“กวน” มิได้ เป็นกวี ศรีประเทศ
ถ้าจัดเกรด แค่กวี สีทนได้
ไม่มีหรอก อุดมการณ์ บานตะไท
มุ่งทำมา หาใช้ ไปเดือนเดือน

วันว่างว่าง ก็เขียนกลอน วอนหาเรื่อง
ที่ขุ่นเคือง ก็หลายคน มีกล่นเกลื่อน
ที่ชมชอบ ก็หลายคน มายลเยือน
ได้ทั้งเพื่อน ทั้งศตรู อยู่รอบกาย

โลกเสมือน เชือดเฉือนกัน สนั่นบอร์ด
แนวคิดถอด จากสมอง ต้องขยาย
ใครเห็นแย้ง ก็แทงกลับ ให้อับอาย
มันแยกฝ่าย แยกข้าง อย่างชัดเจน

สาดกันไป ใส่กันมา กลางอากาศ
ใครพลั้งพลาด เจ็บอุรา ไม่ฆ่าเข่น
ไม่มีส่ง ลูกปืน ยื่นประเคน
จึงน่าเล่น กว่าสงคราม สนามจริง

แต่ทำไม ใครหนา จึงบ้าคลั่ง
เจ็บเสียจัง จนเหมือนมี ผีเข้าสิง
สร้างองค์กร ผีบ้า น่าชังชิง
มาเล่นจริง ตายจริง ยิงทิ้งกัน

สิ้นไม้หนึ่ง กุนนที กวีดับ
แค่ถมทับ กายร่าง ผู้สร้างสรรค์
แต่แนวคิด  จิตวิญญาณ์ ค่าอนันต์
ยากขวางกั้น  เก็บกลบ ให้ลบเลือน

หมดไม้หนึ่ง ใช่จะต้อง หมดสองสาม
ผู้เดินตาม เชิงกวี มีกล่นเกลื่อน
บทกวี เป็นอาวุธ สุดสะเทือน
มันคมเฉือน ยิ่งกว่าดาบ ปราบอธรรม