไปต่อยอดยังไง และทำให้เรารู้สึกเป็นทุกข์ ? ไม่รู้ว่าต้องจัดการอย่างไรต่อ


บางครั้งกลายเป็นคิดมาก ฟุ้งซ่าน เช่น ทำไมคนต้องมีรูปร่างหน้าตาแบบนี้ ต้องแต่งงานและทำไมโลกเป็นแบบนี้ ?


อยากจะมองโลกในแง่ดี ว่าคนที่เรารักจะอยู่กับเราไปอีกนาน มีความสุขด่วยกัน แต่ก็มีความคิดแย้งในใจ !   ว่า การมองโลกตามความเป็นจริง ว่าคนที่เรารัก สิ่งที่เราทำอาจจากเราไปได้ทุกเมื่อ รู้สึกอย่กจะเชื่อแต่ก็เชื่อได้ไม่สนิทใจ!


เรารู้สึกเหมือนคนหลงทาง กลัว คิดมาก   วิตกกังวล ไม่กล้าทำอะไร สักอย่าง! ไม่รู้ว่าต้องไปทางไหน ?
อยากจะปบ่อยวางแต่ก็ไม่สามารถ ทำได้ง่ายขนาดนั่น

เลยคิดว่า " ทำหน้าที่ของเราให้ดีที่สุด หน้าที่ของการเป็นลูก เป็นนักศึกษา เป็นพลเมืองที่ดี " คงจะดีที่สุดและปล่อยทุกอย่างเป็นไปตามธรรมชาติ เมื่อถึงเวลาจากกัน ก็รับมือ รับรู้และปล่อบวาง

มีหลายคนแนะนำให้เราศึกษาทางธรรมะ. แต่เรายังต้องทำกิจกกรรมทางโลก เรียหนังสือและทำความฝันหลายอย่างๆ

ขอคำแนะนำแลกเปลีายนพูดคุย ว่าเราต้องต่อยอดและรับรู้ รับมืออย่างไร ในการดดำรงชีวิตให้มีความสมดุลทั้งทางโลกและทางธรรม

ขอบคุณมากค่ะ