เมื่อเร็วๆนี้ ได้มีโอกาสไปนั่งกินหมูกระทะกับเพื่อนฝูง พลางนึกถึงเพลง และการละเล่นสมัยเด็กๆ เช่น

แม่จ๋าช่วยหนูด้วย หนูกินกล้วยบนหลังคา ตกลงมาทายาหม่องยี่สิบกล่องก็ไม่หาย ไปหาหมอหมอไม่อยู่.....
ไม่เชื่อก็อย่าเชื่อ ไปกินเกลือบ้านตาแป๊ะ......
กรรไกร ไข่ ผ้าไหม ไข่ หนึ่ง ใบ สอง บาท ห้าสิบ ห้าสิบ สองบาทหนึ่งใบ.....
จำจี้มมะเขือ เปาะแปะ กระเทาะหน้าแว่น พายเรือออกแอ่น อาบน้ำท่าไหน อาบน้ำท่าวัด เอากระจกที่ไหนส่อง เยี่ยม ๆ มอง ๆ นกขุนทองร้องฮู้ว....
123 ปลาฉลามขึ้นบก 456 จิ้งจกควักไส้ I am Sherry จั๊กจี้หัวใจ....
และอื่นๆอีกมากมาย

ซึ่งสิ่งที่ผมสงสัยมาตลอดก็คือ ใครเป็นคนคิด คิดเมื่อไหร่ และเมื่อคิดขึ้นมาแล้ว ทำอย่างไรจึงสามารถกระจายสารเหล่านี้ไปได้กว้างมาก (ในยุคสมัยที่การสื่อสารไม่ได้ทันสมัยแบบเดี๋ยวนี้) เพราะเท่าที่ทราบ ดูเหมือนตอนเด็กๆจะรู้จักกันหมด