สวัสดีค่ะ มีเรื่องอยากมาปรึกษาหน่อย ตอนนี้เรามืดแปดด้านค่ะ ไม่รู้จะคิดจะตัดสินใจอย่างไร ตลอดมาเราไม่ค่อยได้ตัดสินใจอะไรเอง อะไรที่เราคิดมักจะโดนบอกว่า "ไม่ได้" ห้ามทำ ทุกสิ่งที่เราทำจะต้องมีคนติสักคน ไม่ว่าจะล้างจาน ทำความสะอาด ตอนพูด ตอนแรกๆเราก็ไม่ได้คิดอะไรหรอกค่ะ แค่คิดว่าไม่เป็นไร เอาใหม่ ก็คิดเองทำเองไม่ค่อยได้ปรึกษาใครอย่างที่ได้บอกไปข้างบน รู้สึกว่ามันเปล่าประโยชน์ที่จะพูด แต่นานๆเข้าเริ่มคิดว่านี่เราไม่ได้เรื่องอย่างนั้นจริงๆเหรอ

เราไม่กล้าทำอะไร ถ้าครั้งแรกครั้งที่ 2 ทำแล้วโดนตำหนิเราก็อาจจะเลิกทำไปเลย กลายเป็นว่าเราทำอะไรก็ไม่ค่อยเป็น ถามว่าใช้ชีวิตคนเดียวได้มั้ย ก็ได้นะ ไปไหนคนเดียว กินข้าวคนเดียว เคยมีเพื่อนบอกว่าไปนั่งกินข้าวคนเดียวที่ร้านเค้าไม่กล้าทำเราก็คิดว่าไม่แปลกอะไร ดูหนังคนเดียว

พออยู่กับคนอื่นเราจะกลายเป็นคนไม่กล้าตัดสินใจ ในใจจะคิดตลอดว่า"ทำอย่างนี้ได้รึเปล่า อันนี้ดีมั้ย ถ้าไม่ถูกใจเราต้องโดนว่าอีกแน่ๆ" เลยปล่อยให้คนอื่นจัดการ แต่ถ้าเค้าจะให้เราตัดสินใจก็คิดไปคิดมาอย่างเดิมแหละค่ะ พ่วงเข้าไปด้วย"ตัดสินใจช้าแบบนี้คงรำคาญเราแน่ๆเลย" ไปอีก แต่ถ้ากับเพื่อนที่สนิทๆก็ไม่เป็นอย่างนั้นค่ะ แล้วเพื่อนเราก็น้อยด้วย เพราะไม่ใช่คนอัธยาศัยดีอะไร หน้าดุด้วย

ตอนนี้เราตกงานค่ะ เราเรียนสายสุขภาพมาแต่มันไม่ใช่ตัวเราเลยค่ะ เราไม่ใช่คนพูดเก่ง จะเป็นแบบถามคำตอบคำซะแบบนั้น กว่าจะรู้ว่าไม่ใช่ก็ตอนปี 3 ซึงเราก็ว่ายังไงก็คงต้องเรียนให้จบ ที่เลือกสาขานี้เพราะตอนแรกเราไม่ได้รับอนุญาตให้เรียนในสิ่งที่เราอยากเรียนน่ะค่ะ แต่เมื่อมาทางนี้แล้วก็คิดว่าก็ต้องไปต่อ แต่พอจบมันก็ไม่ใช่ยิ่งแย่กว่าเดิม ไปสัมภาษณ์งานเค้าก็ว่างานนี้ยังไงก็ต้องพูดแล้วพูดไม่เก่งอย่างเราจะทำไง แต่พ่อแม่ก็อยากให้เราทำงานในสิ่งที่เรียนมายังไงเราก็เรียนสายอาชีพ จากการฝึกงานมาหลายครั้งเราก็เข้าใจว่ามันคงไม่ใช่ทางของเราจริงๆ ทั้งๆที่บอกว่าให้เราไปสมัครงานอะไรก็ได้แต่ก็พูดเหมือนตำแหน่งอื่นมันไม่เชิดหน้าชูตา อุตส่าห์จบปริญญาเราก็สับสนค่ะว่าตกลงควรจะทำยังไง และจากการพูดไม่เก่งตอบคำถามไม่ได้อย่างใจนึกเราเลยยังตกงานอยู่ค่ะ

อยู่ดีๆเราก็เกิดความรู้สึกท้อแท้สิ้นหวัง มานึกย้อนๆดูเกือบทุกอย่างที่เราทำมันผิดหมด ตัดสินใจอะไรพลาดตลอด โดนตำหนิตลอด ไม่แน่ใจว่าเพราะเราอยู่กับคนที่ชอบตำหนิคนอื่นหรือเพราะเราไม่มีปากเสียงเค้าเลยได้ใจ หรือเพราะอะไร ชอบพูดว่าทำไมไม่ทำอย่างโน้น ทำไมไม่ทำอย่างนี้ เราสับสนมากค่ะตกลงแล้วชีวิตนี้ของเรารึเปล่า เรามีชีวิตเพื่ออะไร ถ้าเราไม่อยู่สักคนโลกนี้ก็คงไม่ได้แย่ไปกว่านี้ หรืออาจจะดีกว่าด้วยซ้ำไป รู้สึกหมดพลัง หมดกำลังใจ ตื่นมาพรุ่งนี้จะทำไงก็ไม่รู้ จะไปมีชีวิตเป็นของเราเองจะทำได้หรือเปล่า เบื่อโลก เบื่อตัวเอง เบื่อคนรอบข้าง เบื่อทุกอย่าง ไม่อยากทำอะไร

มีแต่ความกลัวกับความเกลียดชังและก็ความรู้สึกผิด  ไม่กล้าเริ่มต้นเกลียดทุกสิ่งทุกอย่างที่ทำให้เราเป็นแบบนี้ แล้วก็เกลียดตัวเองที่ทำใจให้สู้ไม่ได้ แล้วก็หมดหวังอยู่อย่างนี้ทุกวัน รู้สึกว่าตัวเองไม่มีอะไรดี ล้มเหลวไปซะทุกอย่าง อาจจะเป็นที่เราคิดไปเองก็ได้แต่ส่วนใหญ่มันก็มาจากประสบการณ์จริงๆค่ะ เรารู้สึกผิดเพราะเราทำอย่างนี้ถึงเกิดผลตามมาหรือไม่ก็เพราะเราไม่ได้ทำผลถึงเป็นแบบนี้ พอใครพูดอะไรเราก็เอามาคิดว่าเป็นความผิดเรา เราสามารถเอามาโยงได้หมด อย่างรถมาถึงบ้านช้าเราก็คิดอีกว่าถ้าเราไม่ออกไปก็ไม่ต้องนั่งรถนี้ซึ่งทำให้มาถึงช้า ทั้งๆที่เพราะรถติดหรืออะไรก็แล้วแต่ แต่พอมีคนมาพูดว่าทำไมรถช้าเราก็จะคิดว่าเป็นความผิดเรา

หลายคนบอกให้มองคนที่แย่กว่าเรา เค้าอาจจะแย่กว่าเราก็จริงแต่บางด้านก็อาจจะไม่ ถ้าดูจากฐานะหรือการเลี้ยงดูคนจนก็มีปัญหาแบบนึง คนปานกลางก็มีปัญหาแบบนึง คนรวยก็มีปัญหาแบบนึงเราคิดว่าคงจะเทียบกันยาก เราคิดแบบนี้ถ้าไม่ใช่ก็ต้องขออภัย ส่วนถ้าอกให้เปลี่ยนความคิดเมื่อก่อนนี้ก็ทำมาตลอดค่ะ แต่อยู่ๆก็กลายเป็นแบบนี้ซะได้ จะกลับไปคิดแบบเดิมก็ยากค่ะ พยายามอยู่ ตอนนี้ก็โดนบังคับให้ไปสมัครงานตำแหน่งที่เราไม่ชอบอีก เราก็พูดอะไรไม่ได้เพราะยังว่างงานก็ต้องไป แต่ตอนนี้สภาพอารมณ์ไม่มั่นคงไม่รู้ว่าถ้าได้สัมภาษณ์จะเป็นยังไง ร้องไห้ง่ายอยู่แล้วหวังว่าวันนั้นคงไม่หลุดออกมานะ

อยากได้คำแนะนำดีๆค่ะ เราควรจะทำไงดี ถ้ามันยาวขี้เกียจอ่านก็ไม่เป็นไรค่ะ เรารู้ว่ามันคงเวิ่นเว้อแต่ถือว่าให้ตรงนี้เป็นที่ๆนึงให้เราได้เขียนระบายลงไปบ้างแล้วกันนะคะ ขอบคุณค่ะ