เมื่อวานผมได้ไปดู ซูสีไทเฮา เดอะมิวสิคัล มาครับ
ละครแสดงชีวิตวัยสาว  การขึ้นสู่อำนาจ  การชิงไหวชิงพริบ
อุปนิสัยอัน... จนถึงตาย ของพระนางได้อย่างเข้มข้น

ละครดูเข้าใจง่าย ไม่ซับซ้อน สนุก
มีประโยคเด็ดๆ และมีมุกที่ให้อารมณ์ขันเป็นระยะตลอดเรื่อง
นักแสดงพูดและสลับร้องเพลง กันชัดเจนดี
(หลายเรื่องที่เคยดูน่ะร้องเพราะ แต่ฟังไม่ค่อยชัด ทำให้หย่อนความประทับใจ)
มีฝีมือ (ฝีปาก) เก่งกาจด้านการร้องเพลง

เพลงไพเราะ และให้ความหมาย
เช่น เพลงแพรขาว ที่ร้องซ้ำหลายครั้ง
เพลงแค่ในใจก็พอ (เพลงเดียวกับที่ประกอบละคร แค้นเสน่หา)  ฯลฯ
อ่านกระทู้ล่างๆ บอกว่าไม่เพราะ
แต่เมื่อวานผมฟังว่าเพราะนะครับ นักแสดงคงฝึกกันมาช่ำชองแล้ว

ฉากสวยงามพอประมาณ ไม่ได้แย่ แต่ไม่ถึงกับยิ่งใหญ่ชวนตื่นตะลึง
ยกเว้นฉากท้องพระโรงสีทองเหลืองอร่ามอลังการ
มีการใช้เทคนิคสมัยใหม่ ฉายภาพบนผืนผ้า

ผมประทับใจนักแสดงแทบทุกคน
โดยเฉพาะซูสีฯ เล่นได้ทั้งโหดร้าย น่าขนพองสยองเกล้า  (บางที) ตลก และน่าหมั่นไส้
ชอบการแสดงอารมณ์ทางสีหน้าของหมอหลวงในหลายฉาก
เจียซุนฮองเฮา พระนางซูอัน  กวางสูฮ่องเต้วัยเยาว์ (อ้วนตาตี่น่ารัก) ลิเลียนยิง

มีบางสิ่งอยากฝากถึงคณะละครคือ
- ตอนต้นเรื่อง นักแสดงพูดที่ตลาดว่า (ขออนุญาตไม่บอกว่าใคร)
"โอเค อย่ากลับบ้านช้านะ..."
ถ้าเปลี่ยนคำว่า โอเค เป็นคำอื่น น่าจะดีกว่าไหม (เพราะคำนี้ฟังไม่เข้ากับยุค?)
และคงไม่ได้ตั้งใจจะเล่น มุก คำนี้กัน ?
- ฉากที่ลิเลียนยิงทำ กิจกรรมอย่างหนึ่ง กับพานลูกแอ๊ปเปิ้ล
พอดีผมนั่งอยู่แถวหน้าๆ ของเกือบสุดด้านขวา
มองไม่เห็นเพราะซูสีฯ กับหัวหน้าขันทียืนบังอยู่
ดีที่ลิเลียนยิงทำเสียงประกอบกิจกรรมด้วย
จึงพอรู้ว่าทำอะไร โดยไม่ได้เห็นการแสดงที่ละครตั้งใจให้เป็นมุกสำคัญ
แต่ก็อาจจะแก้ไขอะไรไม่ได้ หรืออาจทำได้ ก็ฝากพิจารณาครับ
................................................................................
ผมยังไม่เคยอ่านนิยาย ซูสีไทเฮาฉบับ ท่านคึกฤทธิ์ ปราโมช
ที่ทางคณะได้เอามาดัดแปลงทำละครครับ
https://www.se-ed.com/product/%E0%B8%8B%E0%B8%B9%E0%B8%AA%E0%B8%B5%E0%B9%84%E0%B8%97%E0%B9%80%E0%B8%AE%E0%B8%B2.aspx?no=9789746900911
เมื่อดูละครแล้วทั้งผมและเพื่อนที่ไปดูด้วยกัน
รู้สึกอยากกลับไปอ่านติดหมัด

ลองมาค้นดูประวัติซูสีไทเฮา ในวิกิพีเดีย
http://th.wikipedia.org/wiki/%E0%B8%8B%E0%B8%B9%E0%B8%AA%E0%B8%B5%E0%B9%84%E0%B8%97%E0%B9%80%E0%B8%AE%E0%B8%B2
ก็พบว่ามีรายละเอียดต่างกันอยู่หลายอย่าง
เช่น ชาติกำเนิดของลูกพระนางซูสีฯ
ซึ่งก็เป็นเรื่องธรรมดา ที่นิยาย (และละคร) อาจแตกต่างจากประวัติศาสตร์จริงๆ
ทำให้นึกถึงเมื่อคราวเกิดเหตุวิพากษ์วิจารณ์ใหญ่โต
เรื่องนิยายรางวัลซีไรต์-ประชาธิปไตยบนเส้นขาน ของ วินทร์ เลียววาริณ
..........................................................................................
ผมเพิ่งรู้จากในสูจิบัตรว่า
คิว วงฟลัว เจ้าของเพลงกันและกัน-รักแห่งสยาม
ซึ่งเป็นตัวเอกในเรื่องนี้น่ะ เป็นลูกชายอดีตนางสาวไทย จีรนันทน์ เศวตนันทน์

และโดยส่วนตัวอยากบอกว่า เรื่องนี้เป็นละครสำหรับผู้ใหญ่
ถ้าพาเยาวชนมาดู ผู้ใหญ่ควรอธิบายแจกแจงว่า
พฤติกรรมของพระนางซูสีไทเฮาน่ะ ไม่ใช่เรื่องธรรมดาสามัญ
คนทั่วไปไม่ควรเอาเยี่ยงเอาอย่างเลยทีเดียว
..........................................................
ผมดูละครเรื่องนี้ด้วยความสุข ความประทับใจ
ขอเอาใจช่วยให้คนดูเต็มทุกรอบ ได้เงินไปทำการกุศลมากๆ
และควรกลับมาแสดงซ้ำอีก
เพราะรู้สึกว่า ๑๐ รอบน่ะน้อยไปหน่อย สำหรับละครดีๆ อย่างนี้ครับ

ถ้าใครอยากดู แวะดูรายละเอียดได้ที่นี่ครับ
http://www.thaiticketmajor.com/performance/performance-detail.php?sid=2293